Ο καιρός ήταν υπέροχος από το πρωί μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής. Έτσι μετά τα κάρτ είπαμε να πάμε στις ψαροταβέρνες της παραλίας Ασπροπύργου να πιούμε ένα ουζάκι. Ένα ελαφρό αεράκι που φύσαγε δεν ήταν αποτρεπτικό να καθίσουμε έξω κάτω από τη μικρή τέντα. Ο ήλιος ζεστός, σωζύγιαζε τα πράγματα...

Καθίσαμε στου “Μπόκου”, μια ψαροταβέρνα από το 1974, καθώς έγραφε φαρδιά – πλατιά στην πινακίδα του. Καλό το σέρβις στην παραγγελία της πρώτης φοράς. Εκεί που χώλεναν ήταν αν ήθελες κάτι επιπλέον. Δυο φορές ζητήσαμε ένα δεύτερο πιάτο πατάτες που δεν ήρθαν ποτέ. Και κάτι ακόμα. Το φαϊ του νόστιμο, μα οι μερίδες μικρές και οι τιμές του, στην προ κρίσης εποχή...

Άφησα τη ματιά μου να... τρέξει ένα γύρω. Η αρμύρα της θάλασσας τρυπούσε τα ρουθούνια. Άνοιξη που έφερνε λίγο προς το καλοκαίρι... Καλή διάθεση χρειάζονταν μόνο. Χωρίς γκρίνια, αν και οι άνθρωποι του “Μπόκου” έδειχναν να... πνίγονται κατά τις τρεις το μεσημέρι όταν όλα τα τραπέζια γέμισαν από κόσμο...

Είχα ακούσει για την παραλία του Ασπροπύργου, αλλά δεν είχε τύχη να πάω ποτέ. Και τώρα που περπάτησα λίγο το χώρο διαπίστωσα πόσο δίκιο είχαν... Το μόνο που μένει σ' αυτούς τους ανθρώπους που ζουν απ' αυτή τη δουλειά είναι να κοιτάξουν γύρω τους, να αφουγκραστούν τι συμβαίνει στην κοινωνία και να προσαρμοστούνξ στις καταστάσεις κάνοντας πιο προσιτές τις τιμές τους...

Όμως η θάλασσα είναι πρόκληση, δίπλα σου... Να σκάει το κύμα κάτω από τα πόδια σου και 'χεις να μοιραστείς με την παρέα σου ένα ούζο και μια μπύρα. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα... Κι αυτός ο ήχος των μικρών κυμματισμών που σκάνε πάνω στα βότσαλα είναι λυτρωτικός να τον απολαμβάνεις ρουφόντας την κάθε μοναδική στιγμή...

Ήταν προχωρημένο το μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχε αρχίσει να βγάζει και μια ψυχρούλα, ο καιρός άλλαξε, ο χειμώνας επέστρεψε δρυμήτερος για λίγο. Ποιος είπε πως ο Μάρτης είναι μόνο παιχνιδιάρης; Ο Απρίλης να δεις... Για πότε ανοίγουν οι ουρανοί και βρέχει ο Θεός με το Θεό, ούτε που καταλαβαίνεις...