Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του ΤΥΠΟΥ τ. 390. Πατώντας ΕΔΩ μπορείτε να τον διαβάσετε όπως κυκλοφορεί τυπωμένος...

Ολοκληρώθηκε και ο “ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών”.Και τώρα η σειρά της “ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ”, είμαστε στην τελευταία φάση κυριολεκτικά... Κάτι λίγες σελίδες είναι σε εκκρεμότητα...

Σε ότι αφορά τον “ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” η Πόπη από τη Σαλαμίνα τη δούλεψε γρήγορα, την είδαμε με τους αρμόδιους της διοίκησης της Ομοσπονδίας,κάναμε τις μικρές αλλαγές και τώρα την περιμένουμε να την παραλάβουμε τυπωμένη.

Από τη Δευτέρα που μας πέρασε είναι έτοιμη, αλλά ήταν βλέπεις το συλλαλητήριο της Δευτέρας και ο ερχομός της Μέρκελ την τρίτη που πήγε λίγο πιο πίσω τη σειρά των αναρτήσεων.

Θεωρήσαμε πως ένα τέτοιο γεγονός μπορούσε να περιμένει λίγο και να πάρει τη σειρά του μια άλλη στιγμή, όπως τώρα. Γίνεται ένας στοιχειώδης προγραμματισμός εδώ, φαντάζομαι το έχετε αντιληφθεί.

Όμως έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας. Αυτό δε λέμε συχνά από εδώ, ότι μοιραζόμαστε πράγματα. Ε, λοιπόν ο “ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” είναι μια ωραία ιστορία. Κρίμα που αυτή η άχρηστη κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου, πήρε σκληρά , μέτρα για τον Τύπο με αποτέλεσμα οι άνθρωποι, αντί για μηνιαία να αναγκαστούν να την κάνουν διμηνιαία.

Δεν είναι τόσο τα χρήματα του τυπογραφείου όσο αυτά του ταχυδρομείου. 6.000 αντίτυπα για να σταλούν σ' όλη την Ελλάδα, χωρίς το ειδικό μειωμένο τιμολόγιο που απολάμβαναν τα προηγούμενα χρόνια, είναι πια πολύ υπολογίσιμο...

Παρ' όλα αυτά επιμένουν και προσπαθούν να είναι παρόντες και να αρθρώνουν το δικό τους συνδικαλιστικό λόγο, καθαρό και με άποψη. Είναι να τους χαίρεσαι... Δέχονται απανωτές επιθέσεις στις κατακτήσεις τους, μειώνουν τη σύνταξη τους, αλλά αυτοί εκεί, απτόητοι και προσπαθούν να σταθούν με αξιοπρέπεια εκπροσωπώντας τους συναδέλφους τους...

Ψηφίζουν κι αυτοί τα κόμματα που εμπιστεύονται, αλλά ακόμα κι είναι κυβέρνηση δε διστάζουν να τους ασκήσουν σκληρή κριτική για τα ατοπήματα τους.

Πάνω απ' όλα είναι το συμφέρον του κλάδου, της Ελλάδας, της κοινωνίας που ζουν ή κινούνται. Γίνεται να μην τους εκτιμάς τέτοιους ανθρώπους;

Το τραγούδι είναι από την ταινία "Πολίτικη κουζίνα" το τραγουδάει η Dilek Koç , και τη μουσική έγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Η ατυχία μιας θεατρικής παράστασης...

Είχα προγραμματίσει να πάω αύριο να δώ αυτή την παράσταση του φίλου μου Ζωγραφόπουλου. Και ξαφνικά πήρα δικό του μήνυμα: "Έχω δυσάρεστα νέα για την πρόσκληση που έστειλα. Στη χώρα μας λόγω της ιδιοσυστασίας των ανθρώπων με τον χαλαρό προγραμματισμό, έχουμε αρκετές ανατροπές μεσογειακού χαρακτήρα, αλλά εμείς που ξέρουμε το εθνικό κουσούρι δεν μελαγχολούμε… μια και κάποιοι μας λένε ενθαρρυντικά ότι το θυμικό «γιούρια» που κουβαλάμε στη ζωή, μας απελευθέρωσε από τον Τουρκικό ζυγό. Ειδοποιήθηκα (ευτυχώς πριν ανέβω στη σκηνή) πως η παράσταση της Φαύστας ανεβαίνει και από το θέατρο Στοά, στο οποίο έχει δώσει τα δικαιώματα ο αγαπητός ηθοποιός και γιος του Μποστ. Για λόγους δεοντολογίας λοιπόν και με δεδομένο ότι έχει ήδη παιχτεί με επιτυχία από τον θίασο, θα αναβληθεί και ίσως δοθεί ξανά η άδεια την άνοιξη. Για να δώσω όμως μια αίσθηση του έργου που ακυρώθηκαν οι παραστάσεις, επισυνάπτω μια σκηνή από το ανέβασμα της προηγούμενης σαιζόν και ελπίζω να είμαστε όλοι καλά ψυχικώς και σωματικώς ώστε να βρεθούμε σε ένα επόμενο ανέβασμα της. Ζητώ προσωπικώς συγνώμη για την αθέτηση του καλέσματος, αλλά δεν ήταν στην πρόθεση μου, ούτε στην πρόθεση αυτών που οργάνωσαν την παραγωγή με τον γνωστό μεσογειακό τρόπο που έχει το σθένος του Ελληνικού ηρωισμού με το «γιούρια».