Μέσα από τα έλατα του Μαινάλου η διαδρομή είναι καταπληκτική. Πήρα τη μηχανή και καθώς οδηγούσα με χαμηλή ταχύτητα τράβηξα αυτή τη φωτογραφία. Για μια περίπου ώρα ήμασταν μέσα εδώ. Δροσιά ατέλειωτη το καλοκαίρι...

Σ' αυτή την υπέροχη βρύση, λίγο πριν την Ελάτη, σε υψόμετρο 1.200 μ. καθίσαμε να δροσιστούμε λίγο. Το νερό της λες και βγαίνει από ψυγείο. Άνετα θα μπορούσες να φτιάξεις φραπέ. Αλλά και μόνο του, πίνετε... Άσε που λένε πως το νερό στα Εφτά Ψωμιά είναι χωνευτικό...

Το ποδήλατο φορτωμένο πίσω στο αυτοκίνητο, στην ειδική σχάρα που πήραμε για τη μεταφορά του. Όλη τη διαδρομή, μέσα από κακοτράχαλους αγροτικούς δρόμους δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα. Μια χαρά τα πήγαμε...

Ήταν ομολογουμένως μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να φτάσουμε στην Τέμενη από τη Βυτίνα και τον περιφερειακό δρόμο της Πάτρας. Είχαμε οδηγό το GPS... Και τι μ' αυτό, άμα το 'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες... Λίγο πριν την Κλειτωρία, χάσαμε δυο φορές το δρόμο. Κι αυτό μας τον ξανάβρισκε, για να τον... ξαναχάσουμε.

Άσε, που ανεβήκαμε από κάτι κατσικόδρομους, ο Θεός να τους κάνει αληθινούς δρόμους. Κουράστηκα να οδηγώ. Και παρ' όλο που στο χάρτη φαινότανε πιο κοντά, από το να πηγαίναμε από Τρίπολη -Κόρινθο κι από κει Αίγιο, κάναμε τα 220 χιλιόμετρα σε τρεις ολόκληρες ώρες.

Πήραμε το δρόμο για τη Βυτίνα και κάναμε μια διαδρομή πολύ όμορφη, ανάμεσα στα έλατα. Στην πηγή, στα Εφτά Ψωμιά κάναμε μια στάση και ήπιαμε νερό. Λένε πως είναι ιδιαίτερα χωνευτικό. Μόλις είχαμε φάει το μεσημεριανό φαγητό και μετά ξεκινήσαμε...

Γενικά αν και κουραστική, η διαδρομή ήταν όμορφη. Τα δάση του Μαινάλου διαδέχτηκαν οι φαλακρές οροσειρές της Αχαΐας. Κάπου απογοητευτήκαμε, νομίζοντας ότι είχαμε χάσει το δρόμο, αλλά όταν πια φτάσαμε στα Καλάβρυτα, ήξερα πώς να φτάσω στο Διακοφτό. Κι από την ώρα που είδα τη θάλασσα του Κορινθιακού από ψηλά, ήμουν πια σίγουρος ότι θα φτάσουμε στον προορισμό μας.

Φτάσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα στο παραθεριστικό κέντρο. Πήραμε τα κλειδιά του 305 κι αρχίσαμε να τακτοποιούμε τα πράγματα. Ύστερα βγήκαμε μια βόλτα να γνωρίσουμε το χώρο... Το ποδήλατο του Λάμπρου είναι σωτήριο εδώ. Είχε δίκιο ο Δήμος. Καλά κάναμε και πήραμε την ειδική σχάρα για τη μεταφορά του.

Η πρώτη νύχτα στο κάμπινγκ ήταν ήσυχη. Τις επόμενες μέρες θα προσαρμοστούμε...

Αυτό είναι το... δικό μας διαμέρισμα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το πρωί, λίγο μετά τις επτά, την ώρα που έπινα τον καφέ μου στη βεράντα και χάραζα αυτές τις γραμμές...