Αυτό το πανέμορφο μέρος στο Αστρίτσι, μου το γνώρισε πριν δυο χρόνια η αδερφή μου Στασούλα σε μια βόλτα που κάναμε ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Έχει δροσιά. Ιδανικό για μικρές αποδράσεις, τέτοιες ζεστές μέρες...

Το καφενεδάκι που ήπιαμε τις ρακές μας... Είναι το περιβάλλον, η δροσιά, η παρέα που την κάνουν τόσο ωραία και δροσερή; Ποιος ξέρει;

Αυτή η κατασκευή καλωσορίζει τους επισκέπτες. Απλή, λιτή, όμορφη, όπως αξίζει στον υπέροχο αυτό τόπο. Κι όπως τον ζήσαμε κι εμείς το φετινό καλοκαίρι.

Η ευγένεια πάνω απ' όλα. Το πανό του Πολιτιστικού Συλλόγου Αστριτσίου με τη δική του καλή κουβέντα...

Από σήμερα στην Κάτω Βρύση, αυτό το μοναδικό φυσικού κάλλος μέρος, οι φοιτητές θα κάνουν κάμπινγκ στο χώρο με καθημερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Το μέρος είναι ιδανικό για μια βόλτα, ιδιαίτερα τις μεσημεριανές ώρες. Την ώρα που σκάει ο τζίτζικας...

Ήδη πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «ήταν» και όχι «είναι», όχι μόνο γιατί τώρα είμαι χιλιόμετρα μακριά από αυτόν τον τόπο, αλλά και γιατί όπως είπα, δίνεται στους φοιτητές. Ύστερα από ένα μήνα θα ξαναδοθεί στους πολίτες.

Στο νου μου λειτουργεί σαν ανάμνηση... Όμορφη ανάμνηση. Να, αυτά είναι τα άσχημα... Ούτε βδομάδα δεν συμπλήρωσα μακριά από την Κρήτη και μιλώ για αναμνήσεις...

Αυτός ο τόπος μ' άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Στα μέτρα του μυαλού μου τον χαρακτήρισα «παράδεισο» και δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω πολύ... Να περπατήσω στα μονοπάτια του, να γνωρίσω τις σπηλιές του, να ανακαλύψω τις κρυφές γωνιές αυτής της μοναδικής όασης

Εδώ αξίζει να ζήσεις ώρες με τον άνθρωπό σου... Ακόμα κι η σιωπή κάτω από τα βαθύσκιωτα πλατάνια είναι μεστή από νοήματα. Κι οι ρακές της Γερμανίδας που έχει το κυλικείο σου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν κάτι το πολύ νόστιμο.

Κάπως έτσι πρέπει να... μαγεύτηκε κι αυτή απ' ότι έμαθα. Τουρίστρια ήρθε, γνώρισε τον τόπο, τους ανθρώπους, παντρεύτηκε, έμαθε κρητικά κι έμεινε κάνοντας πράξη το όνειρό της.

Δεν υπάρχει περίπτωση, από τότε που γνώρισα την Κάτω Βρύση να κατέβω στο χωριό μου και να μην πάω από κει για λίγο. Φέτος μάλιστα γνώρισα κι ένα νέο δρόμο από τα Φιλίσια. Δεν πρόλαβα να κάνω τη διαδρομή, αλλά υπόσχομα να το κάνω στην πρώτη ευκαιρία...

Εδώ οι άνθρωποι ηρεμούν... Αφήνουν πίσω τους τις σκοτούρες και μπορούν να κουβεντιάσουν για τη ζωή, για το χθες και το αύριο. Το σήμερα μοιάζει πολύ σπουδαίο, συντροφιά με τις πάπιες στη μικρή λιμνούλα.

Με τον μικρό καταρράκτη, δείγμα της ατέλειωτης ομορφιάς που δεν χορταίνει το μάτι, βάλσαμο στην ψυχή.