Από τις πρόβες της παράστασης του Κώστα Χατζή στο Μέγαρο Μουσικής. Το βρήκα στο YouTube. Κάποιος μέσα από το σχήμα το... ανέβασε.. Κάτω το τραγούδι που έφερε και τον τίτλο της μουσικής παράστασης “Όταν κοιτάς από ψηλά...”

Αφορμή να πάμε στο Μέγαρο Μουσικής να δούμε τον Κώστα Χατζή την περασμένη Τρίτη το βράδυ ήταν το γεγονός ότι ο κλάδος των εργαζομένων στα ΜΜΕ απεργούσε εκείνη τη μέρα. Έτσι δεν υπήρχε η υποχρέωση της παρουσίας στα δημοσιογραφικά γραφεία. Και το εκμεταλλεύτηκα... Πάντα μου άρεσε ο Κώστας Χατζής, από τον καιρό που τον άκουγα να τραγουδά στις μπουάτ της Πλάκας, τη δεκαετία του '70. Τα τραγούδια του είχαν πάντα κάτι το ξεχωριστό και το ήθος του ήταν και παραμένει υπόδειγμα για τους καλλιτέχνες.

Ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσε στο Μέγαρο και ο ίδιος το σχολίασε στο ξεκίνημα της συναυλίας του: «Μέσα μπαίνω πρώτη φορά ως καλεσμένος, αλλά απ' έξω κυκλοφορούσα ελεύθερα»
Κατάμεστη η κεντρική αίθουσα «Χρ. Λαμπράκης» από τον κόσμο που πήγε για να τον ακούσει. Και τα εισιτήρια καθόλου ευκαταφρόνητα. 30, 40, 50 και 60 με 20 ευρώ το φοιτητικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τη στοιχειώδη απαίτηση τουλάχιστον να ακούνε καλά τον καλλιτέχνη. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι.

Δείτε πώς το παρουσίασε το Site της Ζούγκλας την επομένη:

Χθες το βράδυ όμως στο μέγαρο δεν έδειξαν ούτε σεβασμό απέναντι στον τεράστιο καλλιτέχνη που με χαμόγελο και στα Αγγλικά αρκέστηκε να τους πει.-sound please-, ενώ του άξιζε κάτι παραπάνω.
Όλο το πρώτο μέρος πέρασε με τις φωνές να ξεχωρίζουν μόλις κάτω από την ορχήστρα, με πολλούς μικροφωνισμούς και μετά το διάλειμμα όμως,που ο Κώστας χατζής έμεινε μόνος με την κιθάρα του, πάλι τα ίδια μέχρι που σηκώθηκε από το κάθισμά του, απομακρύνθηκε από τα monitors και ακούστηκε καθαρά και δυνατά.
Οι ηχολήπτες στον κόσμο τους -είχαν μάλιστα και διαξιφισμούς μεταξύ τους- και περίμεναν να διαμαρτυρηθεί πρώτα ο κόσμος και μετά να απλώσουν το χεράκι τους κάθε φορά που μικροφώνιζαν τα ηχεία. Και οι διαμαρτυρίες του κόσμου έγιναν έντονες στο διάλειμμα, που έψαχναν να εντοπίσουν κάποιον υπεύθυνο, ενώ μερικοί έλεγαν στις κοπελιές του Μεγάρου ότι θέλουν τα χρήματά τους πίσω.
Μετά το διάλειμμα, άρχισαν μερικοί από τα θεωρεία να ψάχνουν κάποια θεσούλα στην πλατεία, μήπως και ακούσουν καλύτερα, αλλά έπρεπε να περιμένουν όρθιοι έως τον Γερμανό και την Εβραία που σηκώθηκε ο καλλιτέχνης και πήγε προς το πιάνο.
Τότε ακούστηκε καθαρά και δυνατά, αλλά έμεναν μόνο τρία τραγούδια-ευτυχώς μέσα σε αυτά ήταν και το αεροπλάνο- για να τελειώσει η παράσταση.
Και ερωτώ τώρα γιατί όλα αυτά ;Ποιος έκανε την αρπαχτή;
Γιατί το κάνατε αυτό στον Κώστα Χατζή και πόσο συχνά το κάνετε εκεί στο μέγαρο. Μήπως κάθε φορά που έχετε ελεύθερη ημέρα στο πρόγραμμα; Γιατί αφήσατε τα τύμπανα επάνω στο πρόχειρο και ασταθές βάθρο, που κούναγαν τα μικρόφωνα από επάνω τους και χωρίς διαχωριστικό με αποτέλεσμα να περνά με αντήχηση ο ήχος μέσα από το μικρόφωνο του τραγουδιστή; Κάποια στιγμή έφυγε το φίλτρο από το μικρόφωνο του Κώστα Χατζή και δεν το πήρατε χαμπάρι για να αλλάξετε ρύθμιση να μη παραμορφώνει μέχρι που έφυγε από την θέση του και πήγε να το μαζέψει
από το πάτωμα. Ντροπή ρε μάγκες δεν έπρεπε να τα κάνετε αυτά σε αυτόν τον άνθρωπο και σε εμάς που τον ακολουθούμε εδώ και σαράντα χρόνια σε κάθε του εμφάνιση και σε εποχές.

Αυτή είναι η γκρίνια, όχι αδικαιολόγητη... Μπορώ να επιβεβαιώσω όλα αυτά που λένε οι άνθρωποι του Site της Ζούγκλας στην ανάρτησή τους. Όμως δεν κατάφεραν να τη... χαλάσουν στον πολύ κόσμο που ήξερε τα τραγούδια του και τα τραγούδαγε φωναχτά και συμμετείχε με τη ψυχή του. Ακόμα κι εγώ «έπιασα» τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά γνωστές επιτυχίες του.

Να σημειώσω στα ωραία του και στο χιούμορ του, το ρεφρέν στο τραγούδι «ποιος πήρε το παιδί της διπλανής», «κανείς, κανείς, κανείς, ε, μα δεν μπορεί κάποιοι φταίνε, κάποιος φταίει κι εύκολο είναι να τον βρεις, γύφτοι θα 'ναι ή Εβραίοι, οι 300 της Βουλής» και η αίθουσα τραντάχτηκε από το χειροκρότημα επιδοκιμασίας...

Μια πινελιά ανάμεσα στις άλλες, όπως και στο... αγλλικό για το ποίο ζήτησε συγνώμη, “αλλά έτσι μιλάμε σπίτι”, είπε και γελάσαμε όλοι...

Προς το τέλος της συναυλίας που ξεπέρασε τις καθιερωμένες 2.30 ώρες και κάτω από το μπιζάρισμα και την συνεχή πίεση των θεατών, ξαναγύρισε στη σκηνή για να τραγουδίσε τη «Ραμόνα». Κοντά 11.30 ολοκληρώθηκε η συναυλία. Φύγαμε πιο γεμάτοι, τυχεροί που απολαύσαμε αυτόν τον υπέροχο καλλιτέχνη στη μοναδική συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής.

Αυτό το τραγούδι καταχειροκροτήθηκε από το κατάμεστο μέγαρο. Κλασική διαχρονική αξία...