Η θέα της Χασιάς μέσα από τον προαύλιο χώρο του μοναστηριού του αγίου Κυπριανού. Ένα χωριό, απλωμένο στους πρόποδες της Πάρνηθας, δυο βήματα από την Αθήνα...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν έξω από την Αθήνα. Βγήκαμε στο δρόμο για τη Χασιά και προχωρήσαμε προς το μοναστήρι του αγίου Κυπριανού χτισμένο στην πλαγιά της Πάρνηθας.

Το μοναστήρι τηρεί τους κανόνες ηθικής που θέλουν τις γυναίκες να μην έχουν παντού πρόσβαση, δες και την πινακίδα που φωτογράφισα μέσα στο χώρο του μοναστηριού και να μη φορούν παντελόνια κατά της είσοδό τους. Για τα έκτακτα περιστατικά διαθέτουν δίπλα στην είσοδο ένα ομοιόμορφο κίτρινο μοντελάκι, κάτι σαν φούστα που φτάνει ως τον αστράγαλο, εντελώς γελοίο, το οποίο πρέπει να φορέσουν αν θέλουν να μπουν στο εσωτερικό της μονής.

Ένα τεταρτάκι είναι αρκετό για να γυρίσεις το χώρο. Άλλο τόσο στο... σούπερ μάρκετ που πουλάει κομποσκήνια, εικονίτσες και τις ομιλίες του τοπικού μητροπολίτη σε C.D. Μαζί με τσικουδιά μισό λίτρο προς τρία ευρώ. Πανάκριβοι. Και χωρίς ταμειακή μηχανή. Κλέβουν κανονικά τους πιστούς έχοντας την... ευλογία του αγίου.

Καλύτερα είναι τα πράγματα κάτω στη Χασιά. Χτισμένες οι ταβέρνες, η μια δίπλα στην άλλη, πάνω σ' ένα δρόμο. Χρόνια τώρα, έχουν παράδοση στα κρεατικά. Η Αθήνα “ανεβαίνει” στους πρόποδες της Πάρνηθας γι' αυτή τη δουλειά. Αλλά κι αυτοί αποδεικνύονται πραγματικοί δάσκαλοι. Άριστοι στην εξυπηρέτηση. Χαμογελαστοί. Και οι μεζέδες τους, εξαιρετικοί. Βλέπεις τις παρέες δίπλα σου να το χαίρονται. Μόνο το κρασί του, ένα ροζέ αρετσίνωτο, χύμα, δεν με ξετρέλανε αν και το είχε για καλό...

Το μεσημεριανό ήταν υπέροχο σ' αυτό το χώρο. Ύστερα ένα μικρό περίπατο για χώνεψη και επιστροφή για ένα απογευματινό υπνάκο.

Η ταμπέλα της ταβέρνα στην οποία φάγαμε το μεσημέρι της Κυριακής. Μέσα, αλλά με ηλιοφάνεια, ωραίο περιβάλλον κι έναν παπαγάλο που όλο νύσταζε...