Διλήμματα σοβαρά όταν αρνούμαστε να πιάσουμε επαφή με την απλή λογική. Η φωτογραφία από την εγκαταλειμμένη σιδηροδρομική γραμμή του Αιγίου δια χειρός Ηλιάνας Καλκατζίκου.

Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι αρνούνται να επικοινωνήσουν πάνω σε στοιχειώδη και απαραίτητα πράγματα. Λες και και κάνουν διαγωνισμό ηλιθιότητας και το παλεύουν με πείσμα να νικήσουν, σα να πρόκειται να ωφεληθεί κανείς...

Προγραμμάτισα όλη την εβδομάδα τα πράγματα γι' αυτό το ταξίδι. Ο στόχος ήταν διπλός: Από τη μια να πάει κάτω στο χωριό το ποδήλατο του Λάμπρου κι από την άλλη να έρθει πάνω στην Αθήνα εκείνος.

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα ώς τις 2.30 που κατάφερα να έρθω σπίτι για να φορτώσουμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και να φύγουμε για το ταξίδι. Κι όταν πια ήμασταν έτοιμοι, είχαμε ξεκινήσει και είχαμε φτάσει ώς το Παλατάκι Χαϊδαρίου μια συνεννόηση με τον Γιώργο, που μπορουσε να είχε γίνει κι από χθες και που έτσι κι αλλιώς θα ανέβαινε στην Αθήνα τη... Δευτέρα με το αυτοκίνητό του άρα μπορούσε να φέρει και τον Λάμπρο μαζί του, ανέβαλε το ταξίδι. Στρίψαμε δεξιά και επιστρέψαμε μέσω... Περιστερίου... Μισή ώρα στο δρόμο και κάπου 20 χιλιόμετρα, έτσι για την... πλάκα.

Άντε τώρα να μπεις στο... λαβύρινθο του ανθρώπινου μυαλού και να δώσεις απαντήσεις στα πως και τα γιατί. Δεν το έκανα. Θα 'ταν ανώφελο. Επέλεξα να ξαπλώσω και να κοιμηθώ ένα δίωρο, να ξεκουραστώ τουλάχιστον που το είχα τόσο ανάγκη.

Έτσι το τελευταίο ταξίδι για την επαρχία το φετινό καλοκαίρι δεν έγινε, την τελευταία στιγμή και πάντως όχι με δική μου ευθύνη.

Αύριο τελικά, θα 'ναι εδώ ο Λάμπρος, μιας και ο Γιώργος με μια απλή ανθρώπινη συνεννόηση αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα Σάββατο, αντί για τη Δευτέρα που έλεγε. Ίσως, στην επιστροφή, πάρει μαζί του και το ποδήλατο του Λάμπρου, αλλιώς θα το πάμε στην πρώτη ευκαιρία...

Κι εμείς θα μείνουμε με το... παράπονο της έλλειψης στοιχειώδους συνεννόησης πάνω σε απλά πράγματα, τόσο απλά που είναι σε θέση να βγάζουν μάτια, αν δεν προσέξουμε. Και υποτίθεται πως σαν ανθρώπινα όντα, ανώτερα από τα άλλα ζώα, είμαστε σε θέση να διαχειριζόμαστε καταστάσεις. Σκέψου να ήτανε και... σοβαρές...

Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' αυτούς που επιμένουν χωρίς λογική να κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο...