ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 05/12/2009

Τέτοιος καιρός ήταν και πέρσι όταν πληροφορηθήκαμε έκπληκτοι πως ένας αστυνομικός σήκωσε το όπλο του στα Εξάρχεια, σημάδεψε ένα 15χρονο παιδί, το πυροβόλησε ψύχραιμα και του αφαίρεσε τη ζωή. Επειδή κάτι του είπαν και τον πρόσβαλαν… Ως όργανο της τάξης φυσικά, αφού δεν γνώριζε ο ένας τον άλλον.

Ο μικρός Αλέξης Γρηγορόπουλος είχε βγει με την παρέα του να γλεντήσουν. Σαββατόβραδο ήταν. Είχε αυτό το δικαίωμα. Και τα Εξάρχεια είναι μια ιστορική περιοχή της Αθήνας με πολύ ωραία μαγαζιά, ιδανικό μέρος για να περάσεις καλά.

Από την άλλη, ο αστυνόμος Κορκονέας εκτελούσε υπηρεσία εκείνο το βράδυ στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσο κακιά ήταν η στιγμή, πώς τους «προκάλεσαν» οι νεαροί λέγοντας του «μπάτσους». Αυτά θα τα κρίνει το δικαστήριο, όπου κι αν γίνει τελικά, το πρώτο εικοσαήμερο του Γενάρη της νέας χρονιάς.

Εγώ θα σταθώ στη θρυαλλίδα που άναψε εκείνο το βράδυ και στα όσα ακολούθησαν όλες τις επόμενες μέρες με μια Αθήνα να καίγεται, ακόμα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα έκαψαν και ήταν απίστευτο να το φυλάν τα ΜΑΤ… Και μια νεολαία να ξεσπάει με θυμό στα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας…

Και να οι φωτιές στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, σπασμένες βιτρίνες, παιδιά που φορούν υποτυπώδεις μάσκες και πετούν πέτρες στα ΜΑΤ. Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Μια άνιση αναμέτρηση που έβαλε σε σκέψεις πολύ κόσμο εκείνη την περίοδο και προβλημάτισε ως πρόβα τζενεράλε για ένα γενικότερο κοινωνικό ξεσηκωμό.

Είπαν πως η δολοφονία του μικρού Αλέξη ήταν η αφορμή για να εκραγεί το καζάνι της οργής. Και μπορεί να μην είχαν άδικο. Γιατί στην αιχμή του δόρατος ήταν μεν οι νέοι, αλλά και πολλοί άλλοι θα ήθελαν να είναι εκεί, στο δρόμο, ανάμεσα στους διαδηλωτές, ενάντια στην όποια εξουσία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη στολή του αστυνομικού.

Μα, θα πείτε, δικά μας παιδιά δεν είναι κι αυτά που ντύθηκαν τη στολή αναζητώντας μια καλύτερη επαγγελματική τύχη; Ναι, και είναι ίσως άδικη αυτή η ισοπέδωση των πάντων. Ανάμεσά τους υπάρχουν σαφώς και τίμια παιδιά που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, που κινδυνεύουν καθημερινά στους δρόμους από εκατοντάδες απειλές…

Αλλά ο κόσμος απηύδησε. Είχε να κάνει μ’ ένα κράτος «τρομοκράτη», ζούσε την ανασφάλεια για το αύριο, είχε στις πλάτες του τα βάρη από την υπερχρέωση των τραπεζών σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ζούσε το άγχος του ασφαλιστικού που συνεχώς οι όποιες αναδιαρθρώσεις ήταν σε βάρος του. Κι αυτό ήταν μια αντίδραση που κάποιοι εύκολα κι ανέξοδα καταδίκαζαν κάθε βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Ένα χρόνο μετά, πόσο αλήθεια, έχουν αλλάξει τα πράγματα και πόσο δύσκολο είναι να ζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις; Οι αλλαγές δεν είναι σίγουρα θεαματικές. Υπάρχει όμως κάπου, λίγη αισιοδοξία και μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Ακόμη κι η ελπίδα ακουμπά πιο πολύ την ψυχολογία, η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Οκτωβρίου έχει ακόμα ένα περιθώριο. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό αλλά το έχει.

Κι ας είναι γκρίζα τα σύννεφα από τα μηνύματα που έρχονται από την  Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι ας έχουν καθημερινά οι εφημερίδες εκατοντάδες πληροφορίες γι’ αυτές τις ασφυκτικές πιέσεις. Ο κόσμος πιστεύει πως υπάρχουν περιθώρια για βελτιώσεις. Και περιμένει και κάνει υπομονή. Μέχρι την ημερομηνία λήξης. Γιατί, δεν μπορεί θα υπάρξει τέτοια ημερομηνία…

Κι όταν φτάσει αυτή η ώρα το ξέσπασμα της κοινωνίας θα είναι πολύ επώδυνο για πολλούς. Οι ανοχές εξαντλούνται, τα περιθώρια στενεύουν. Θέλει να δει χειροπιαστές αποδείξεις, απαιτεί να αντιληφθεί την ουσία της διαφοράς να περνά μέσα από την τσέπη του.

Κανένας φόβος γρίπης δεν είναι σε θέση να αναχαιτίσει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα. Μπορεί ο περσινός Δεκέμβρης να είναι απλά μια μικρή πρόβα μπροστά στα όσα θεαματικά θα ζήσουμε στο εγγύς μέλλον.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ" στην τακτική στήλη μου.