Η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη στον ποιητή Νικηφόρο Βρετάκο, 100 χρόνια από τη γέννηση του. Δεν είναι πια ανάμεσά μας κι αυτό είναι μια μεγάλη απώλεια... Ευτυχώς, άφησε πίσω του εκπληκτικά ποιήματα κληρονομιά στις επόμενες γενιές... Ευτυχώς... Δείτε ΕΔΩ περισσότερα για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Εμείς βέβαια θα πάμε στην Ακαδημία Πλάτωνος...

Ο ίδιος ο ποιητής ΝΙκηφόρος Βρεττάκος διαβάζει ποίημά του. Κι αμέσως μετά ακολουθεί το ίδιο ποίημα μελοποιημένο. Η συνεισφορά μας στην αυριανή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης...Η Δημοσιογραφική μας ομάδα ομάδα θα είναι εκεί με τα ποιήμα της. Το μάθημα αύριο θα είναι λίγο... διαφορετικό.

Ακούστε κι αυτό το υπέροχο ποίημα “Το Τριαντάφυλλο” του ίδιου ποιητή. Διαβάζει η Κάρμεν Ρουγγέρη... Όλη η ευαισθησία μαζεμένη σε λέξεις. Ο άνθρωπος στα καλύτερά του... Πάνω στὸ λόφο σοῦ ‘στρωσα πευκοβελόνες […] Κι εἶπα στὸ χρόνο νὰ μὴ σὲ ξυπνήσει. Ἤ, πιὸ καλά, νὰ σὲ ξυπνήσει ὃσο μποροῦσε ἀργότερα, γιατὶ πολλὲς φορὲς τὰ πράγματα γίνονται μιὰ φορὰ κι ἄς εἶναι οἱ μέρες ὃλες ἲδιες καὶ ὁ ἣλιος αἰώνιος. [ΥΠΝΟΣ] ......Mὴν πίστεψες πὼς δὲ συλλογιέμαι! Ἡ σκέψη μου εἶναι ὰγάπη κι ἡ ἀγάπη μου σκέψη. […] Τραγουδῶ σὰν πουλὶ στ’ ἀκρινότερο δέντρο τοῦ κόσμου: Ἀγαπῶ, ἄρα ὑπάρχω. [ΤΟ ΜΕΣΟΥΡΑΝΗΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ] Ἒχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν οὐρανό κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου. Θὰ μποροῦσα, ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἒλεγα ποὺ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω. Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου, μὴ μὲ ρωτήσετε. [Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ] '' 2012, '' Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου'' με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή. (Επιλογή αποσπασμάτων)

"...Καθώς κοιτάς τον Ταϋγετο σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα, και τις κορφές που πάτησα, και τα άστρα που είδα. Πες τους από μένα, πες τους απ 'τα δάκρυά μου ότι επιμένω ακόμα πως ο κόσμος είναι όμορφος!.."

Mαζεύω τα πεσμένα στάχια να σου στείλω λίγω ψωμί, μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό τι έμεινε απ' τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς. 'Εμαθα πως κρυώνεις. Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή! Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά. Θα βγούν τα περιστέρια, κι η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη! Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις Μ' ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου! Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς;.. Να' ρθείς!