Η ΝΙΚΗ έχει συμβουλές για όσους ταλαιπωρούνται από τις τράπεζες. Ίσως δεν είναι κακό να ρίξουμε μια ματιά. Κάτι ξέρουν και οι ειδικοί...

Την ΕΣΤΙΑ παρ' όλο που σέβομαι την ιστορία της στον ελληνικό Τύπο πρέπει να ομολογήσω ότι δεν τη διαβάζω σε καθημερινή βάση. Όχι επειδή κινείται σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο για τις απόψεις του οποίου συμβαίνει να έχω τις ενστάσεις μου, αλλά γιατί τα οικονομικά δεν μου επιτρέπουν να την αγοράζω. Όπου και όταν μπορούσα όμως πάντα διάβαζα τη χρονογράφο Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου. Η πένα της είναι εξαιρετική...

Έφυγε” από κοντά μας η σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη. Άλλη μια φίλη μου από το Facebook, η δεύτερη μετά τον Λεωνίδα Κύρκο που χάνω, μας αποχαιρέτισε για το τελευταίο της ταξίδι νωρίς - νωρίς στα 50της χτυπημένη από τον καρκίνο. Δείτε ΕΔΩ περισσότερα πράγματα για τον άνθρωπο και την καλλιτέχνη Λουκία Ρικάκη.

Αργήσαμε λίγο να το δούμε, αλλά το είδαμε. Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ της περασμένης εβδομάδας κι αναδεικνύει σωστά το ζήτημα στους Λαχανόκηπους, όπως τα βάζουμε κι εμείς στην ΕΚΑΠ σε κάθε ευκαιρία κι όπως πολλές φορές έχουμε γράψει και στη δικιά μας εφημερίδα...

Πάει κι αυτή η χρονιά... Ολοκληρώνεται σιγά - σιγά. Κι εμείς μαζί με χιλιάδες άλλους πολίτες στην ουρά να κλείσουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις μας. Ουρές παντού. Στις Εφορίες, στη ΔΕΗ. στον ΟΤΕ, παντού...

Είναι δυνατόν; Όλοι τα αφήσαμε τελευταία στιγμή; Γι αυτό και υπάρχει αυτή η απίστευτη ταλαιπωρία. Οι περισσότεροι είναι υπομονετικοί. Άλλοι πάλι έχουν παραφρονήσει και μονολογούν στην ουρά. Κάτι τους φταίει...

Στον ηλικιωμένο κύριο, απέναντι, φταίει η Βουλή κι όσοι υπηρετούν εκεί. «Γιατί 300;» λέει. «Στην Ιταλία και τη Γαλλία με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό από το δικό μας έχουν, αναλογικά λιγότερους βουλευτές. 200 και πολλοί θα ήταν για τους 10.000.000 Έλληνες».

Κανείς δεν του δίνει σημασία. Ο καθένας έχει τα δικά του στο κεφάλι του. Πού να ασχοληθεί τώρα με όσα λένε οι διπλανοί τους. Μόνο εγώ, έχω βγάλει το μπλοκάκι και, όρθιος στην ουρά, καταγράφω...

Έχω την αίσθηση ότι «σπρώχνω» λίγο έτσι το χρόνο. Ιδέα μου; Μπορεί, στην πραγματικότητα απλά ξεχνιέμαι για λίγο μέσα στις σκέψεις μου. Κάτι είναι κι αυτό. Βοηθάει. Μέσα από το μυαλό δεν περνούν όλα;

Η ουρά πλησιάζει στα ταμείο. Μια κυρία στο πλάι τηλεφωνεί μεγαλόφωνα στο κινητό της. Εύχεται κι εμείς μοιραζόμαστε τις ευχές της. Και τι εύχεται... «Υγεία, χαρά και ευτυχία με πολλά λεφτά»! Γελάμε, Ναι, η ουρά περιμένει να... ξηλωθεί στο ταμείο κι αυτή μοιάζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Εδώ που τα λέμε δεν ζητάει και πολλά πράγματα. Ισορροπημένες σκέψεις...

Κοντεύω να φτάσω στο ταμείο. Διπλώνω τα χαρτιά μου και προσπαθώ να γίνω ένα με τους γύρω μου, τους διπλανούς μου. Δε θέλει και πολύ τέχνη... Εύκολα προσαρμόζομαι. Αχ 2011! Ταλαιπωρία ώς την τελευταία στιγμή...

Ας ακούσουμε την ίδια τη Λουκία Ρικάκη σε μια κουβέντα της στην τηλεόραση. Έτσι για να τη γνωρίσουμε καλύτερα...