Ότι βλέπετε δεν είναι τυχαία. Είναι με την κάμερα του Κώστα Κίτσιου που εμπιστεύομαι. Είναι η δεύτερη, βροχερή μέρα στο Σύνταγμα. Από τότε πάνε δύο εβδομάδες και ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και τις μεγάλες πλατείες της χώρας...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/06/2011

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω κάτι για το κίνημα της πλατείας, έτσι όπως το παρακολουθώ στο Σύνταγμα που είναι κοντά μου, αλλά αδυνατώ. Τα μηνύματα είναι αντιφατικά και πάντως εκτιμώ ότι δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Αντί αυτού στο σημερινό κομμάτι θα καταγράψω την εμπειρία ενεός μαθητή της Β' Λυκείου, του Γιάννη Ξεζωνάκη, όπως τη διάβασα στο διαδίκτυο:

Τετάρτη 25 Μαΐου, απόγευμα στο Σύνταγμα. Ασυνήθιστα αυξανόμενη η κίνηση των τελευταίων ωρών στη πλατεία. Κάθε λογής άνθρωποι πηγαινοέρχονται επίμονα από το ένα μέρος του χώρου στο άλλο. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, κυρίως νέοι σε ηλικία αλλά και μεγαλύτεροι,γονείς με τα παιδιά τους, που υπό άλλες συνθήκες η συνέρρευση τους θα φάνταζε ουτοπική, τώρα σχηματίζουν και διαμορφώνουν σταδιακά και σιωπηρά ένα δυναμικό πλήθος με κύρια χαρακτηριστικά του,την ανομοιογένεια και πολυμορφία.

Οι συζητήσεις τους κάνουν λόγο για χρεοκοπημένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ριζωμένο και διαμορφωμένο από την ελληνική πολιτική σκηνή κυρίως μετά την μεταπολίτευση. Συζητήσεις που επικεντρώνονται και κλιμακώνονται πολλές φορές γύρω από τις οικονομικές εξελίξεις αλλά και τα βίαια μέτρα που προωθούνται από την κυβέρνηση και πλήττουν χωρίς προηγούμενο τις μεσαίες και ασθενέστερες τάξεις της χώρας.

Χωρίς καμία αμφιβολία πλέον,έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε και να ερμηνεύσουμε ένα κίνημα, μια δράση αναδυόμενη από τους κόλπους μιας αγανακτισμένης κοινωνίας που μόλις σηκώθηκε από τον καναπέ της (στον οποίο χρόνια τώρα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της, εκπίπτωντας στο ένα πολιτικό σφάλμα μετά το άλλο, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και τις τύχες της πολύπαθης χώρας, που την διατηρούσαν δέσμια των επιλογών της) και να αναζητεί ένα μέλλον καλύτερο και περισσότερα υποσχόμενο, με επιδιώξεις που στρέφονται προς την πραγματική δημοκρατία, την ισονομία και την αξιοκρατία.

Μέρα με τη μέρα το κίνημα αυτό κορυφώνεται, μέρος του οποίου γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Η μεγάλη αποδοχή που γνωρίζει από τον κόσμο στηρίζεται στην βασική του αρχή που θέτει το ίδιο μακριά από κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις και περαιτέρω πολιτικούς φορείς. Σε κάθε συγκέντρωση ή εκδήλωση των αγανακτισμένων κυριαρχεί η αυτονομία, επιλέγεται η αυτοοργάνωση ώστε να αναδειχθεί και να προωθηθεί η αμεσοκρατική δημοκρατία με σκοπό ο πλουραλισμός αντιλήψεων και ιδεολογιών να οδηγήσει στην απομάκρυνση του παρόντος πολιτικού συστήματος.

Αντιλήψεις που αναμφίβολα διαφέρουν μεταξύ τους και αρκετές φορές τις χωρίζουν χαοτικές αποστάσεις εκφράζονται χωρίς το φόβο αποδοκιμασιών και συζητούνται κάτω από την εποπτεία της παρρησίας και της ίσης κατανομής του λόγου. Τέτοιου είδους στοιχεία την διαφοροποιούν από αντίστοιχες συγκεντρώσεις του παρελθόντος κι αποτελούν σημαντικά σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στα οικονομικά και κοινωνικά διλήμματα. Στοιχεία όμως που αν δεν εμπλουτιστούν με την παρουσίαση νέων, ανανεωτικών και ριζοσπαστικών προτάσεων σχετικών με την αναδιάρθρωση, αλλά και ριζική αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού φάσματος της πολιτείας μας, θα χαθούν στο βωμό της αγανάκτισης και συνεχής ανούσιας αποδοκιμασίας.

Επομένως η σωστή πρόταση που θα έπρεπε να διατυπώνεται από το κίνημα και τους ακολούθους του θα ήταν... είμαι αγανακτισμένος αλλά με ουσιαστικές και καινοτόμες προτάσεις προσπαθώ να αλλάξω το σκηνικό γύρω μου. Διότι αν η εμμονή μας περιστρέφεται διαρκώς γύρω από την αγανάκτηση, τη μούτζα και τα συνθήματα τότε η ελάχιστη ελπίδα που θα μπορούσε να γεννηθεί, θα χαθεί για πάντα.

Γιατί επέλεξα αυτό το κείμενο; Γιατί θεωρώ πως τα μάτια των παιδιών είναι πιο καθαρά από τα δικά μας και ίσως βλέπουν πράγματα που εμείς, οι μεγαλύτεροι, αδυνατούμε να δούμε...

• Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική ομώνυμη στήλη μου.