Tο υπέροχο "Δε Λες Κουβέντα" από το δίσκο "Φράγμα" του Δήμου Μούτση σε στίχους Κώστα Τριπολίτη και ερμηνεία Σωτηρίας Μπέλλου (μαζί με Δήμο Μούτση). Πατήστε δίπλα στο σύνδεσμο να δείτε ένα ντοκιμαντέρ που περιγράφει πώς μας κάνουν να ζούμε όσα ζούμε σήμερα. tvxs.gr | Το δόγμα του σοκ by tvxorissinora Ας ξαναδούμε λίγο το ντοκιμαντέρ “Το Δόγμα του Σοκ” κι ας το συνδέσουμε με όσα ζούμε σήμερα. Εμείς βέβαια τα λέγαμε πολύ νωρίτερα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 24/09/2011

Στην αρχή δεν μπορούσα να δω ειδήσεις στην τηλεόραση. Αυτή η απόλυτη τρομοκρατία των δημοσιογράφων νόμιζα ότι στόχευε στην τηλεθέαση. Έκανα λάθος και το αναγνωρίζω δημόσια. Εμάς στόχευαν, κατευθείαν στο θυμικό για να μας καθηλώσουν στις πολυθρόνες μας και να δεχόμαστε άβουλα και αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε...

Μετά διαπίστωσα ότι αυτό άρεσε στην κυβέρνηση και άρχισε να υιοθετεί το τηλεοπτικό πρότυπο κάτω από την πίεση των δανειστών της τρόικας. Και ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και μετά να “πυροβολεί” με καθημερινούς ρυθμούς σπέρνοντας τον πανικό και στον πλέον αναίσθητο και απολίτικο πολίτη.

Η ερώτηση της ημέρας είναι πια, τι μέτρα πήραν σήμερα; Ποιους νέους φόρους ανήγγειλαν, τι απολύσεις ή “εργασιακές εφεδρείες” βρήκαν να κάνουν ώστε να τρομάξει και ο τελευταίος εργαζόμενος; Έτσι στο χορό μπήκαν και οι εφημερίδες. Ξύλινοι τίτλοι με υπονοούμενα και σκληρούς χαρακτηρισμούς κι ένας Βενιζέλος αγνώριστος στο ρόλο του κακού... Μου αρέσει που αγωνιά και για το πολιτικό του μέλλον. Αυτό μας μάρανε...

Λοιπόν αυτή η υπόθεση ιστοριών καθημερινής τρέλας κάπου θα μας βγάλει, δε γίνεται... Ή θα υποταχθούμε έρμαια στις όποιες ορέξεις των κυβερνώντων ή θα αποφασίσουμε να βγούμε στους δρόμους και να τους χαλάσουμε τα σχέδια.

Δείτε τι θα πληρώσουμε στο κράτος ως το τέλος του χρόνου και πείτε μου αν έχω δίκιο ή άδικο. Έκτακτες εισφορές αλληλεγγύης, τέλος στην ακίνητη περιουσία, τέλη κυκλοφορίας, εκκαθαριστικό εφορίας για το εισόδημα του 2010, τέλη επιτηδεύματος και δεν έχει τέλος ο κατάλογος. Πιάνεται η ψυχή σου και μόνο να τα διαβάζεις, σκέψου να αρχίσεις και να πληρώνεις.

Το τραγελαφικό είναι ότι όλα αυτά καλούνται να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι που αν δεν ζουν ήδη κάτω από το φάσμα της ανεργίας, νιώθουν καυτή την ανάσα της, οι δημόσιοι υπάλληλοι που βλέπουν για πρώτη φορά ύστερα από πολλά – πολλά χρόνια το φάσμα της ανεργίας, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι των 700 ευρώ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν...

Ναι, τώρα πια είμαι σίγουρος... Οι άνθρωποι μένουν σε άλλον πλανήτη, όχι σε άλλη χώρα... Ούτε οσμίζονται, ούτε αντιλαμβάνονται τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο λαός, τον οποίο υποτίθεται, υπηρετούν.

Ξεχνούν όμως ότι ο ίδιος αυτός λαός δεν αφομοιώθηκε από τους Τούρκους κατακτητές που για 400 χρόνια ήταν στο σβέρκο του. Υπέφερε, δεινοπάθησε αλλά επαναστάτησε και αποτίναξε το ζυγό. Και η ιστορία θα έπρεπε να μας μαθαίνει... Αλλά πού...

Είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα ξεσηκωθεί. Δεν είναι δυνατόν να παρακολουθεί απαθής το θάνατό του. Θα αντιδράσει. Κι όσο βίαια είναι τα μέτρα που παίρνουν σε βάρος του, άλλη τόση θα είναι η επίθεση σε αυτούς που τον στοχοποίησαν.

Το ΠΑΣΟΚ προδιέγραψε το πολιτικό τέλος του. Έτσι κι αλλιώς τίποτα πια δεν έμεινε από αυτό που αγάπησε ο κόσμος και το στήριξε. Κούφια λόγια και μεγαλοϊδεατισμοί. Εν τέλει ο καλύτερος συνεργάτης της τρόικας. Των δανειστών και τοκογλύφων που καθορίζουν το μέλλον της χώρας. Όποιο μέλλον πια μπορεί να έχουμε.

Ξανακοιτάζω πίσω... Προσπαθώ να βρω ένα λόγο που θα έκανε το σημερινό ΠΑΣΟΚ να ξεχωρίζει από την πιο σκληρή δεξιά της δεκαετίας του ΄60. Συμπαθάτε με, αλλά δεν βρίσκω. Φταίμε κι εμείς... Έχουμε ακόμα “κολλημένες” στο μυαλό μας συγκεχυμένες τις έννοιες “δεξιά” και “αριστερά”. Θεωρούμε ακόμα πολλοί, δυστυχώς, ότι δεν μπορεί αυτοί οι δυο, τόσο διαφορετικοί χώροι, να παίζουν τον ίδιο ρόλο.

Αυτό το λάθος “πληρώνουμε” και θα “πληρώνουν” πολλές γενιές ακόμα με αβέβαιο μέλλον και προοπτική.

Και κοίτα τώρα να δεις. Λέω πως κάποιοι φταίνε που μας οδηγούν συνειδητά στο δρόμο της τρομοκρατίας για να μπορέσουν να περάσουν μέτρα που οδηγούν στον εργασιακό μεσαίωνα και πέφτω ο ίδιος στην παγίδα τους. Να ΄ναι το κομμάτι μου σαν τα μούτρα τους.

Κι όμως ήθελα να έχει λίγη αισιοδοξία, λίγη ελπίδα, να ΄χει από κάπου να πιαστεί ο αναγνώστης που βάλλεται από παντού. Δεν τα κατάφερα. Και νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ