Τα κατάφερα και πήγα χθες το βράδυ στο ανοιχτό θεατράκι του Κολωνού όπου πραγματοποιούνται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων της 4ης Κοινότητας Δήμου Αθηναίων. Κατά τις 8.30 το βράδυ έφτασα. Είχε αρκετό κόσμο στις κερκίδες. Χόρευαν παιδιά από τα 57 και 60 δημοτικά σχολεία και ήταν υπέροχα στους παραδοσιακούς και τους μοντέρνους χορούς.

Να' ναι υπερβολή που φάνηκε πως τα δικά μας παιδιά ήταν οι καλύτεροι; Μπορεί. Όμως έτσι ήταν στα μάτια μου. Σταθερά και σίγουρα στις κινήσεις τους με τη δασκάλα τους να στέκεται διακριτικά στο πλάι χωρίς να φωνάζει στα παιδιά, έδιναν την εντύπωση πως ότι έκαναν το έκαναν μόνα τους. Στο πλάι τους η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, Μαρία Θωίδη που παρουσίαζε από μικροφώνου τους χορούς... Πολύ σωστή κίνηση...

Το πάθος με τις φωτογραφίες και τις βιντεοσκοπήσεις είναι μια υπόθεση που αντιμετωπίζουμε κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις από τους γονείς ή τους συγγενείς. Θέλουν και δικαιολογημένα, να “κρατήσουν” αυτές τις στιγμές. Όμορφες στιγμές με τα παιδιά τους σε μια εξαιρετικά δημιουργική φάση. Φτάνουν μέχρι τη σκηνή. Και εκνευρίζονται, όταν κάποιοι φεύγουν περνώντας αδιάφοροι από μπροστά τους...

Όλα για τους θεατές γίνονται... Τους ανθρώπους στην κερκίδα που θα δώσουν το χειροκρότημα τους ως ανταμοιβή για τον κόπο που κατέβαλλαν προκειμένου να έχουμε αυτό το άρτιο αποτέλεσμα. Τους άξιζε αυτό το χειροκρότημα. Ήταν από τις καλύτερεςς δουλειές που έχω δε τα τελευταία χρόνια σε δημόσιο χώρο. Το γεγονός ότι άφησαν για λίγο τα διαβάσματα τους εν μέσω εξετάσεων για να έρθουν να χορέψουν, τους τιμά ακόμα περισσότερο...