Από τα σημερινά (06/03/2015) πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων… Έχουν εστιάσει στην κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι είναι τα πολιτικά κόμματα… Έρχονται, φεύγουν. Και οι ηγέτες τους είναι αναλώσιμοι. Ο τίτλος είναι από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.


Με το χαρακτηριστικό γαλάζιο χρώμα ΤΑ ΝΕΑ τοποθετούν χαμηλά στην πρώτη σελίδα το ίδιο «χτύπημα»… Η αλλαγή του ΔΟΛ, η μετάλλαξη… Κάποτε, όχι και τόσο μακριά, στήριζαν με τα μπούνια, Σαμαρά… Τώρα…

Ανάλογη, περίπου είναι και η προβολή από το ΕΘΝΟΣ. Που κι αυτό είχε στηρίξει τη γαλάζια παράταξη αν και το συγκρότημα Μπόμπολα, του εθνικού εργολάβου, τάσσεται ανοιχτά με όποιον εξυπηρετεί τα συμφέροντα του…


Επάνω η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ και κάτω το μονόστηλο που επισημαίνουν την κρίση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Είπαμε, έτσι είναι η πολιτική. Ο ηττημένος έχει πικρούς καρπούς να δρέψει…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 07/03/2015

Πώς τρώμε έτσι τις σάρκες μας, πώς μάθαμε να αγνοούμε τις κραυγές του πόνου, να μη βλέπουμε κι όχι μόνο να μην προσφέρουμε αλληλεγγύη, όσο και όπως μπορούμε, αλλά και να… χαιρόμαστε σχεδόν, με όσα προκύπτουν και για την ώρα δεν μας αφορούν… Για αυτή τη δημόσια αντιπαράθεση, το ξεκατίνιασμα της κοινωνίας, λέω, με αφορμή την υπογραφή μιας κλαδικής επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας μέσα από την οποία οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κέρδισαν έξι (6) ευρώ ημερησίως… Αν είναι δυνατόν, να μας απασχολούν τέτοια θέματα… Κι όμως…

Φαίνεται πως έχουν καταφέρει, αυτοί που μας κυβερνούν μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ να μας αποπροσανατολίσουν, να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα πραγματικά προβλήματα, να μη βλέπουμε πιο πέρα από τη μύτη μας και να αισθανόμαστε συνεχώς ευάλωτοι και χειραγωγημένοι… Το αποτέλεσμα έξι χρόνων μνημονίων είναι τραγικό. Το βλέπω με κάθε ευκαιρία καθημερινά μπροστά μου… Τα κατάφεραν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, πως κάποτε, όχι και τόσο μακριά, οι εργαζόμενοι συσπειρωμένοι στα συνδικάτα τους πετύχαιναν σημαντικές κατακτήσεις και νίκες περήφανες… Προσπάθησαν και τα κατάφεραν να κάνουν ανενεργές ή όπου άφησαν σε ισχύ τις ΣΣΕ φρόντισαν να υποστούν μέσα από αυτές οι εργαζόμενοι μειώσεις στους μισθούς τους, στο όνομα δήθεν της διασφάλισης θέσεων εργασίας…

Τέτοια ήταν η εξαχρείωση, από την πλευρά των εργοδοτών, που χρησιμοποίησαν την ανθρωπιστική κρίση ως ευκαιρία για μεγαλύτερο δικό τους πλουτισμό… Και προώθησαν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, προκειμένου να βγάλουν από τη μέση το συνδικάτο, ώστε ο εργαζόμενος να είναι πιο εύκολος στόχος… Άρχισαν να διαβάλλουν το συνδικαλιστικό κίνημα, όπου αυτό είχε ακόμα ζωντανές εστίες διεκδίκησης, να προωθούν την άποψη ότι δεν προσφέρουν τίποτα, ότι είναι σπάταλα και ότι οι συνδικαλιστές, ιδιαίτερα στα συνδικάτα Κοινή Ωφέλειας είχαν… προνόμια… Τους βοηθούσαν σ’ αυτό και κάποιοι συνδικαλιστές που με τη στάση τους, τον τρόπο που πολιτεύονταν και τη συμπεριφορά τους, έδειχναν πως ότι έλεγαν δεν ήταν και πολύ μακριά από την αλήθεια… Στον ιδιωτικό τομέα είχαν ήδη πετύχει να διαλύσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τα 3 ή 5 ευρώ το μήνα που έδιναν ως συνδρομή από το μισθό τους, ήταν το σημείο που επικέντρωσαν. «Γιατί να τα στερείς από την οικογένεια σου» ήταν το επιχείρημα. Και το χρησιμοποίησαν ανενδοίαστα, οι ξεθεμελιωτές του θεσμού της οικογένειας…

Δυστυχώς «έπιανε», σε συνδυασμό με την απραξία των συνδικάτων… Τώρα, ένα μήνα μετά τις πολιτικές εκλογές στην Ελλάδα, η Ομοσπονδία των εργαζομένων της ΔΕΗ, μέσα από νόμιμες διαπραγματεύσεις, πέτυχε το «αδιανόητο». Όχι μόνο να μη δεχθεί για τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί, περαιτέρω μειώσεις, αλλά να πετύχει και μια οριακή αύξηση έξι (6) ευρώ την ημέρα ως τροφεία σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία…

Κι αντί να το δούμε αυτό, ως ενδιαφέρουσα πρόκληση προκειμένου να κάνουμε κάτι κι εμείς, εκεί που σκύβαμε μοιρολατρικά το κεφάλι, στους καλά αμειβόμενους δημοσιογράφους, τα τσιράκια του συστήματος, που επιτίθενται στη Διοίκηση της ΔΕΗ για την… αποκοτιά της, πιο πολύ όμως για το γεγονός ότι με τη στάση της και τη συμπεριφορά της δείχνει έναν άλλο δρόμο, ξεχασμένο στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν… Τι είμαστε, εμείς οι άνθρωποι… Χρειάζεται να ξαναρχίσουμε από την αρχή, να ξαναλέμε τα αυτονόητα, να υπερασπιζόμαστε βασικά πράγματα που νομίζαμε ότι στο βάθος του χρόνου και της ιστορίας τα είχαμε λύσει… Αμ, δε… Ο μεσαίωνας είναι εδώ, ριζωμένος στις καρδιές μας κι αυτό είναι το χειρότερο… Διότι χρειάζεται προσωπική δουλειά και ποιος είναι, άραγε, διατεθειμένος να την κάνει;

Μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια φοβερή ανθρωπιστική κρίση… Και δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από ένα νομοσχέδιο που κατατέθηκε ήδη στη Βουλή, ούτε αρκούν οι καλές ίσως προθέσεις της κυβέρνησης, της όποιας ανθρώπινης κυβέρνησης. Αυτό που χρειάζεται είναι να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να ξαναγίνουμε άνθρωποι με ευαισθησίες και αναπτυγμένο το αίσθημα της αγάπης και της αλληλεγγύης. Μπορούμε; Ιδού, η πρόκληση…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο (Σάββατο 07/02/2015) στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».