Η Τατιάνα Λύγαρη μιλάει για την παράσταση.

Το αμαξοστάσιο θέατρο «Το Τρένο στο Ρούφ» λειτουργεί 14 χρόνια. Η Τατιάνα Λύγαρη το’ χει πάρει στις πλάτες της και αν και γυναίκα, έχει φτιάξει ένα πολύ «ζεστό» χώρο τέχνης όπου ο κόσμος διαγκωνίζεται για να βρει μια θέση στις παραστάσεις του.

Δίνει την αίσθηση και είναι ένα πραγματικό τρένο σαν το Οριαντ Εξπρές. Μάλιστα ένα εντελώς όμοιο βαγόνι έχει δοθεί για τις καθημερινές μουσικές παραστάσεις. Ο Λάμπρος ανέβηκε και περπάτησε στην καρβουνομηχανή. Τράστια, εντυπωσιακή με δύο σημαίες πάνω της.

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε να το δούμε. Αφορμή η θεατρική παράσταση «Το κολιέ της Ελένης» με τρεις ηθοποιούς στο ειδικά διαμορφωμένο βαγόνι που χωρά 90 άτομα όλα κι όλα.

Γροθιά στο στομάχι ήταν αλλά αυτό δεν απογοήτευσε και δειπνήσαμε μαζί με άλλους που είχαν την ίδια ιδέα με μας.

Κοινό το ζήτημα της Μέσης Ανατολής. Η μουσική από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στα βαγόνια παραπέμπει στο Λίβανο, στη Βυρηττό, εκεί όπου διαδραματίζεται και η υπόθεση του έργου.

Η Τατιάνα Λύγαρη επανέρχεται στη σκηνή του Θεατρικού Βαγονιού της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ και παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την πολυβραβευμένη γαλλόφωνη Καναδή συγγραφέα Carole Fréchette με το εξαιρετικά επίκαιρο θεατρικό έργο ΤΟ ΚΟΛΙΕ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ.

Η Ελένη, μία γυναίκα από τη Δύση, που συμμετέχει σ’ ένα συνέδριο σε μια ζεστή και χαοτική πόλη της Μέσης Ανατολής, χάνει ένα μικρό κολιέ με άσπρες πλαστικές πέρλες. Σε μία τρελή αναζήτηση, ψάχνει αυτό το ταπεινό και εύθραυστο αντικείμενο στους πολυσύχναστους και δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης.

Ο Ναμπίλ, ένας ταξιτζής, είναι ο οδηγός και προστάτης της σ’ αυτή την ξέφρενη κούρσα. Πρόκειται για μια ευαίσθητη διαδρομή γνώσης και συνειδητοποίησης μέσα από την οποία προβάλλεται η επιτακτική ανάγκη μετατόπισης από το ανώφελο «εγώ» στο δημιουργικό «εμείς», που τόσο απουσιάζει στην εποχή μας.

Μέσα από την κατανόηση του άλλου που μιλάει άλλη γλώσσα και έχει άλλη νοοτροπία αλλά βιώνει τα ίδια αισθήματα απώλειας, μοναξιάς και αγιάτρευτου πόνου, μπορούμε να μετακινηθούμε ως προς τις αντιλήψεις μας, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τους φόβους και τις αμφιβολίες μας και να αποδεχτούμε τις προσωπικές μας απώλειες.

Γραμμένο το 2001 στη Βηρυττό και μεταφρασμένο ήδη στα γερμανικά, πορτογαλικά και αγγλικά, το έργο αντλεί τη θεματολογία του από την καθημερινότητα της Μέσης Ανατολής αναδεικνύοντας την παγκόσμια, πλέον, ηθική και κοινωνική απαίτηση για ισότητα και ειρήνη.

Είναι ένα «μαργαριτάρι» ανθρωπισμού, γεμάτο συγκίνηση και αισιοδοξία που οδηγεί τον Βορρά να δει τον Νότο, τη Δύση να δει την Ανατολή, τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις τους αλλά και το παντοδύναμο κοινό στοιχείο τους που είναι η ανθρώπινη υπόσταση.

Ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι το θέατρο μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορεί ν’ αλλάξει τη ματιά μας γι’ αυτόν. Στο Wagon-Bar και Wagon-Restaurant φέτος σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα της παράστασης γευστικά πιάτα με Ανατολίτικες πινελιές. Στο ούτι και την κιθάρα ο Γιάννης Κουτής.

Φύγαμε αργά το βράδυ. Ένα ταξί μας έφερε σπίτι. Καλό θα ήταν να περπατάγαμε, αλλά τέτοια ώρα, γύρω στις 12 δεν είναι και ότι καλύτερο σ’ αυτή τη συνοικία.

Ήταν πάντως μια διαφορετική εμπειρία κι έτσι το είδε και ο μικρός Λάμπρος που ακολουθεί στις εξόδους.

• «Το τρένο στο Ρούφ» μέσα από την ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο. Προσθέτει στον Πολιτισμό της Αθήνας. Κι ευτυχώς είναι πάρα πολλοί αυτοί  που το επισκέπτονται…