Είχαμε μια ξεχωριστή εμπειρία χθες καθώς μας κάλεσαν από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ σε μια βραδιά που είχανε ετοιμάσει για τα παιδιά από το γυμνάσιο Σμίνθης. Είχαν έρθει εκδρομή στην Αθήνα και σήμερα θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής για τον τόπο τους… Εδώ ο πρόεδρος του Σωματείου με τη διευθύντρια του σχολείου… Δείτε ΕΔΩ περισσότερα για τη Σμίνθη.


Προηγουμένως τα παιδιά, ύστερα από αρκετές μέρες εκδρομής στην Αθήνα κατέβηκαν με τους εκπαιδευτικούς τους στο Μουσείο Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου, όπου είχαν ετοιμάσει μια όμορφη ξενάγηση ειδικά γι’ αυτά... Ύστερα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του δεύτερου ορόφου του Μουσείου τους έδωσαν αναμνηστικά δώρα…


Τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή δεν ήταν πολλά. Καμιά 25αριά κορίτσια κι αγόρια και μαζί τους τρεις εκπαιδευτικοί να τα συνοδεύουν. Η Σμίνθη είναι ένα μειονοτικό μουσουλμανικό χωριό στην Ξάνθη. Το Σωματείο, εδώ και πολλά χρόνια το έχει «υιοθετήσει», καλύπτει τις ανάγκες του και συχνά οργανώνει εκδρομές αλληλεγγύης, εκεί… Δείτε ΕΔΩ το χάρτη.


Την ξενάγηση στο Μουσείο ξεκίνησε ο Μανώλης Φωτόπουλος, θυμίζοντας πώς ξεκίνησε αυτή η επαφή και η επικοινωνία πριν πολλά – πολλά χρόνια και συνεχίζεται με σταθερότητας, όλα αυτά τα χρόνια, από τις επόμενες διοικήσεις μετά από εκείνον. Κι αυτή η διαχρονική συνέχιση της συνεργασίας είναι ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό.


Στη συνέχεια ο Πέτρος, που είναι η ψυχή του Μουσείου, έκανε μια ξενάγηση με χιούμορ ώστε τα παιδιά να είναι σε θέση να την παρακολουθήσουν με μεγάλο ενδιαφέρον… Το ένιωθες. Ήταν ήσυχα. Και παρά το νεαρόν της ηλικίας τους «κρέμονταν» από τα χείλη του και σε όσα τους έλεγε… Όμορφο να το βλέπεις και να το ζεις…


Είχαν την ευκαιρία κι εμείς μαζί τους, να επισκεφθούν το το ισόγειο, τον ημιώροφο, τον πρώτο και τον δεύτερο όροφο του Μουσείου και να θαυμάσουν όλο αυτό το εξαιρετικό υλικό που υπάρχει και έχει τοποθετηθεί με πολύ φροντίδα και αγάπη για την ιστορία του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. Τι ωραίο που ήταν όλο αυτό…


Θυμάμαι με πόση αγάπη μου μιλούσε ο Μανώλης για τα παιδιά της Σμίνθης. Μοιάζει και είναι εκπληκτικό, ένα Σωματείο Συνταξιούχων από την Αθήνα και τον Πειραιά να αγκαλιάζει με τρυφερότητα και στοργή τις ανάγκες των παιδιών ενός γυμνασίου που έχει καταφρονεθεί από την Πολιτεία για πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές…


Αυτή την όμορφη σχέση αγάπης δεν την βρίσκεις εύκολα σε πολλά συνδικάτα, πια… Στο παρελθόν ο κοινωνικός προσανατολισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ήταν από τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Κάποτε αφουγκράζονταν την κοινωνία και αντιδρούσαν μπροστά στα προβλήματα που βίωναν και άλλοι εργαζόμενοι, πέρα από τους ίδιους…


Μια αναμνηστική φωτογραφία στην αίθουσα εκδηλώσεων του δεύτερου ορόφου του Μουσείου στον τερματικό σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Μετά όλοι μαζί, πήγαμε στην Πλάκα, στην ομώνυμη ταβέρνα, επί της Κυδαθηναίων 12, όπου με ζωντανή όμορφη λαϊκή μουσική και καλό φαγητό και κουβέντα συνεχίζαμε ώς αργά το βράδυ… Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά…