Το βίντεο το «ψάρεψα» από τον τοίχο της Ελένης Τράιου. Η ένταση , ο χτύπος της καρδιάς, δείχνει όλη την αγωνία που έχουμε για να γίνει κυβέρνηση και… να σωθούμε, επιτέλους…

Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να δούμε την αλήθεια; Παρακολουθώ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ιδιαίτερα τα κυριακάτικα (από διαστροφή τα βλέπω Σάββατο απόγευμα…). Εύκολα μπορείς να δεις πια ποιοι και για ποιο λόγο ανησυχούν όσο διαρκεί η… ακυβερνησίας της χώρας, όπως τη λένε.

Ανησυχούν όσοι έχουν συμφέροντα, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι δημοσίων έργων, οι κολλητοί της εκάστοτε εξουσίας, αυτοί που δεν θα ‘χουν από πού να κερδοσκοπήσουν σε βάρος του ελληνικού λαού που έχει υποστεί τα μύρια όσα…

Τα συζητάγαμε σήμερα το μεσημέρι έξω από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» περιμένοντας να τελειώσουν τα παιδιά μας τις εξετάσεις τους.

Ήμασταν τέσσερα άτομα. Παρέα που βρεθήκαμε εκεί, άγνωστοι μεταξύ μας. Μια δασκάλα, ένα υψηλόβαθμος τραπεζιτικός στέλεχος, εγώ κι ένας υπάλληλος σε εταιρεία που κάνει εισαγωγές. Όλοι ήμασταν εξοργισμένοι . Καθόμασταν στο πλάι του πεζοδρομίου της Πανεπιστημίου κι είχαμε πλάτη τη Βουλή.

Και κυριαρχούσε στον αέρα η αίσθηση που «παίζουν» με τα μπούνια τα συμβιβασμένα ΜΜΕ ότι και καλά θα γίνει μια προσπάθεια ακόμα, πριν πάμε ξανά σε εκλογές για να τα βρουν τα κόμματα και να κάνουν κυβέρνηση, Σα να μη μεσολάβησαν εκλογές, αγνοώντας προκλητικά τη λαϊκή βούληση που θέλει να μπει τέρμα σ’ αυτόν τον εξευτελιστικό κατήφορο.

Είχε ενδιαφέρον η κουβέντα, ένταση, σαν γνήσιοι νεοέλληνες όλοι… Παρά τις επιμέρους προσεγγίσεις ήταν φανερή η αγανάκτηση. Και πώς να μην είναι… Όλοι είχαν υποστεί περικοπές στους μισθούς τους, όλοι είχαν την αγωνία για το αν αύριο θα έχουν δουλειά και, κυρίως, όλοι ήμασταν εξοργισμένοι μ’ αυτόν τον κόσμο που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας.

Κοντά μια ώρα κράτησε η κουβέντα μας. Τη βρήκα τόσο ενδιαφέρουσα που δεν άνοιξα καν τον ΕΠΕΝΔΥΤΗ που είχα πάρει μαζί μου για να περάσει η ώρα διαβάζοντας…

Μ’ αρέσει αυτή η ζωντάνια. Η επαφή με τον κόσμο. Θέλω να ανταλλάσσω απόψεις, θέσεις, να ακούω τεκμηριωμένες θέσεις… Και σήμερα ήμουν πολύ χαρούμενος που το έκαναν. Εντάξει, καλός είναι ο υπολογιστής, μπορείς να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα ψάχνοντας, αλλά την ανθρώπινη ζεστασιά δεν μπορείς να την αντικαταστήσεις με τίποτα.

Το απόγευμα είδα ανάμεσα στις ειδήσεις στο Twitter ότι λήγει η μετενέργεια, αυτό το εξάμβλωμα που καταργεί την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και οδηγεί υποχρεωτικά στις μειώσεις μισθών μέσω της υπογραφής ατομικών ή επιχειρησιακών συμβάσεων. Και χάρηκα διπλά που αυτός ο άχρηστος, ο Κουτρουμάνης, πήγε σπίτι του, μαύρος από το φούμο της κάλπης…