Στο ζαχαροπλαστείο της Χαράς…
Η Χαρά από το Site του ζαχαροπλαστείου. Πολύ φτωχό. Δείτε το ΕΔΩ. Σε σχέση με τα παγωτά που έχει, δεν αξίζει τίποτα…
Ναι, σωστά καταλάβατε… Πρόκειται για το παλιό ζαχαροπλαστείο της Χαράς στα Κάτω Πατήσια, πάνω στην Πατησίων με το μεγάλο πεζοδρόμιο που απλώνει τα τραπεζάκια του προς χάριν των πελατών του.
Σάββατο απόγευμα, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, είπαμε να πάμε μια βόλτα. Το παγωτό της φημισμένο. Ακόμη κι εγώ που προσπαθώ να απέχω από τέτοιες ξεχωριστές πολυτέλειες, μου αρέσει το εκμέκ του ή το Σικάγο (το καλύτερο της Ελλάδας, γράφει στον πίνακα ανακοινώσεων έξω από το μαγαζί)…
Προτίμησα κάτι απλό, καϊμάκι, χωρίς σιρόπια έξτρα. Υπέροχο! Ο ουρανίσκος κάνει πάρτι από την απίθανη γεύση…
Παρατηρώ απέναντι στο μαγαζί. Πέρα από τους πελάτες, τα γκαρσόνια φροντίζουν τις παραγγελίες για το σπίτι. Πολύ κόσμος ψωνίζει σε πακέτο. Ο υπάλληλος δε σταματά ούτε λεπτό να ετοιμάζει κουτιά για το σπίτι.
Για μια στιγμή αισθάνεσαι σα να είσαι αλλού, σε τόπο που δεν έχει και δεν έχει νοιώσει στο πετσί του τι σημαίνει οικονομική κρίση.
Στα διπλανά τραπέζια παρέες κουβεντιάζουν με φωνή δυνατή, σα να είναι μόνοι τους. Όπως στα παλιά καφενεία… Δίπλα μας ένα νέο ζευγάρι με τα δυο μικρά παιδιά τους βγήκαν για το παγωτό τους. Η Χαρά έχει για όλους κάτι να προσφέρει. Στέκει όρθια, αντιστέκεται στην κρίση, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με αξιοπρέπεια…
Οι πελάτες της την εμπιστεύονται. Έρχονται από την άλλη άκρη της Αθήνας για το μαγικό παγωτό της. Η φήμη της έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της περιοχής κι απλώνεται σ’ όλη την Αθήνα.
Ποιος δεν ξέρει το ζαχαροπλαστείο της Χαράς;… Δεν ξέρω αν το όνομα έχει σχέση με κάποια γυναίκα που φέρει το όνομά της ή απλά προσφέρει αληθινά χαρά και απόλαυση στον ουρανίσκο.
Όλα παίζουν… Σας βεβαιώνω εγώ, που το ένοιωσα χθες το απογευματάκι, ως πελάτης, στο μαγαζί τους…
Και επειδή ξέρω ότι θα... ζηλέψετε, όταν μάλιστα ύστερα από μια τέτοια έξοδο ακολουθεί μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα από το πουθενά, δείτε αυτή την υπέροχη μικρού μήκους ταινία, για να σας αποζημιώσω... Την πήρα από τον τοίχο του Κώστα Ζωγραφόπουλου...
Σχόλια (0)