Πώς πρόβαλλαν οι ξένοι τις εξελίξεις της ΕΡΤ. Επιβεβαιώνεται ότι είμαστε ένα μικρό χωριό, που όλοι έχουν πια τη δυνατότητα να παρακολουθούν όλους...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 15/06/2013

Το ερώτημα είναι θεωρητικό. Η απάντηση είναι απλή: Βεβαίως και μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τρία κανάλια κρατικά στην τηλεόραση και χωρίς 25 ραδιοφωνικούς σταθμούς που σε πολλές περιπτώσεις εκπέμπουν σε τοπικό πρόγραμμα. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος... Ίσως και χωρίς καθόλου τηλεόραση να βοηθούσε να ξαναβρίσκαμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία και πάντως τα όρια της φτάνουν πολύ πιο πέρα από τα στενά περιθώρια ενός άρθρου.

Το πρόβλημα είναι αλλού και θα πρέπει να το εντοπίσουμε σωστά. Μέσα σε μερικές ώρες εφαρμόζοντας καταρχήν στους εργαζόμενους της ΕΡΤ μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έμειναν άνεργοι 2.656 άνθρωποι. Έτσι ξαφνικά, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς την ανάγκη για συναίνεση, τουλάχιστον των εταίρων που στηρίζουν το τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα.

Και βεβαίως η ΕΡΤ είναι μόνο η αρχή... Μόλις καταλαγιάσει λίγο το πράγμα θα προχωρήσουν και σε άλλες ΔΕΚΟ. Με τον ίδιο τρόπο, την ίδια “επιτυχημένη” συνταγή του απόλυτου αιφνιδιασμού.

Οι άνθρωποι διακρίνουν ότι με τόσο λίγες μεμονωμένες αντιδράσεις ο δρόμος για την ισοπέδωση των πάντων είναι ανοιχτός... Και μάλλον δεν έχουν άδικο, όπως δείχνουν τα πράγματα.

Δεχόμαστε στο πετσί μας τις συνέπειες, ιδιαίτερα σκληρές, μιας τρίχρονης κρίσης που οδηγούν στη ραγδαία και άμεση φτωχοποίηση της κοινωνίας και μεις, ως αντίδραση, βγαίνουμε στους δρόμους ως διαμαρτυρόμενοι και μετά σπεύδουμε στην κάλπη να τους... ξαναψηφίσουμε...

Πέρα από το γεγονός ότι τέτοια φαινόμενα χρήζουν ψυχιατρικής προσέγγισης αξίζει τον κόπο να δούμε με πολύ προσοχή μερικά πράγματα:

Είμαστε αλήθεια διατεθειμένοι να πούμε αλήθειες ή θα μείνουμε κι αυτή τη φορά στο επίπεδο να λέμε μεταξύ μας “αυτός έπαιρνε περισσότερα από μένα, καλά του έκαναν” ή “αυτός είχε δουλειά, ενώ εγώ είμαι άνεργος, τόσα χρόνια τώρα...”

Τι νόημα έχει μια 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση οργανωμένη από τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που υποτίθεται ότι εκφράζουν τους εργαζόμενους, αλλά ούτε τις διοικήσεις των υπαρχόντων συνδικάτων δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσουν, όχι τη βάση;

Πόσο συντονισμένες είναι οι κινήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των δημοσιογράφων; Κατηγορήθηκαν για την 24ωρη απεργία στα ηλεκτρονικά, ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ και απέσυραν την απεργία στον Τύπο για να συντονιστούν με τους υπόλοιπους εργαζόμενους... Την Πέμπτη είδαμε στα περίπτερα εφημερίδες κανονικά, ενώ άλλα περιμέναμε σύμφωνα με τις ανακοινώσεις.

Το βέβαιο είναι ότι όπως η κυβέρνηση, έτσι και η κοινωνία και οι εκφραστές της σε κάθε επίπεδο, λειτουργούν υπό πίεση. Αγνοούν τη στοιχειώδη λογική και επιχειρούν άλματα στο κενό που ένας ψύχραιμος παρατηρητής, οποιοσδήποτε, θα έβλεπε ότι δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Λυπάμαι για τη διαπίστωση, αλλά ένα πανηγυράκι μου μοιάζει όλη αυτή η ιστορία. Και το τραγικό είναι ότι έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές...

Το γεγονός μάλιστα ότι επιστρατεύουν ως μέσο πίεσης τις εκλογές δείχνει αν μη τι άλλο ότι υπάρχει πρόβλημα σοβαρό στο εσωτερικό της τρικομματικής κυβέρνησης. Αλλά αυτό δεν μας αφορά κατά κανέναν τρόπο. Οι εκβιασμοί στην πολιτική είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, δυστυχώς. Κι αλίμονο σ' αυτούς που τους εμπιστεύονται ακόμα και προσδοκούν λύσεις μέσα από το υπάρχον σύστημα πραγμάτων. Η μοίρα τους θα είναι οπωσδήποτε τραγική...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Πρόταση γι' απόψε: Στο ανοιχτό θεατράκι συνεχίζεται το Πολιτιστικό της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας. Από τις 6,30 μ.μ.. Να πάμε να χειροκροτήσουμε τα χορευτικά και το θεατρικό των παιδιών...