Από το σημερινό ΝΑΥΤΙΛΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Ο ΣΤΑΘΗΣ είναι πάντα μέσα στα πράγματα και η πένα του κοφτερή... Κείμενο και σκίτσο απίθανα...

Μην περιμένετε να ακούσετε ειδήσεις από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης σήμερα, ούτε από τα Site που απασχολούν επαγγελματίες δημοσιογράφους. Βολευτείτε με τις εφημερίδες σήμερα, γιατί αύριο ούτε αυτές θα υπάρχουν στα περίπτερα...

Ναι, απεργούμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι. Γράφουμε για τα προβλήματα των άλλων, αλλά δυσκολευόμαστε να πούμε πως κομμάτι της κοινωνίας είμαστε κι αυτό που ζει, ζούμε κι εμείς στον εργασιακό μας χώρο.

Πέρα από τα φανταχτερά φώτα της δημοσιότητας, υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν να δουν μήνες το χρώμα του χρήματος κι άλλοι που κλήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας και διαπίστωσαν πως ο μισθός τους μειώθηκε σημαντικά. Υπάρχουν συνάδελφοι που ζουν το φάσμα της ανεργίας χωρίς να φαίνεται από πουθενά φως κι άλλοι που αν και βρίσκονται κοντά στη σύνταξη νοιώθουν για πρώτη φορά την ανασφάλεια να τους κυριεύει.

Απεργία λοιπόν! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις γνωστό το πρόβλημά σου και να πείσεις αυτούς που ασκούν εξουσία, να σκύψουν και να ρίξουν μια ματιά και σε σένα για την επίλυση του. Κανονικά η άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε να είμαστε στο δρόμο με ολόκληρη την εργατική τάξη στη 48ωρη απεργία που αρχίζει από αύριο. Αλλά υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως κάποιος πρέπει να ενημερώνει τον ελληνικό λαό για τα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν λόγω της απεργίας.

Ωστόσο ξέρουμε καλά πώς χειρίζονται πια τα ΜΜΕ τις απεργίες. Εντοπίζουν το πρόβλημα στην ταλαιπωρία που υφίσταται το επιβατικό κοινό ή δυσλειτουργία του κέντρου. Μπορεί να πουν, ανάμεσα σ' αυτά και δυο λέξεις για τα πραγματικά αιτήματα των απεργών.

Η αίσθησή μου είναι πως όσο πιο διασπασμένοι είμαστε, τόσο πιο εύκολος στόχος γινόμαστε. Ενότητα χρειάζεται. Ενότητα κι αγώνας. Η ζωή μας έχει διδάξει πως τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται!