9.40 μ.μ. υποδεχθήκαμε στη σκηνή το πρώτο συγκρότημα, τους “Κακώς Πρέπει”. Είναι όμορφη η βραδιά. Έχουν πίσω τους μια ανθισμένη βουκαμβίλια, ω, πόσο μ' αρέσει αυτό το φυτό... Το χειροκρότημα πέφτει βροχή από τους λιγοστούς θεατές στο ανοιχτό θεατράκι του Λόφου Κολωνού... Τους άξιζε κάτι καλύτερο...

Ζεσταίνει η ατμόσφαιρα στο δεύτερο τραγούδι τους. Τα παιδιά είναι υπέροχα. Και σαν σκηνική παρουσία και σαν συγκρότημα. Και το αγόρι και το κορίτσι... Λένε τα δικά τους τραγούδια, αλλά και ποίηση Καββαδία με δική τους ενορχήστρωση. Ο ήχος φτάνει γλυκός στ' αυτιά μας. Τι κρίμα να μην ήταν περισσότεροι εδώ να χαρούμε αυτό το υπέροχο, μοναδικό αποτέλεσμα. Γροθιά στην ιδιώτευση και την κατάθλιψη, είναι...

Πολιτικό τραγούδι από τους “Κακώς Πρέπει”. Είπαμε, τα παιδιά είναι εκπληκτικά. Παρασύρουν με το στίχο τους κι τη μουσική τους που είναι υπέροχη. Ποιος είπε πως ο κόσμος μπούχτισε από πολιτική; Αν υπάρχει σεβασμός στον ακροατή οι δημιουργοί κάνουν θαύματα. Με πήραν από το χέρι και με ταξίδεψαν...

Κι ύστερα, γύρω στις 10.40 βγήκαν στη σκηνή οι ¨Κυνηγοί Ονείρων” με ροκ μπαλάντες. Ήχος σκληρός μα βγάζει μια γλύκα φανταστική. Τους έλλειπαν, λέει τα πλήκτρα, μα εγώ που δεν είμαι ειδικός δεν κατάλαβα τίποτα από αυτή την απουσία. Τα παιδιά έχουν κέφια κι ας μην έχουν στις κερκίδες το αναγκαίο κοινό να τους χειροκροτήσει. Το παλεύουν όμως αξιοπρεπώς. Ακόμα κι εμένα μου αρέσει το ροκ τους...

Η βραδιά κυλάει όμορφα, έχει πάει κιόλας 11. Ο ήχος με τον Βασίλη στην κονσόλα, γνώριμος από τα παλιά, είναι πολύ καλός... Κι οι παρέες στις κερκίδες απολαμβάνουν την εκδήλωση. Η βραδιά όμορφη, αν εξαιρέσεις την υγρασία. Ναι, απ' όπου κι αν πάει, το καλοκαίρι θα έρθει στη ζωή μας. Απόψε εδώ, στο Λόφο Κολωνού το καλωσορίσαμε...

11.30 η συναυλία έφτασε στο τέλος της. Ήταν μια όμορφη βραδιά η αποψινή, ξεχωριστή. Την απόλαυσα. Είχα και την καλή παρέα του Μιχάλη από την ΕΚΑΠ. Ανταλλάξαμε σχόλια σαν καλοί θεατές που παρακολουθούν μια καλοκαιρινή συναυλία σ' ένα χώρο ξεχωριστό, όπως είναι το ανοιχτό θεατράκι Κολωνού. Και στην άλλη με το καλό...