Ουρά ο κόσμος που περιμένει ξημερώματα, έξω από το νοσοκομείο “Ανδρέας Συγγρός” μέχρι να ανοίξει τις πόρτες του για να πάρει ένα εισιτήριο και να δει τους εξειδικευμένους γιατρούς του...

Η ίδια ουρά από την πίσω της πλευρά. Σήκωσα ψηλά το κινητό μου τηλέφωνο για να πάρω το στιγμιότυπο. Οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους. Αξίζει τον κόπο. Οι γιατροί είναι καλοί...

Η πόρτα άνοιξε... Μπαίνουμε και παίρνουμε δελτίο προτεραιότητας. Σημειώνω μόνο έναν καβγά από κάποιον που προσπάθησε να περάσει μπροστά και εντοπίστηκε. Μαθαίνουμε ως Έλληνες...

Μια νέα ουρά μας περιμένει μάσα στον περίβολο του νοσοκομείου πια, έξω από τα εξωτερικά ιατρεία για να πάρουμε εισιτήριο. Και να κόψουμε το παράβολο των 5 ευρώ στο ταμείο. Υπομονή ξανά...

Η ουρά στην Ελλάδα είναι κάτι σαν απαραίτητο. Μετά την ταλαιπωρία στην Εφορία, τώρα στο πεζοδρόμιο της Ίωνος Δραγούμη, έξω από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου “Ανδρέας Συγγρός”. Είχα πολλά χρόνια να το δω αυτό... Πάνω από 25 μέτρα, πενταπλή σειρά. Ουρά τέρας...

Από τις 7.05 που φτάσαμε είναι έτσι. Μέχρι τις 7.30 που άνοιξαν οι πόρτες όλο και προστίθενται πίσω από μας κι άλλοι άνθρωποι.

Η αλήθεια είναι πως μας είχαν προειδοποιήσει: Θα χρειαστείτε να οπλιστείτε με υπομονή, αλλά μετά από μια ώρας αναμονή στην ουρά, όλα θα κυλήσουν καλύτερα...

Φωτογραφίζω το φαινόμενο. Και ρωτάω στο καφέ τη γωνία που πήγα να πάρω ένα διπλό espresso για να ξυπνήσω, γιατί αυτό; Έτσι συμβαίνει, μου λέει, κάθε πρωί χειμώνα – καλοκαίρι. Είναι το καλύτερο νοσοκομείο για δερματολογικά ζητήματα. Έρχονται εδώ από όλη την Ελλάδα.

Έχει δίκιο. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Περιμένουν ήσυχα, υπομονετικά, χωρίς γκρίνια. Δεν έχουν έρθει εδώ για να περάσουν την ώρα τους. Κάποιο πρόβλημα τους απασχολεί και ζητούν τη βοήθεια των εξειδικευμένων γιατρών.

Κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα. Παρέες όπως είναι. Συνήθως έρχονται δυο – δυο. Όχι μόνοι τους.

Στις 7.30 κάνουμε μερικά βήματα μπροστά... Από το σημείο που είμαστε δεν έχουμε οπτική ώς την είσοδο του νοσοκομείου, αλλά υποθέτουμε ότι ίσως άνοιξε η πόρτα και άρχισαν να μπαίνουν άνθρωποι μέσα στον περίβολο.

Μια κυρία μπροστά μου κάνει αέρα με τη βεντάλια της. Μάλλον η δύναμη της συνήθειας. Είναι δυνατόν να κάνει ανυπόφορη ζέστη τόσο νωρίς; Εντάξει, θα ΄ναι ζεστή μέρα σήμερα, κατά τα λεγόμενα της ΕΜΥ, αλλά αυτό θα το δούμε τις επόμενες ώρες, καθώς ο ήλιος θα βγει πάνω από τα κεφάλια μας.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να μας χτυπά κατακέφαλα. Έχει πάει οκτώ και είμαστε ακόμα έξω από τα εξωτερικά ιατρεία. Έχουμε ήδη στα χέρια μας το δελτίο προτεραιότητας που μας προσανατολίζει για το ιατρείο στο οποίο θα πρέπει να περιμένουμε τη σειρά μας.

Στις 9.15 είμαστε πια έξω από τα εξωτερικά ιατρεία περιμένοντας... Ο κόσμος συνεχίζει να είναι πολύς, αλλά ευτυχώς υπάρχει μια καλή ροή κι εξυπηρέτηση από τους γιατρούς. Περιμένουμε...

Δυο ώρες κλείσαμε από την ώρα που ήρθαμε εδώ. Βρήκαμε στο μεταξύ το κυλικείο. Πήραμε τυρόπιτα, νερό... Η αναμονή θέλει το κατιτίς της...

Μια ώρα αργότερα είχαμε τελειώσει και γυρίσαμε σπίτι...