Παλιότερα, τέτοιες φωτογραφίες από την παρέλαση διάλεγαν οι εφημερίδες για να διακοσμήσουν τα ρεπορτάζ τους… Είχαν ένα σεξισμό που πίστευαν ότι του έδινε… φύλλα. Ευτυχώς φέτος ασχολήθηκαν ελάχιστα… Το Facebook, πήρε τη σκυτάλη…


Στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής που πέρασε δημοσίευσαν το σκίτσο του ΣΤΑΘΗ που δίδει και μια άλλη διάσταση, πιο τραγική, της εθνικής επετείου… Κι όσο το καλοσκέφτομαι βρίσκω να μην είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια. Για προσέξτε το…


Την επομένη της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη (εκεί γιορτάζετε η 28^η Οκτωβρίου 1940 με στρατιωτική παρέλαση…) κυκλοφόρησε μ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο κεντρικό τίτλο αποτυπώνοντας τη γελοία ιστορία των παρελάσεων… Προκαλεί «εθνικό» ρίγος…


Η ΒΡΑΔΥΝΗ, μια μέρα πριν φιλοξένησε αυτό το πλαίσιο στην πρώτη σελίδα… Πόσο μακριά νυχτωμένη η εφημερίδα… Πώς φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να πιάσει το λαϊκό παλμό… Πού την είδε, άραγε, την εθνική ομοψυχία; Εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κράτος – εχθρό.


Την επομένη η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ που δεν αφήνει συνήθως… προφητεία του Παϊσιου να μην την κάνει πρωτοσέλιδο συνδέοντας την με τις τωρινές εξελίξεις, χρησιμοποιεί ένα ζωνάρι στην κορυφή, για να γελοιοποιήσει τον υπουργό Παιδείας, που… ξέχασε να πάει στην επίσημη δοξολογία της μητρόπολης…


Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της επομένης… Λίγο πιο σοβαρά ΤΑ ΝΕΑ σε ένα μικρό άρθρο τους στην πρώτη σελίδα (το βλέπετε ακριβώς από κάτω…) αναρωτιέται για το αν έχουν νόημα οι παρελάσεις σήμερα. Προσυπογράφουμε…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/11/2014

Κάποτε πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά μερικά πράγματα… Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα σε κάθε επέτειο που με περίσσιο βερμπαλισμό ονομάζουμε εθνική, αφού το βλέπουμε, μόνο τέτοια δεν είναι… Η επίκληση της σοβαρότητας αφορά στην επίσημη Πολιτεία, εκείνους που από το σύνταγμα της χώρας είναι υποχρεωμένοι να φυλλάττουν Θερμοπύλες.

Κάθε χρόνο, ανήμερα της 25^ης Μαρτίου και της 28^ης Οκτωβρίου τα ίδια γελοία μέτρα ασφαλείας… Σιδερόφρακτα κάγκελα και χιλιάδες αστυνομικοί και ΜΑΤ που απαγορεύουν στους πολίτες να πλησιάσουν στο χώρο των παρελάσεων, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν κοινωνικές ομάδες από το να διαμαρτυρηθούν για τα αιτήματα τους που θεωρούν δίκαια.

Κάθε χρόνο, στην Αθήνα τουλάχιστον, κλείνουν το σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα και για να κυκλοφορήσει κανείς χρειάζεται να διαθέτει την επίσημη πρόσκληση (από την αστυνομία ή άλλη αρχή, ούτε που γνωρίζω…). Ουδείς άλλος μπορεί να πλησιάσει στον αποκλεισμένο χώρο που γίνεται η παρέλαση.

Κάθε χρόνο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμίζουν από κραυγές διαμαρτυρομένων που αναφέρονται σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση με τις κλούβες και τους αστυνομικούς σε πρώτη φάση… Η ίδια η παρέλαση περνά σε δεύτερη μοίρα. Κι αν προβληθεί κάτι, θα είναι η μίνι φούστα κάποιας μαθήτριας ή της συνοδού των παιδιών…

Προς τι λοιπόν οι παρελάσεις; Τι εξυπηρετούν; Ποιών το ηθικό αναπτερώνουν; Ποιος αισθάνεται πιο ασφαλής και ήσυχος ακόμα και σε μια στρατιωτική παρέλαση; Δακτυλοδεικτούμενοι είναι αυτοί που το υποστηρίζουν… Κι επιτέλους, αν έτσι έχουν τα πράγματα, ας τις καταργήσουν και ας δείχνουν στους νοσταλγούς σε κάποιο κανάλι τηλεοπτικό, μία παρέλαση από το παρελθόν…

Σκεφθείτε το κόστος που έχει κάθε τέτοια παράτα, είτε αφορά μαθητές που πρέπει αν αναλάβουν την αγορά μιας ομοιόμορφης στολής, είτε αφορά στρατιώτες και το μηχανολογικό εξοπλισμό που τους συνοδεύουν… Το κόστος είναι τεράστιο… Δεν θα ξεχάσω ποτέ και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος, εκείνη τη χρονιά (από τις πρώτες χρονιές των μνημονίων επί Σαμαρά) όπου μπροστά στον «κίνδυνο» να μην πετάξουν αεροσκάφη στην παρέλαση (για να κάνουν οικονομία…) προσφέρθηκε ο εφοπλιστής Βαρδινογιάννης να χορηγήσει τα καύσιμα που χρειάζονταν. Παρέλαση με… χορηγό! Γελάτε; Ο τότε υπουργός Άμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, έσπευσε να ευχαριστήσει δημόσια τον ιδιώτη χορηγό για την προσφορά του. Τι ξεπεσμός! Τι ντροπή για ένα οργανωμένο, υπεύθυνο, υποτίθεται κράτος…

Λέω λοιπόν πως αντί γι’ αυτές τις παρελάσεις που δεν έχουν πια κανένα νόημα, αφού προπαγανδίζουν την προάσπιση της ελευθερίας, σε μια εποχή που είναι ιδιαίτερα εμφανής η δουλικότητα και η υποτακτικότητα του επίσημου κράτους στους τροϊκανούς δανειστές μας. Υπάρχει άραγε κάποιος που, με όσα υφίσταται από τις κρατικές υπηρεσίες και τη φορολογική επιδρομή, αισθάνεται ελεύθερος και έχει διάθεση να πανηγυρίσει αυτή την ελευθερία;

Βέβαια, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι κολλημένοι στο παρελθόν και στα εθνικά ιδεώδη… Αυτοί που, ακόμα κι αν είναι άνεργοι κι αν πεινούν θα υπερασπίζονται με πάθος τη γαλανόλευκη σημαία και θα θεωρούν ότι για όλα τα προβλήματα τους δεν φταίει η κυβέρνηση που τους τα δημιούργησε, αλλά ο μετανάστης που του «κλέβει» το μεροκάματο που δεν θα έκανε ποτέ.

Γι’ αυτό, εθνικά ιδεώδη και ρατσισμός, πάνε παρέα. Κι αυτό το μπόλιασμα μπορεί να πιάσει σε κάθε αφελή, ανεξάρτητα από την οικονομική του θέση και κατάσταση. Φροντίζουν εκείνοι που τους εκμεταλλεύονται να τους υπενθυμίζουν πως η ιστορία είναι γεμάτη με Αγιάννηδες που έδωσαν τη ζωή τους για να ισχυροποιήσουν την καθεστωτική πλουτοκρατία. Ναι, η ιστορία είναι γραμμένη στα μέτρα τους… Αυτό το γνωρίζουμε πια καλά…

Αλλά αυτή η γελοιότητα με τις παρελάσεις πρέπει, κάποια στιγμή, να σταματήσει… Αντιλαμβάνομαι πως τις έχει ανάγκη ο εθνικισμός και το σύστημα του, προκειμένου να βρει γόνιμο έδαφος και να αναπτυχθεί, αλλά είναι πια μια τραγική μειοψηφία, αυτοί που τον υπηρετούν… Δεν έχουν το δικαίωμα σε εποχές που ζητάνε από εμάς φοβερές θυσίες, εκείνοι να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, χάριν ενός εθίμου που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτεί…

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την ειδησεογραφία, μήπως κι ακούσω κι άλλες φωνές διαμαρτυρίας γι’ αυτό το θέμα, δημόσια. Δεν είναι εύκολο, το καταλαβαίνω… Χρειάζεται θάρρος της γνώμης και ψυχικό σθένος για να πεις και να υποστηρίξεις την αλήθεια…

• Το άρθρο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο Σάββατο 1/11/2014 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου, «Επισημάνσεις».