Οι αφίσες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ θα συνεχίσουν να “παίζουν” στο Site μου, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η πορεία διαμαρτυρίας, αύριο το απόγευμα. Στοχεύοντας στην ενεργοποίηση, όσο περισσότερων εργαζομένων γίνεται... Έτσι ένα “ποτάμι” διαδηλωτών θα στείλει μήνυμα...

Πανέμορφη Θεσσαλονίκη με το Λευκό της Πύργο, που δεν... είναι και τόσος λευκός, αύριο το απόγευμα θα γίνει θέμα συζήτησης σε όλο τον κόσμο. Και όχι για καλό λόγο..

Όχι δεν είμαι πια τόσο απαισιόδοξος που να θεωρώ ότι μερικά πράγματα γίνονται από συνήθεια και δεν αποσκοπούν στο να εκπληρώσουν ένα “τυπικό χρέος”. Δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι γι' αυτό το συνδικάτο.

Στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε και καθώς δεχόμαστε μια επίθεση χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μόνο δυναμικά συνδικάτα που έχουν λόγο και άποψη στα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους που καλύπτουν, μπορούν να μπουν μπροστάρηδες, έτσι που να νοιώσει επιτέλους κι αυτός ότι έχει συμμάχους και δεν είναι όλοι απέναντί του,

Κάθε φορά που βάζω στο Site μου αφίσες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, οι φίλοι μου με κοιτούν με... συμπάθεια και σχολιάζουν: “Ποιόν εκφράζουν άραγε αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις; Και τι κοινό μπορεί να έχει ο κ. Παναγόπουλος με τους εργαζομένους που εκπροσωπεί από τη θεσμική θέση του προέδρου;”

Ο προβληματισμούς δεν είναι σώνει και καλά λάθος... Όλα αυτά θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε πιο ώριμα και πιο σωστά ώστε την επόμενη φορά που θα ανοίξουν οι κάλπες στο σωματείο μας να είμαστε πιο προσεκτικοί στα πρόσωπα που εκλέγουμε...

Ο καθένας, ωστόσο, αντιλαμβάνεται ότι αυτή την ώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια της πολυδιάσπασης και κυρίως της άρσης εμπιστοσύνης στα εκλεγμένα θεσμικά πρόσωπα.

Τώρα έχουμε πόλεμο... Και θα πρέπει να παλέψουμε με τους στρατηγούς που έχουμε. Αυθεντικούς ή γιαλαντζί... Δυστυχώς... Φταίμε κι εμείς γι' αυτό...

Αύριο στη Θεσσαλονίκη είναι μια μάχη, όχι μόνο εντυπώσεων... Οι εργαζόμενοι θα παραταχθούν από τη μια μεριά και οι δυνάμεις της καταστολής από την άλλη. Κι ανάμεσα τους μια κυβέρνηση Πόντιος Πιλάτος που νίπτει τας χείρας της, εφαρμόζοντας την πιο σκληρή αντεργατική πολιτική που της ορίζει η τρόικα...

Το κακό είναι πως από τη δική μας την πλευρά οι δυνάμεις είναι κατακερματισμένες. Αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλού τα συνδικάτα... Όσα συνδικάτα είναι παρόντα, με ότι εκφράζουν πια... Κι ανάμεσα τους αγνοί αγωνιστές που δεν θέλουν να ανήκουν κάπου, αλλά δεν μπορούν να ανεχτούν τόσο άδικο και ήρθαν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να σφίξουν αποφασισμένοι τη γροθιά τους...

Κι είναι πολύς ο κόσμος αυτός. Καλά θα κάνουν, κόμματα και συνδικάτα να μην τον αγνοούν... Γιατί θα τους βρουν μπροστά τους. Και πολύ σύντομα μάλιστα... Ας είναι βέβαιοι γι' αυτοί... Έχουν δει τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα, είναι ή το βλέπουν ότι πλησιάζουν να είναι, θύματα της ανεργίας, δεν βλέπουν κανένα μέλλον μπροστά τους και καμιά προοπτική. Τους οδήγησαν να γίνουν κινούμενες βόμβες που κάποια στιγμή θα απασφαλιστούν και θα εκραγούν...

Κι αυτό που πρέπει να τους ενδιαφέρει είναι ότι πέρα από τους ίδιους και τις οικογένειες τους θα συμπαρασύρουν κι άλλους... Ολόκληρη η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει... Δεν το βλέπουν...