Ο μικρός Ιβάν στη θέση του Άρη που μας άφησε χρόνους από φόλα... Είναι σε μια άσχημη κατάσταση, ο καημένος. Πρέπει να τον τσίμπησε ένας σκούρκος κι έχει πρηστεί το σιαγώνι του Άσε που που έχει πρόβλημα και με τα ούλα του. Βγάζει καινούργια δόντια κι είναι να τον κλαίνε οι ρέγγες...

Ο ήλιος και το νερό έχουν κάνει τον κήπο του Γιώργου να έχει μπόλικους καρπούς. Φάγαμε αγγούρια, ντομάτες και το πρωί έκοψε μικρά και μεγάλα κολοκύθια για καλοκυθόπιτα. Ζούγκλα μοιάζει στη φωτογραφία. Υπολείπεται λιγάκι ως προς αυτό, αλλά είναι πολύ ωραίο...

Κι η κρεβατίνα με τον ίσκιο της έχει μπόλικο καρπό. Ίσως χρειαζότανε κι άλλο κλάδεμα μα έτσι όπως είναι τα πράγματα πιο πολύ αρέσει ο ίσκιος, ακόμα κι από τα σταφύλια. Αυτά αργούν να γίνουν. Εκεί κατά τον Σεπτέμβρη ίσως φάμε κάποιες ρόγες..

Άλλη μια όψη του καταπράσινου κήπου του Γιώργου. Θα κόψει μπόλικες ντομάτες φέτος... Ήδη τις γευτήκαμε. Χωρίς φάρμακα και χημικά λιπάσματα, αυθεντικές, όπως τις κάναμε κάποτε στο δικό μας κήπο στο χωριό...

Και φυσικά αυτή είναι η εποχή της ρίγανης... Τα απογεύματα τη μαζεύει ο Γιώργος. Και κρατάει “κρυφά” τα κατατόπια μη και τα μάθουν οι συγχωριανοί του... Έχει όμως μαζέψει μπόλικη. Δείτε τη εδώ, που λιάζεται. Κι έχει ακόμα υψηλούς στόχους. Τώρα είναι η εποχή της...

Είχα μέρες να κοιμηθώ έτσι όμορφα... Ήταν η κούραση του ταξιδιού, η δροσιά του χωριού, τα σουβλάκια του Γιώργου; Όλα αυτά μαζί και καθένα ξεχωριστά ήταν, υποθέτω, που συνέβαλαν στο να έχω ένα καλό και γεμάτο ύπνο...

Γενικά με τον ύπνο δεν έχω θέμα εγώ. Μια δυσκολία μου προέκυψε με την επιστροφή μου από τις διακοπές στην καυτή Αθήνα. Όπου τα βράδια είναι δύσκολα... Και ο ύπνος κακός. Ας είναι... Θα πάρουμε μια καλή ανάσα εδώ στην ορεινή Αρκαδία...

Εννιά η ώρα το πρωί του Σαββάτου χαράσσω αυτές τις γραμμές... Με τον καφέ μου στο χαγιάτι... Ο ήλιος έχει κιόλας σηκωθεί ψηλά και καίει όπου σ' ακουμπά... Στον ίσκιο είναι καλά τα πράγματα...

Το χωριό κοιμάται ακόμα... Ή είναι τόσο ήσυχα που σου δίνει την αίσθηση ότι κοιμάται. Ένα μοναχικό τζιτζίκι ακούγεται από κάπου κοντά. Ένα πουν' το πανηγύρι που έστηναν τα μεσημέρια στου ελαιώνες της Κρήτης...

Όπως όλα τα πρωινά στο χωριό, αυτά που κάνουν πάρτι με το τιτίβισμα τους είναι τα πουλιά. Διακριτικά, που και που θα φανεί ένα, “ακούγονται” όμως πολύ έντονα. Ευχάριστη συντροφιά...

Έχουν κηπεύσει και τα καθαρίζουν στο τραπέζι. Ετοιμάζουν το μεσημεριανό. Ρωτάνε τι θέλουμε. Ότι κι αν είναι εδώ, θα 'ναι καλό...

Ο Πάνος περνάει το άλογο του από το δρόμο, δίπλα... Το θυμάμαι χρόνια τώρα. Ψηλό, αγέρωχο... Το έβγαλε μια μικρή βόλτα. Μ' αυτά ασχολούνται στο χωριό. Κι έχει την ομορφιά του να παρακολουθείς σαν παρατηρητής. Απέξω κι από μακριά. Σαν ταινία στο σινεμά. Μόνο που τη ζεις, δεν τη βλέπεις απλά...