Τις φωτογραφίες αυτές τις “ανέβασα” στο Facebook και στο Twitter από το κινητό μου τηλέφωνο την ώρα που ήμουν στο Στέκι Αλληλεγγύης. Με πολλούς συντρόφους να μοιράζομαι και να παίρνω από την αγάπη τους.

Είχε ένα υπέροχο ήλιο το μεσημέρι της Κυριακής κι ήταν όμορφα να κάτσεις έξω, στο παγκάκι, στο πεζοδρόμιο. Να πιεις τη ρακή σου κουβεντιάζοντας με καλή παρέα, ενδιαφέροντα πράγματα...

Νοιώθω όμορφα κάθε Κυριακή που προσπαθώ να περνώ λίγο χρόνο στο Στέκι Αλληλεγγύης της ΕΚΑΠ, στην Τηλεφάνους 12, στον Κολωνό...

Συναντά εκεί ανθρώπους με τα ίδια “πιστεύω”, που έρχονται να αφήσουν πράγματα, να φέρουν ή να πιουν μια ρακή, να κάνουν παρέα και να κουβεντιάσουν για όσα μας καίνε στην καθημερινότητά μας.

Κι εδώ που τα λέμε δεν το συναντάς αυτό κάθε μέρα... Λείπει από τη γειτονιά. Τρέχουμε καθημερινά, από το πρωί ώς το βράδυ και ξεχάσαμε βασικά πράγματα. Να πούμε μια κουβέντα με το διπλανό μας, παρέα με ένα χαλαρωτικό ποτό, να μοιραστούμε πράγματα. Απλά, καθημερινά. Αυτά είναι που μας λείπουν...

Κι είναι τελικά όμορφα πως μια Κυριακή στην Αθήνα, σε μια όμορφη γειτονιά, δυο βήματα από το κέντρο, υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Αυτό είναι που μου αρέσει. Κι αυτό προσπαθώ να πω σ' αυτό το σημείωμα μου.

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός... Ο καθένας μας αντιμετωπίζει διαφορετικά το ίδιο πράγμα. Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τις καταβολές που κουβαλάμε μέσα μας, όλα αυτά τα χρόνια, με το δικό μας εσωτερικό κόσμο και τα κενά που πρέπει να καλύψουμε.

Στο Στέκι Αλληλεγγύης την Κυριακή μ' αρέσει αυτό ακριβώς... Ότι έχεις να συναντήσεις ανθρώπους που τα βιώματά τους βρίσκουν κοινά σημεία με τα δικά σου. Κι η συζήτηση αποκτά ενδιαφέρον με ουσία και διάθεση για ζωή. Γιατί, αν μη τι άλλο, σε όλους μας αρέσει η ζωή. Δεν καταθέτουμε τα όπλα, το παλεύουμε. Τόσο, ώστε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τη μιζέρια της που μας πνίγει χωρίς να το καταλάβουμε...

Όλη αυτή η ιστορία λειτουργεί “υπόγεια” γι' αυτό είναι και επικίνδυνη. Δεν έρχεται με το... πρόσωπό της να σου χτυπήσει την πόρτα και να δηλώσει την παρουσία της. Όλα γίνονται πιο πολύπλοκα, επικίνδυνα.

Κι αυτό είναι που μου αρέσει κυριακάτικα εδώ, στο Στέκι Αλληλεγγύης. Το μοίρασμα. Η διάθεση να ανοιχτείς, να γνωριστείς με άλλους ανθρώπους και να αφεθείς με εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου γνωρίζοντας ότι δεν θα προδοθείς... Άλλη μια όμορφη Κυριακή στην Αθήνα...