Χιονισμένη η Ελλάδα… Έτσι μού ‘ρχεται στο μυαλό, καθώς ακούω και διαβάζω και περιμένω να το δω και στην αυλή μου… Για την ώρα ας λειτουργήσει μόνο στη φαντασία μας. Όταν είναι σε καλό δρόμο, μπορεί να κάνει πολλά. Αμφιβάλετε;


Οι φίλοι συνεχίζουν να ανεβάζουν φωτογραφίες από τα χιονισμένα τοπία… Μερικές φορές είναι τόσο ενθουσιασμένοι από αυτό που ζουν, που ξεχνούν να γράψουν από πού είναι παρμένη η φωτογραφία τους. Μένουν μέσα στη μαγεία της και αρνούνται να δεχθούν ότι ο κόσμος, είναι πια ένα μικρό χωριό…

Ξύπνησα με λαχτάρα σήμερα να δω το χιόνι έξω από το μπαλκόνι μου… Με είχε ξεσηκώσει από χθες η ΕΜΥ και οι διάφοροι μετεωρολόγοι της με τα έκτακτα καιρικά ανακοινωθέντα που τόνιζαν ότι, δεν αποκλείεται να δούμε το χιόνι και στο κέντρο της Αθήνας.

Αλλά στις 7:30 που σηκώθηκα, δεν υπήρχε ίχνος χιονιού στο δρόμο, έξω από το σπίτι μου ή όπου έφτανε η ματιά μου, όχι και πολύ μακριά, λόγω των ψηλών πολυκατοικιών που με περιβάλλουν και του χαμηλού ορόφου που ζω.

Απογοητεύτηκα λίγο… Αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα γρήγορα… Είπα μέσα μου: Άλλοι συνάνθρωποι μου αυτή την ώρα δεν έχουν στέγη και τροφή και γώ, για μια στιγμή, ήθελα την πολυτέλεια να βρω χιόνι έξω από το σπίτι μου και να το απολαύσουν τα μάτια μου…

Είμαστε, μερικές φορές, υπερβολικοί… Θέλουμε πράγματα που γνωρίζουμε με τη λογική ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε… Αλλά είναι επιθυμητά, όπως το χιόνι.

Τις τελευταίες ημέρες, αμέσως μετά τον ερχομό της νέας χρονιάς 2015, είδαμε πολλές περιοχές της χώρας μας, ντυμένες στα λευκά και ζηλέψαμε… Θέλαμε για λίγο, να είμαστε εκεί, να φτιάξουμε έναν χιονάνθρωπο, να παίξουμε με τις χιονόμπαλες, να γελάσουμε με τους φίλους μας στο παιχνίδι, αυτό το λυτρωτικό γέλιο που κάνει καλό, που ωφελεί, καθώς φτάνει μέχρι την ψυχή και την μαλακώνει και δημιουργεί αντιστάσεις και οργανώνει ότι χρειαζόμαστε, αυτά τα λίγα, για να λειτουργούμε και να απολαμβάνουμε τι καθετί, μικρό ή μεγάλο.

Επίτηδες δεν έκανα καμιά προετοιμασία από χθες, ήθελα να έχω το προνόμιο να περιγράψω ζωντανά, ότι οι αισθήσεις μου θα απολάμβαναν… Αλλά, όπως είπα ήδη, δεν συνέβη... Τουλάχιστον, ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λίγο πιο μετά, στην πρώτη γουλιά του ζεστού πρωινού καφέ…

Κι ωστόσο, δεν πρόκειται να το αφήσω αυτό να μου χαλάσει τη μέρα. Θα επωφεληθώ από την αργία και θα δώσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να κινηθώ χαλαρά και να απολαύσω, άλλες στιγμές στο σπίτι.

Κι αν προκύψει στη διάρκεια της ημέρας, εδώ είμαστε και θα τα πούμε, σίγουρα… Το Site έχει αναπτυγμένα τα ανακλαστικά του και οι αντιδράσεις του είναι βέβαιο ότι τα είναι άμεσες. Αποκλείεται να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα… Όσοι με γνωρίζετε από κοντά, είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνετε τι λέω…