Η απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών με Πρόεδρο την κ. Μιχαλοπούλου Σοφία, Εφέτες τον κ. Ντόνο Αντρέα και την κ. Παπαντωνοπούλου Ευτέρπη, καθώς και τους Ενόρκους, αλλά και την Εισαγγελέα κ. Καπαγιάννη Ευσταθία, ήταν σαφής και ομόφωνη: Καταδίκασαν για άλλη μια φορά τους βασανιστές - βιαστές - δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη όπως και Πρωτόδικα στην ανώτερη των ποινών: ισόβια και 15 χρόνια κάθειρξη χωρίς κανένα ελαφρυντικό!

Περιμένοντας πολύ καιρό το αποτέλεσμα της δικής Τοπαλούδη, σήμερα είναι, δεν ξέρω πως να το πω, είναι ένα άρθρο για την Ελένη. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής. Κανείς μας δεν την γνώρισε και όμως είναι σα να την ξέρουμε όλοι. Η ψυχρή αλήθεια είναι ότι από τα πολλά άσχημα που έχει η κοινωνία μας, κάπου έχω απευαισθητοποιηθεί και συνήθισα να ακούω για γυναικοκτονίες, δολοφονίες και άλλα τέτοια. Και νομίζω συμβαίνει και σε άλλους αυτό. Βέβαια δεν είναι καλό αυτό. Αυτοί που χάνονται είναι συνάνθρωποι μας.

Κάθε ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. Το είπα αυτό για να καταλήξω όμως, στο ότι η υπόθεση της Ελένης με έχει κάνει να λυγίσω. Έχει αυτό το κάτι που εμένα με επηρέασε πολύ. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω οποιαδήποτε άλλη δολοφονία. Ίσως επειδή την παρακολούθησα από κοντά και έκανα το λάθος να κάνω εικόνες τις πληροφορίες στο μυαλό μου.

Εδώ και ο Φοίβος ο Δεληβοριάς έγραψε ένα ολόκληρο τραγούδι. Άρα δε νομίζω να το βλέπω μόνο εγώ έτσι. Είμαι εδώ στο γραφείο και γράφοντας αυτό το άρθρο προσπαθώ να κρύψω τα δάκρυα μου από τους συναδέλφους.

Αρνείται να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Τη βιάζουν και την ξυλοκοπούν άσχημα. Την χτυπάνε στο κεφάλι με ό,τι βρουν μπροστά τους. Την φορτώνουν σα σακί τσιμέντο στο αμάξι, ημιλιπόθυμη. Με ό,τι δυνάμεις της έχουν μείνει, τους παρακαλούσε να την πάνε στο νοσοκομείο.

Αντί για την ύστατη αλλαγή πορείας, τα καθάρματα την πέταξαν ζωντανή στα βράχια. Κατρακυλάει αργά καθώς το σώμα της σκίζεται στα βράχια. Καταλήγει λιπόθυμη στη θάλασσα και πνίγεται. Με τι καρδιά το έκαναν αυτό; Πως μπορείς να σκοτώσεις έναν άνθρωπο; Πως μπορείς να τον πετάς στα βράχια, ενώ ξέρεις ότι είναι ζωντανός και σε εκλιπαρεί να τον βοηθήσεις;

Ένας φόρος τιμής για την Ελένη λοιπόν. Δεν θα πω όπως λένε όλοι, μακάρι να είναι η τελευταία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αν δεν μάθουν οι γονείς στα παιδιά τους να αγαπούν το συνάνθρωπο και να μην είναι ιδιοτελείς, δηλαδή να μην ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Γιατί η βαση του προβλήματος εκεί βρίσκεται. Αγάπη για το συνάνθρωπο εναντίον αγάπης και ενδιαφέροντος μόνο για τον εαυτό σου. Σκέψου το λίγο και θα το καταλάβεις.

Ένα άρθρο για την Ελένη. Που όπως λέει ο Φοίβος, θα υπάρχει σε οποιοδήποτε τραγούδι.

• Δείτε για να θυμήθείτε μερικά πράγματα γι' αυτή την υπόθεση ΕΔΩ...