Τελευταίες ματιές στο δρόμο της επιστροφής μας από την εκδρομή στην Αράχωβα…
Είχαμε πάρει πια το δρόμο της επιστροφής… Η μέρα είχε κυλήσει όμορφα, η εκδρομή έγερνε στο τέλος της, στην ολοκλήρωση της… Τελευταίες ματιές σήμερα και ας κράτησε πολύ η παρουσίαση της… Μπήκε στην καρδιά μας, βρήκε μια θέση εκεί, απάγκιασε…
Η Αγόριανη μας είχε «σκλαβώσει» όλους. Τέτοια φυσική ομορφιά δεν τη συναντάς κάθε μέρα. Ιδιαίτερα εμείς που ζούμε στην πόλη, τέτοιο προνόμιο δεν το έχουμε… Άνοιξα το… παράθυρο της μνήμης να βγάλω ότι απομεινάρια υπήρχαν…
Μόλις είχαμε σηκωθεί από την ταβέρνα του κυρ Γιάννη και είχαμε πάρει την κατηφόρα, προκειμένου να κατευθυνθούμε προς την πλατεία του χωριού… Η παρέα ήταν καλή, οι συζητήσεις πλούσιες και αναζωογονητικές, ευχάριστες… Ήμασταν γεμάτοι από συναισθήματα…
Η ομορφιά που συναντούσαμε ήταν υπέροχη… Είμαι υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς; Μπορεί. Έτσι ζω την κάθε στιγμή… Ο φίλος μου ο Πέτρος, βλέποντας αυτή τη «ζεστασιά» στην περιγραφή αναρωτήθηκε σε μια κουβέντα μας, αν είμαι Θραψανιώτης ή από αυτόν τον τόπο…
Γέλασα! Τα κάνει ο Πέτρος αυτά τα αστεία… Τι σημασία έχει ποιος είναι ο τόπος της καταγωγής, που συντηρείς τις περισσότερες μνήμες σου. Κάθε τόπος έχει την ομορφιά του, όπως εδώ στο «Le Grand Chalet» που κάναμε μια στάση το απόγευμα στην επιστροφή, πριν πέσει η νύχτα, να πιούμε έναν καφέ…
Τα μπαλκόνια του είναι εξαιρετικά… Η θέα απίστευτη… Αλλά ήταν χειμώνας και η μόνη επιλογή που είχαμε ήταν να καθίσουμε μέσα. Όλοι μαζί. Σαν παρέα… Όπως κάναμε πάντα… Σαν μια οικογένεια. Οι φίλοι, σ’ αυτό είναι που ξεχωρίζουν…
Λίγο πριν μπούμε, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παίξουν χιονοπόλεμο… Αν και η κατάσταση δε βοηθούσε, το χιόνι ήταν παγωμένο, δεν μπορούσες να κάνεις χιονόμπαλα, εντούτοις ήταν τόσο καλή η διάθεση που μερικοί έπαιξαν… Και γέλασαν με την ψυχή τους.
Άλλο ένα στιγμιότυπο από αυτή την όμορφη τρέλα… Τα γέλια μας ακούγονταν ως κάτω στην Αράχωβα, τη Λειβαδιά, τη Θήβα… Κανείς μας δεν… πρόσεχε… Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ολομόναχοι στη μέση του πουθενά. Μια μεγάλη παρέα στην άκρη του κόσμου…
Η νύχτα έχει αρχίσει να πέφτει σιγά – σιγά… Όσο όμορφη κι αν ήταν (και ήταν…) η μέρα έχει συγκεκριμένα όρια που δεν μπορείς να τα παραβείς… Ο ήλιος είναι συνεπής στα ραντεβού του. Έρχεται και φεύγει με τάξη… Κι εμείς μερικές φορές αρνούμαστε να το δεχτούμε…
Κρατάμε αυτή την εικόνα, την όμορφη σαν μια υπόσχεση ότι δεν θα αργήσουμε να οργανώσουμε την επόμενη εκδρομή… Υπάρχει καλή διάθεση για παρέα και όσο υπάρχει αυτή, ζει η ελπίδα πως κάτι τέτοιο θα ξαναγίνει σύντομα… Σε άλλο τόπο, τι σημασία έχει… Η καλή καρδιά να υπάρχει καιν όλα γίνονται…
Σχόλια (0)