Εικόνες όμορφες, καλοκαιρινές... Είναι από την Κρήτη, ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, όταν ήμουν στο χωριό... Ε, και; Θα μου πείτε. Τι κοινό μπορεί να έχουν με την Πελοπόννησο που βρίσκομαι τώρα; Έχουν... Είναι η ίδια καθαρή ματιά που με συντροφεύει στα ταξίδια μου...

Το Σαββατοκύριακο είναι ωραίο να το περνώ εκτός Αθηνών τέτοιες καλοκαιρινές μέρες. Και δράττομαι κάθε ευκαιρίας... Αυτή τη φορά αφορμή ήταν ο Λάμπρος που είναι, από το περασμένο Σαββατοκύριακο, στο χωριό του παππού του. Να πάμε, λέμε, να τον δούμε... Φύγαμε Παρασκευή μεσημεράκι. Κι είχε μια ζέστη, άλλο πράγμα η Αθήνα...

Η κίνηση στο δρόμο μέχρι την Ελευσίνα είναι αυξημένη. Ύστερα ο δρόμος ανοίγει... Και καθώς, μετά την Κόρινθο πιάνουμε το βουνό, η δροσιά αρχίζει ήδη να κάνει αισθητή την παρουσία της.

Στην Αλέα, αμέσως μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου, κάναμε μια στάση. Το κάνουν κι άλλοι. Είναι μια ανάσα ξεκούρασης στη διαδρομή για τον οδηγό και τους συνεπιβάτες. Τη χαρήκαμε...

Ύστερα, συνέχεια στο ταξίδι μας. Ο δρόμος είναι πιο ήσυχος. Τα 160 χιλιόμετρα που δείχνει συχνά το κοντέρ μοιάζουν κάτι το φυσιολογικό. Είναι κι ο καλός δρόμος που βοηθάει...

Φτάνουμε απόγευμα στην Μεγαλόπολη. Δεν σταματάμε. Δεν έχουμε λόγους. Σταματάμε όμως στην Παναγιά την Καρβουναρέικη. Για ούζο. Ο συνηθισμένος μεζές και το ούζο, αν και χύμα, έχει τη δική του καλή ποιότητα.

Ύστερα, “φτιαγμένοι” φτάνουμε στο χωριό. Έχει αρχίσει και νυχτώνει. Ο Γιώργος κόβει μια ντομάτα με αγγούρι. Ωραίο καλωσόρισμα! Κάνει και μια γαρνιτούρα που έχει μια αισθητική πάνω της. Την καταβροχθίζουμε... Αυτό είναι καλοκαίρι. Να ζεις την κάθε στιγμή στη δροσιά της επαρχίας, αφού έχεις το πλεονέκτημα να αφήσεις πίσω σου τη ζεστή Αθήνα.

Έχω μια αίσθηση ότι και νωρίς να κοιμηθώ σήμερα και καλό θα μου κάνει. Μόνο μην αργήσουν οι άλλοι να κοιμηθούν και με ενοχλεί ο φυσιολογικός θόρυβος που θα κάνουν. Προβληματισμοί βραδινοί... Λίγο αργότερα θα αποδειχτεί ότι τίποτα δεν θα με ενοχλήσει από τον μακάριο ύπνο μου. Τον χρειαζόμουν, τον είχα ανάγκη...

Ατέλειωτοι ορεινοί όγκοι χωρίς βλάστηση. Έτσι την γνώρισα την Κρήτη. Εδώ στην Πελοπόννησο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα βουνά της το πράσινο κυριαρχεί. Όταν τα πρωτοείδα μου έκανε εντύπωση που δεν τα καλλιεργούσαν. Ιδιαίτερα όταν έχει και νερό κοντά, παράδεισος θα ταν...