Να' ναι καλός ο καιρός κι ας είναι ο Νοέμβρης, στα τελειώματα του και να περπατάς στην Αθήνα πίσω από τη βιτρίνα... Αυτό είναι το θέμα της σημερινής ανάρτησης. Τι μπορείς να συναντήσεις; Δείτε τι συναντήσαμε εμείς, στο κέντρο της πόλης, αλλά κάπως... παράμερα.


Σπίτια χωρίς πόρτες και... στέγη. Μόνο κάτι δοκάρια είναι ψηλά και μια σιδεριά που εμποδίζει την είσοδο σε εκείνους που θα ήθελαν να το ισοπεδώσουν, προκειμένου να εκμεταλλευτούν εμπορικά, κάθε υλικό που υπάρχει εκεί και έχει μια κάποια αξία. Αυτά, θα δεις μόνο...


Ή κλειστούς χώρους που κάποτε, όταν ζούσαν άνθρωποι εδώ, θα λειτουργούσαν και ως πάργκινγκ. Προφανώς δεν υπάρχει κανένα λόγος σήμερα για κάτι τέτοιο. Έτσι το γκρεμισμένο σπίτι (μια κολόνα στο βάθος στέκει ακόμα όρθια...) με την πρόχειρη σιδερένια περίφραξη, είναι ερείπιο.


Κλειστή όμως είναι κι αυτή η ψησταριά – ταβέρνα, με τον κήπο στο βάθος, που φαντάζομαι κάποτε, θα έκανε δουλειά... Οι ένοικοι μάλλον, το εγκατέλειψαν και δεν μπήκαν στον κόπο να ξηλώσουν ούτε τις πινακίδες. Τις άφησαν, να θυμίζουν, ένα μακρινό παρελθόν δόξας...


Εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να βρεις μια τεράστια τοιχογραφία. Δεν είναι βέβαια πάντα εύκολο να διακρίνεις, τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, αλλά αντί για τη μαυρίλα και την εγκατάλειψη, προφανώς είναι πολύ καλύτερο αυτό. Άσε που, ίσως να αντιπροσωπεύουν και την ενότητα, τα χέρια.


Μπορεί ακόμα να πέσεις και πάνω σε ένα τέτοιο στενό δρομάκι που παραπέμπει σε... χωριό. Αλλά δεν είναι. Εκτός κι αν το έστησε έτσι, κάποιος που όσα χρόνια κι αν ζούσε στην πόλη, δεν έπαψε ποτέ να κουβαλάει στην πλάτη του, επιρροές από τον τόπο που γεννήθηκε.