Επιμένουμε και μένουμε λίγο ακόμα στην Αγόριανη, την πανέμορφη που γνωρίσαμε…
Αν δεν μου μιλούσε η Ζωή γι’ αυτόν τον μικρό αλλά υπέροχο καταρράκτη, ψηλά στην Αγόριανη, μπορεί να έφευγα από κει και να μην τον έβλεπα, ποτέ… Ξαναέκανε τον κόπο και με οδήγησε ως εκεί όπου και με φωτογράφισε κιόλας… Την ευχαριστώ γι’ αυτό…
Αυτό το μικρό μονοπάτι σε οδηγεί ώς τον καταρράκτη. Έχει λίγο δρόμο και χρειάζεται προσοχή καθώς περπατάς, επειδή ο καιρός είναι βροχερός και γλιστρά το πλακόστρωτο. Τον είχαν δει κι άλλοι πριν από μας. Στην πρωτοπορία τα παιδιά. Αυτά τολμούν…
Να ‘τα εδώ… Παίζουν δίπλα στον μικρό καταρράκτη. Παίζουν και γελούν… Αυτό ξέρουν να κάνουν καλά, τα παιδιά… Αν μπορούσαμε να τα μιμηθούμε λίγο θα κάναμε πολύ καλά και στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Το έχετε δοκιμάσει ποτέ;
Ύστερα ξαναγυρίσαμε στην πλατεία των χωριού. Παντού θα συναντήσεις πηγές με τρεχούμενο νερό… Προσέξτε τις προμήθειες σε καυσόξύλα, αν και ο χειμώνας πια είναι προχωρημένος και λίγο θα δώσει τη θέση του στην άνοιξη, είναι έτοιμος να μας κλείσει με νόημα το μάτι…
Δείτε εδώ τη βρύση με το τρεχούμενο νερό… Έχει τοποθετηθεί από ανθρώπους μέσα στον κορμό του πλατάνου. Και τρέχει συνέχεια, χωρίς διακοπή… Σκέπτομαι πόσα χρόνια θα τους πήρε να φτάσουν σ’ αυτή την κατάσταση. Κάπως έτσι όμως, με υπομονή, διεκδικείς και πετυχαίνεις ότι θες…
Στενά τα δρομάκια της Αγόριανης... Σε πρώτη φάση η διαφήμιση για την ταβέρνα… Μικρή, λιτή, αλλά καθοριστική. Ο τουρίστας, ξέρετε, που έρχεται από έναν άλλον τόπο, έχει ανάγκη πάντα ένα τέτοιο μέρος, για να πάρει δυνάμεις, να ξαποστάσει, να συνεχίσει το δρόμο του…
Άλλη μια πηγή πετρόχτιστη, όμορφη… Είναι φανερό ότι είναι μεταγενέστερα φτιαγμένη. Όμορφη… Πάντα, όταν βλέπω στα χωριά τέτοιες κατασκευές, κάθομαι και τις θαυμάζω… Είναι πράγματι, καλλιτεχνήματα. Οι μαστόροι της πέτρας είναι καταπληκτικοί…
Μια πιο μακρινή ματιά… Πέρα από τα σπίτια, τα χιονισμένα βουνά… Τα βλέπεις, κατάλευκα. Και τα δέντρα μπροστά χωρίς φύλλο πάνω τους… Έτσι συμβαίνει το χειμώνα… Σε λίγο θα πρασινίσουν και θα ζωντανέψουν για να δροσίσουν τον διαβάτη στο δρόμο του… Όμορφες σκέψεις…
Ακόμα μια φωτογραφία, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής… Απογευματάκι… Με την ομίχλη και την υγρασία να είναι παρούσα και να κάνει όμορφη την ατμόσφαιρα γύρω μας. Όμως πιο πολύ όμορφο απ’ όλα, είναι η παρέα… Το γέλιο… Τα αστεία… Το μοίρασμα…
Σχόλια (0)