Σκεφθείτε, αν η οικονομική ανέχεια που βιώνουμε καθημερινά μας έκανε να... κόψουμε και το φτηνό σουβλάκι, τότε τα πράγματα είναι τραγικά... Μια ολόκληρη σελίδα δίδει σήμερα ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ καθώς, έρευνα δείχνει 30% κάτω τον τζίρο που αφορά τα καταστήματα γρήγορου φαγητού...

Στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπως μας λέει η τοπική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ, η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική. “Ούτε σεφτέ δεν κάνουν στην αγορά”. Κι άντε τώρα να καλύψεις τις ανάγκες σου, τα ενοίκια, την Εφορία και να πας κι ένα κομμάτι ψωμί στην οικογένεια σου...

Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα... Στην εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ βρήκαν ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων που ζουν με τα τρία ανήλικα κορίτσια τους σε... κλούβα. Θεέ μου, πού έχουμε φτάσει; Μα, δεν υπάρχει ένα κράτος πρόνοιας να αναλάβει τις ευθύνες του; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στα 2013;

Σαν από άλλο πλανήτη η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου κ. Ολάντ στη χώρα μας. Ιδιόμορφες επενδύσεις και όπλα έχει να προσφέρει. Δείτε πως την παρουσιάζει η χθεσινή ΝΙΚΗ.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 23/2/2013

Τη βδομάδα που μας πέρασε είχαμε δύο 24ωρες απεργιακές πανελλαδικές απεργίες. Η μία, την Τρίτη που μας πέρασε, εσωτερική, δική μας, των δημοσιογράφων και η άλλη την Τετάρτη, αφορούσε όλο τον υπόλοιπο κόσμο κάτω από την ομπρέλα της ΓΣΕΕ.

Και στις δύο περιπτώσεις το κυρίαρχο της διεκδίκησης ήταν η προάσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση αμφισβήτησης ποτέ στην ιστορία της ύπαρξης τους.

Δεν τις θέλουν για να είναι εκείνοι που θα ορίζουν τη φτώχεια μας. Θέλουν να καταργήσουν κι αυτόν ακόμα τον υποτυπώδη διάλογο ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους που οι ίδιοι θεοποίησαν, αλλά τώρα τους δυσκολεύει... Αφού βρήκαν τη φόρμουλα με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τι ανάγκη έχουν;

Ας τους δείξουμε πως πρέπει να μας υπολογίζουν περισσότερο. Μη μένουμε απαθείς. Θα μας αποτελειώσουν. Δεν το βλέπετε;

Η αίσθηση μου (και δεν είναι μόνο δικιά μου, αλλά όλο και περισσότεροι γύρω μου δείχνουν να το αντιλαμβάνονται) είναι ότι ουδόλως ενδιαφέρονται να σώσουν από την πτώχευση την Ελλάδα.

Και τελικά, ας το δούμε λίγο το πράγμα. Αφού σέντς τσακιστό δεν υπάρχει στα νοικοκυριά να καλύψουν τις πραγματικές τους ανάγκες ποια στάση πληρωμών θα τους επηρέαζε περισσότερο; Ότι παίρνουμε (όσοι παίρνουμε ακόμα...) το δίνουμε στις υποχρεώσεις μας στις τράπεζες και το υπόλοιπο το χρησιμοποιούμε για την επιβίωση μας, πια.

Και δείτε το κι από μια άλλη σκοπιά: Στην εξαθλίωση που μας οδηγούν αυτοί πρέπει να φοβούνται. Από πού θα εισπράξουν τις υπερβολικές απαιτήσεις τους, Εφορία, τράπεζες, ΔΕΚΟ; Από τους μακροχρόνια άνεργους; Από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους που τους πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις;

Το παρατηρήσατε; Μετά την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε για τον τρόπο που λειτουργούν, πιεστικά, οι εισπρακτικές εταιρίες άλλαξαν τακτική. Προειδοποιούν ότι η συζήτηση καταγράφετε και ότι θα παραμένει στα αρχεία τους για ένα χρόνο και μετά ρωτούν πότε θα μπορέσει ο πελάτης να καταβάλει την οφειλή του. Ολίγον πιο ευγενικά, είναι αλήθεια. Έβαλαν νερό στο κρασί τους. Είδαν ότι “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος” και άλλαξαν τακτική.

Εξάλλου όλο και γιγαντώνει ένα κίνημα που όλο αυτό το διάστημα πέρασε στα χαμηλά, αλλά αν το ξαναδούμε λίγο πιο προσεκτικά θα αντιληφθούμε το μέγεθος της αδικίας. Φόρο ακίνητης περιουσίας, το γνωστό χαράτσι στο λογαριασμό της ΔΕΗ, πληρώνουν και εκείνοι που το ακίνητο τους είναι υποθηκευμένο στην τράπεζα που τους έδωσε το δάνειο έως ότου το αποπλήρωσαν... Εάν οι τράπεζες λόγω της υποθήκης είναι πραγματικοί ιδιοκτήτες, δεν θα έπρεπε αυτές να πληρώσουν το χαράτσι; Προσέξτε αυτή την ενδιαφέρουσα “λεπτομέρεια”. Αφορά πολλούς γύρω μας που πήραν ένα σπίτι με σκοπό, αντί για το ενοίκιο να το δίνουν εκεί, με την προοπτική, κάποτε, να γίνει δικό τους.

Τέτοιες τραγικές ιστορίες ακούμε και βλέπουμε γύρω μας κι αυτοί το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν ήταν να... σπάσουν την απεργία των δημοσιογράφων και να δείξουν στην τηλεόραση την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου κ. Ολάντ που ήρθε στη χώρα μας ως ντίλερ όπλων... Η αγωνία τους ήταν να δείξουν πως έχουν την... αποδοχή των Ευρωπαίων ηγετών. Αυτό τους μάρανε... Δεν βλέπουν που δεν θέλει να τους δει άνθρωπος στη χώρα τους, πέρα από τους βολεμένους δικούς τους εγκάθετους, διορισμένους στο δημόσιο...Αυτό το δημόσιο που κατακρίνουν. Ο αγώνας για τις συλλογικές συμβάσεις δεν πρέπει με τίποτα να σταματήσει. Πιο οργανωμένα, πιο δυναμικά, πιο ενωτικά. Δεν περιμένουμε στωικά το θάνατο μας...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.