Κατά τις 11.30 πήγα μια βόλτα στο Στέκι Αλληλεγγύης στην Τηλεφάνους 12. Είχε ήδη αρκετά παιδιά από την ΕΚΑΠ εκεί. Με το χαμόγελο, με τα καλαμπούρια τους. Έχει έναν ήλιο υπέροχο έξω. Παρά το κρύο η μέρα είναι όμορφη. Μια Κυριακή με τα όλα της.

Δεν τα καταφέραμε να συνδεθούμε μέσω του Κώστα από το σπίτι του στο WiFi που είναι απέναντι σε μια ευθεία γραμμή λιγότερο από 25 μέτρα και αν τα κατάφερνε με το ρούτερ θα “πιάναμε” τέλεια. Θα το επιχειρήσουμε την ερχόμενη εβδομάδα και ίσως μέχρι τότε έχουμε λύσει τα τεχνικά προβλήματα. Όλα τα άλλα, καμιά 15ριά που “πιάνουμε” είναι κλειδωμένα...

Φρόντισε όμως να μας αποζημιώσει. Έφερε ένα κουτί με παστές ρέγγες, που ήταν μούρλια ως μεζές στο τσίπουρο που ήπιαμε με τον ίδιο, τον Σεραφείμ και τον Γιώργο.

Μια κυρία έφερε μηλόπιτα. Ζεστή, όχι πολύ γλυκιά, υπέροχη. Την υποδεχτήκαμε πολύ θερμά.

Στο μεταξύ η Μαρία έχοντας την ευθύνη των ρούχων προσπάθησε να διευθετήσει όλο αυτό το υλικό που συνεχώς έφερναν άνθρωποι από τη γειτονιά. Με μπόλικες σακούλες παραμάσχαλα. Και με χαμόγελο. Κοντά δυο ώρες κάθισα εκεί, παρέα με τα παιδιά της ΕΚΑΠ και πρέπει να πω ότι σ' αυτό το χρόνο περισσότεροι ήταν αυτοί που έφερναν πράγματα από αυτούς που έπαιρναν στο Στέκι Αλληλεγγύης. Θετικό το πράγμα όπως το βλέπω. Μάλλον, για την ώρα, είναι πιο πολλοί αυτοί που έχουν περισσεύματα από 'κεινους που τους λείπουν πράγματα. Έχουμε ακόμα λίγο δρόμο για την απελπισία και μακάρι να μη φτάσουμε ποτέ εκεί, αλλά λέμε τώρα...

Ο Βασίλης έχει φέρει το κομπιούτερ του, κάθεται στο παγκάκι του πεζοδρομίου και σερφάρει στο internet με στικάκι της κινητής τηλεφωνίας. Ύστερα μπαίνει μέσα. Σε λίγο θα έρθουν οι γονείς του. Όπως και η μαμά της Ματίνας, της γυναίκας του. Δώσανε εκεί ραντεβού για να πάνε σε κοντινή ταβέρνα για φαγητό.

Κι αυτό τελικά είναι το σπουδαίο. Το Στέκι Αλληλεγγύης μας ενώνει. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι οι λόγοι που μας φέρνουν κοντά του κάθε Σαββατοκύριακο, εδώ μπορούμε να κάνουμε παρέα, να κουβεντιάσουμε, να θυμηθούμε, να νοιώσουμε πιο κοινωνικοί και πιο ανθρώπινοι.

Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που θέλω να ξεκλέβω χρόνο κάθε Σαββατοκύριακο 11-1 που είναι ανοιχτό το Στέκι Αλληλεγγύης και να έρχομαι... Το ίδιο, υποθέτω, αρέσει και στους άλλους συντρόφους που έρχονται...

Σάββατο λίγο πριν το μεσημέρι στα Σεπόλια. Δεν μπόρεσα να πάω, οι δουλειές και το τρέξιμο δε με άφησαν. Είχε όμως τη μαχητικότητά του. Δείτε το βίντεο που ανέβασαν τα παιδιά στο YouTube.