Το ρεπορτάζ για τα βενζινάδικα στην τηλεόραση... Ποιος μίλησε για πανικό;

Δεν μας φτάνανε όλα τα άλλα που βιώνουμε αυτόν τον καιρό και από χθες πρόσθεσαν ένα ακόμα. Τις ουρές 100 και 150 μέτρων έξω από όσα βενζινάδικα διέθεταν ακόμα βενζίνη. Τελικά ανεστάλη η απεργία και μας έμεινε μόνο ο πανικός...

Όλα ξεκίνησαν όταν οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις αφού είδαν να τους καταργούν την κλαδική σύμβαση εργασίας που είχαν υπογράψει. Ένα σύνηθες περιστατικό μιας εργασιακής κινητοποίησης που στην Ελλάδα μπορεί να σπείρει τον πανικό.

Ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά: Την αρχή είναι οι ψίθυροι. Που επιτείνουν την αγωνία μη τυχόν και ξεμείνουμε από βενζίνη. Λες κι όταν τα πρατήρια είναι ανοιχτά έχουμε χρήματα στην τσέπη μας για να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ. Μα, δεν το βλέπετε πως λιγόστεψαν τα αυτοκίνητα στους δρόμους;

Ξαφνικά λοιπόν από χθες με τις πρώτες ειδήσεις στην τηλεόραση για την απεργία των εργαζομένων στα διυλιστήρια βγήκαν στους δρόμους και στράγγισαν τα αποθέματα στα βενζινάδικα. Μέχρι και σε μένα έκαναν πρόταση προχθές που πήγα τη μαμά του Χριστόφορου και την αδερφή του στο σπίτι τους στο Αιγάλεω: «Νίκο έχεις βενζίνη στο αυτοκίνητο; Άκουσα ότι θα κλείσουν τα βενζινάδικα».

Ήμουν ψύχραιμος. Δεν έψαξα να βρω στις 12 τα μεσάνυχτα διανυκτερεύον βενζινάδικο για να... προλάβω το κακό. Δεν ήταν γεμάτο το ρεζερβουάρ μου, αλλά δεν πανικοβλήθηκα. Και γιατί άλλωστε; Το αυτοκίνητο το κινώ μόνο αν βρέχει ή αν πρέπει να πάω εκτός Αθηνών το Σαββατοκύριακο. Η βενζίνη που έχει μέσα, να φανταστείτε, είναι από το Αίγιο, το είχα φουλάρει στην επιστροφή μας από την Τέμενη τον Αύγουστο.

Σε αντίθεση με τη μηχανή που είναι το καθημερινό μου εργαλείο στις μετακινήσεις. Περίμενα κάπου ένα μισάωρο σε βενζινάδικο, στον παράλληλο δρόμο του Κηφισού, στο ύψος του Ρέντη. Και έβαλα 5 ευρώ. Το ντεπόζιτο είναι μικρό και είχε ήδη μέσα.

Είδα όμως ανθρώπους να γεμίζουν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου τους και να παίρνουν και σε μπιτόνι βενζίνη... Λες και το κακό θα κρατήσει πολύ καιρό. Και γέλασα με την κατάντια μας. Εκεί έχουμε φτάσει γι' αυτό και μας εκμεταλλεύονται σε κάθε ευκαιρία.

Γκρινιάζουμε που ακριβαίνει η βενζίνη κι ύστερα «τρέχουμε» να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ κι ας μην έχουμε να πάμε κάπου και γι' αυτό μας χρειάζεται.

Απίστευτοι είμαστε: Με τέτοιες συμπεριφορές αψυχολόγητες καλά μας κάνουν. Και τι έγινε, δηλαδή, που είπε η τηλεόραση ότι έχουν ουρές στα βενζινάδικα. Πρέπει να πάμε κι εμείς, να τις κάνουμε μεγαλύτερες; Έλεος!

Μια άλλη προσέγγιση από την Αλκιστη Πρωτοψάλτη για το ίδιο θέμα, τα βενζινάδικα...