Από δημοσίευμα του ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥ για το καιρικό την περασμένη εβδομάδα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 04/02/2012

Πρέπει να το ομολογήσω. Είναι η πρώτη φορά που “κρατάει” τόσο ο χιονιάς – φονιάς κι ούτε μια στιγμή δεν το χάρηκα το χιόνι. Και πώς το να το χαρώ γνωρίζοντας σε τι δεινή θέση βρίσκονται πολλοί συνάνθρωποί μας άστεγοι;

Το ζήτημα, πάει καιρός τώρα που δεν μπορούμε να το δούμε σε προσωπικές διαστάσεις. Βλέποντας όλα όσα συμβαίνουν δίπλα μου, θεωρώ πως δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.

Και το λέω εγώ, ένας άνθρωπος που γεννήθηκα σε έναν τόπο της Κρήτης που το χιόνι το βλέπαμε πολύ σπάνια και όταν αυτό συνέβαινε το χαιρόμαστε πολύ. Θα σας το 'χω ξαναπεί, θαρρώ: Η μάνα μου έλεγε πως δεν έπρεπε να θαυμάζουμε το χιόνι που έπεφτε γιατί, κατά έναν περίεργο τρόπο, φταίγαμε κι εμείς που μετά από λίγο σταμάταγε...

Αλλά και πώς να μείνεις αδιάφορος σε μια τέτοια θεία φυσική ομορφιά. Τόσο λευκό μαζεμένο η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας.

Πώς να κάνεις τώρα τους ίδιους συνειρμούς; Αυτές οι πολικές θερμοκρασίες επηρεάζουν και την ψυχολογία μας. Σε συνάρτηση με όλα αυτά που καλούμαστε να πληρώσουμε σε εφορίες, τράπεζες, κάρτες κ.λπ., η παγωνιά γύρω μας μεγάλωσε.

Είναι κι όσα βλέπεις κι ακούς γύρω σου, που επιδεινώνουν την κατάσταση. Όλο και περισσότεροι Έλληνες νεόπτωχοι προσθέτονται στις λίστες. Ανεργία, ανασφάλεια, περικοπές μισθών και συντάξεων, υπερφορολογήσεις, τι να πρωτοβάλεις σε μια σειρά και να προσπαθήσεις να είσαι συνεπής;

Περπατάω στους δρόμους και βλέπω δεκάδες άστεγους με κάποιες κουβέρτες στα πεζοδρόμια ή στις παλιές στοές – εισόδους των πολυκατοικιών. Και χθες το είδα ξανά μαζεμένο το... θέαμα σε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ – γροθιά στο στομάχι. Αξιοπρεπείς άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μέχρι πριν λίγο καιρό είχαν δουλειά, οικογένεια, μια επιχείρηση και ήρθαν έτσι οι συγκυρίες και δεν έχουν ένα μέρος να απαγκιάσουν, να βγάλουν αυτό το δύσκολο χιονιά.

Αισιόδοξοι από τη φύση τους άνθρωποι, πιστεύουν ότι άμα τη σκαπουλάρουν από αυτό τον παλιόκαιρο, κάτι θα βρεθεί και ίσως αλλάξουν τα πράγματα. Μακάρι να είναι έτσι, μα δεν το βλέπω. Όλα δείχνουν πως θα βιώσουμε ακόμα πιο άσχημες μέρες...

Κάτι τέτοια βλέπω και συχαίνομαι ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του που νοιάζονται μόνο για τη θεσούλα τους, αδιαφορώντας προκλητικά για την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει μια ολόκληρη κοινωνία. Λέω για τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εκλέξει νέο πρόεδρο. Αναρωτιέμαι, υπάρχει έστω και ένας ανάμεσα σε όσους, άτομα ή ομάδες, ενδιαφέρονται για οφίτσια ενός ανύπαρκτου από μέλη κόμματος, που να εκτιμά ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ενδιαφέρει μια κοινωνία που χειμάζει περνώντας την πιο δύσκολη εποχή των τελευταίων χρόνων;

Το χιόνι ωραίο και εντυπωσιακό σε άλλες εποχές, φαίνεται στα μάτια μας εφιαλτικό. Και όσο παρατείνεται η παγωνιά και οι χαμηλές θερμοκρασίες, τόσο θα μεγαλώνει η αγωνία μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σπρώχτηκαν βίαια στο περιθώριο.

Είναι η πρώτη φορά που θέλω να 'ρθει γρήγορα η άνοιξη και το καλοκαίρι. Πιο εύκολα “βγάζεις” τέτοιες εποχές. Το κρύο δεν υποφέρεται...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.