Την Κυριακή το μεσημέρι είπαμε να πάμε μια βόλτα στο υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς είχαμε φτάσει μέχρι 150 μέτρα δίπλα, σε ταβέρνα και στο μουσείο δεν είχαμε μπει. Μεγάλη παράλειψη, όπως διαπιστώσαμε...

Δείτε τα νερά που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Εντυπωσιακό. Χαίρεται το μάτι σου να το βλέπεις. Τα κτίρια με της αρωγή της τράπεζας Πειραιώς, έχουν αναπαλαιωθεί, ενώ ενδεικτικές πινακίδες βοηθούν τον επισκέπτη να ξέρει πού βρίσκεται κάθε στιγμή και κυρίως, να ξέρει τι βλέπει μπροστά του...

Ξεκουράζεται το μάτι σου να βλέπεις όλη αυτή την ομορφιά. Το εισιτήριο των τριών ευρώ το άτομο βοηθάει, ώστε όσοι μπορούν να ξέρουν γιατί είναι εκεί και να σέβονται το χώρο. Όπως άλλωστε του αξίζει για την προσφορά στην ιστορία του τόπου. Σκεφτείτε μόνο ότι οι δεκατέσσερις μπαρουτόμυλοι βοήθησαν να ολοκληρωθεί νικηφόρα η επανάσταση του 1821.

Οι μικροί καταρράκτες (καμιά σχέση με την Έδεσσα...) είναι εντυπωσιακοί για το ανθρώπινο μάτι. Αυτό το νερό που έρχεται από τις πηγές του Μαινάλου και καταλήγει στον ποταμό Λούσιο είναι η κινητήριος δύναμη όλων. Εδώ υπάρχουν τα βυρσοδεψία, όπως λειτουργούσαν τότε οι νερόμυλοι, οι μπαρουτόμυλοι κ.λπ. Όλα μπορεί να τα δει κανείς και να τα καταλάβει με τη βοήθεια ειδικών ντοκιμαντέρ που παίζουν στους χώρους...

Φυσικά μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στους μικρούς καταρράκτες είναι ασφαλώς κάτι που θέλεις να θυμάσαι. Κάτι που πρέπει να κρατήσεις από την επίσκεψη. Δεν πας και κάθε μέρα...Κι όμως η Δημητσάνα είναι πολύ όμορφη... Να περπατάς στα καλντερίμια της να δεις τη δημόσια βιβλιοθήκη της, να πιεις ένα ζεστό τσάι του βουνού στο καφέ “Τρεις λαλούν”.

Μαζί με τον Λάμπρο μπροστά στα νερά του Μουσείου Υδροκίνησης. Το καλοκαίρι η δροσιά τους, υποθέτω, θα είναι μοναδική. Τώρα, πέρα από την ομορφιά, είναι δύσκολο να καθίσεις κοντά για λίγο. Η υγρασία και η παγωνιά δεν αντέχεται... Μικρή “θυσία” μπροστά στην ομορφιά του τοπίου. Ναι, τη χαρήκαμε αυτή την εκδρομή στη Δημητσάνα...