Ο ρόλος των ΜΜΕ στην επιβολή της δικτατορίας των Μνημονίων. Έγινε χθες και συμμετείχαν: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, δημοσιογράφος στο «Unfollow», Ντίνα Δασκαλοπούλου, δημοσιογράφος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», Μάριος Λώλος, Πρόεδρος Ένωσης Φωτορεπόρτερ, Άρης Χατζηστεφάνου, δημοσιογράφος, δημιουργός των ντοκιμαντέρ Debtocracy, Catastroika, συντάνισε η Ματίνα Παπαχριστούδη , δημοσιογράφος. Την Παρασκευή 15 Μαρτίου στις 7 μ.μ. στο χώρο του στεκιού (Αμφιαράου 153) είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με καλεσμένους δημοσιογράφους που προσπαθούν από τα ΜΜΕ που δουλεύουν να προβάλλουν ότι αποσιωπάτε από τα καθεστωτικά μέσα. Είναι οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι, με εμπειρία και δράση στους καθημερινούς αγώνες.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/3/2013

Φέτος δεν τις κατάλαβα καθόλου τις αποκριές. Ότι είδα και ότι άκουσα ήταν μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης. Όχι δηλαδή ότι μου έλειψαν κιόλας... Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι εξυπηρετούν κάτι το ουσιαστικό. Απλά σαν μια ευκαιρία για ανάπαυλα τις έβλεπα, ως ένα διάλειμμα στη σκληρή καθημερινότητα της ζωής.

Ας μου συγχωρήσουν οι αναγνώστες μου, αυτές τις θέσεις, όντας εντελώς προσωπικές. Ξέρω ότι στο Ρέθεμνος γίνεται ένα από τα καλύτερα καρναβάλια της Ελλάδας και γνωρίζω πως υπάρχουν ομάδες που έχουν δουλέψει για πολύ καιρό και έχουν δώσει την ψυχή τους για να έχει επιτυχία η προσπάθεια τους.

Σέβομαι το έργο τους και τον κόπο που κατέβαλαν γι' αυτό. Με την ίδια ακριβώς λογική, ας δουν με συμπάθεια αυτή την ιδιαίτερη προσέγγιση...

Καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη από στιγμές κεφιού, χαλάρωσης, αστείου... Ουδεμία αντίρρηση. Απλά θεωρώ πως μπορεί να διοχετεύσει όλη αυτή την ενέργεια σε πιο παραγωγικά πράγματα...

Αν εξαιρέσεις τα παιδιά που “πετά η σκούφια τους” για καλαμπούρια, θεωρώ πως για πολλούς από μας, τους κάπως μεγαλύτερους, είναι η αφορμή να περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο διασκέδασης. Υπερβολικό; Μάλλον αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έχουμε συχνά τη δυνατότητα στον κοινωνικό μας περίγυρο να το καταφέρουμε αυτό με αλλά, διαφορετικά, πράγματα..

Το χρειαζόμαστε; Δεν υπάρχει αμφιβολία. Σήμερα περισσότερο από ποτέ... Επειδή το πρόβλημα από την πίεση που δεχόμαστε στο οικονομικό με όσα μας έχουν προκύψει από τα συνεχή Μνημόνια, οι πολίτες έχουν πέσει σε μια κατάθλιψη, που μόνο με τη συνδρομή επιστημονικών συνεργατών, μπορεί να ερμηνευτεί... Επειδή, ακριβώς αυτή η κατάσταση, είτε με εμφανή χαρακτηριστικά, είτε καλυμμένη από άλλα πράγματα, έχει ωθήσει στην απομόνωση και την ιδιώτευση, απογοητευμένοι από όλους και από όλα, η αφορμή για λίγο γλέντι, έστω και επιτηδευμένο, έστω και επετειακό, είναι ένα ζητούμενο...

Παρ' όλα αυτά δεν βλέπω γύρω μου χαμογελαστές φάτσες. Ίσως χρειάζεται κάτι πιο ισχυρό από τις αποκριές. Ίσως ένα σοκ που να έχει μπροστά του ένα σοβαρό στόχο και σκοπό. Που να δίνει νόημα, ουσία και προοπτική για ένα αύριο όπου θα περισσεύει η χαρά της δημιουργίας και θα απουσιάζει ο πόνος, το δάκρυ, οι αρρώστιες, η θλίψη...

Βεβαίως μην περιμένουμε κανέναν να μας το προσφέρει αυτό. Εμείς θα το παλέψουμε και θα προσπαθήσουμε να το ψάξουμε και να το υλοποιήσουμε με προσωπική ευθύνη, με την προϋπόθεση ότι το πιστεύουμε με την καρδιά μας. Τον δρόμο θα τον βρούμε. Μπροστά μας είναι, αλλά δεν τον βλέπουμε. Η τσίμπλα στα μάτια μας, από τα προβλήματα της καθημερινότητας, μας εμποδίζει. Ας προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό. Κάποιοι δίπλα μας, γύρω μας, το έχουν ήδη καταφέρει... Γιατί όχι κι εμείς...

Μόνο που δεν χρειάζεται κανένας εφησυχασμός. Επαγρύπνηση, επιφυλακή, δράση, αυτά είναι τα “μυστικά” της επιτυχίας. Αν το αντιληφθούμε, πιστέψτε με, δεν θα έχουμε ανάγκη καμιά αποκριά, κανένα εποχιακό έθιμο...

Μόνοι μας θα σταθούμε όρθιοι και θα δώσουμε μια αξιοπρέπεια τη μάχη μας. Μπορούμε; Ναι, αν όπως είπα και πιο πάνω το κάνουμε όχι αυθόρμητα, αλλά συνειδητά...

Όταν ο μεγαλοδημοσιόγραφος – εργοδότης κ. Τριανταφυλλόπουλος δημιουργεί στον “αέρα” πρόβλημα τον συνάδελφο του. Τέτοια είναι τα αφεντικά Τύπου στις μέρες μας... Δυστυχώς...

• Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου “Επισημάνσεις”.