Έζησε  κοντά τριάντα χρόνια στον Καναδά, η Σούλα. Και είναι φυσικό, όλα αυτά τα χρόνια να κάνει φίλους που δεν ξεχνούν εύκολα, όσα έχουν ζήσει μαζί της. Θέλουν λοιπόν, όλοι να τη δουν από κοντά, τώρα που είναι εκεί και να ζήσουν μερικές στιγμές μαζί της.


Και η Σούλα είναι από τους ανθρώπους που δεν χαλάνε χατίρια… Όντας κοινωνικός άνθρωπος, δεν αρνείται προσκλήσεις. Με χαρά, όπως αρμόζει σε κάθε καλό χριστιανό, ξεχωριστά και όπως της πρέπει, το αποφασίζει και το κάνει ανάλογα με το χρόνο της.


Τώρα που η μέρα της επιστροφής στην Ελλάδα, σηματοδοτεί πια ορατά στον ορίζοντα το πρόσωπο της και καθώς ολοκληρώνεται σήμερα η επίσκεψη του επισκόπου περιοχής στην εκκλησία μας, μπορούμε να πάμε κοντά της και κοντά στους φίλους της. Διότι όλους δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω, στο πρώτο ταξίδι μου εκεί.


Έτσι κι αλλιώς το χρωστάμε, άλλο ένα ταξίδι μαζί, με περισσότερο χρόνο στη διάθεση μας, στο Βανκούβερ. Και θα το κάνουμε, αν το θέλει κι ο Ιεχωβά! Κοίτα τώρα να δεις που είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει όνειρα. Ακόμα δεν επέστρεψε η Σούλα κι εγώ κάνω όνειρα για το επόμενο ταξίδι…


Κι ευτυχώς που ανάμεσα στα άλλα κοινά σημεία που έχουμε και μας κάνουν χαρούμενους κι ευτυχισμένους στο γάμο μας, είναι και τα ταξίδια. Μας αρέσει πολύ να γνωρίζουμε νέους τόπους, ανθρώπους, πολιτισμούς… Για μένα αυτό από μόνο του είναι στοιχείο πολιτισμού…


Κρατάω αυτές τις εικόνες που πήρα μέσω Viber ή άλλων εφαρμογών των κοινωνικών δικτύων. Είναι τα μέσα που κάνουν τον κόσμο μικρότερο… Είναι αυτά που, αν τα χειριζόμαστε σωστά, μας κάνουν να χαιρόμαστε, καθώς μοιραζόμαστε καθημερινές στιγμές που γεμίζουν την καρδιά μας.


Την Τετάρτη το απόγευμα η Σούλα επιστρέφει στη βάση της. Θα είμαι στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» για να την υποδεχτώ με ανοιχτές αγκαλιές. Μου έλλειψε. Ναι, η παρουσία της είναι πια καθοριστική στη ζωή μου. Το χαμόγελο της, το χιούμορ της, η ανάσα της, ο κόσμος της, αυτά είναι που μου έλειψαν.