Απόγευμα Δευτέρας. Κάθομαι κάτω από τις μουριές και χτυπάει το κινητό μου. Είναι η αδερφή μου Στασούλα. Τηλεφωνεί από τον Τσούτσουρα. Πήγε μόνη της, έκανε το μπάνιο της, ανέβηκε ψηλά, στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μαριδάκι και με πήρε τηλέφωνο, Ήθελε λίγο να μ' ακούσει... Κι ήταν τόσο γλυκιά...

Κάπως το κάναμε και ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα που όλοι, λίγο ή πολύ την περιμένουμε. Θες η τελευταία αργία του καλοκαιριού... Θες γιατί κάποιοι “κολλάνε” μπρος -πίσω κάποιες μέρες άδειας και την κάνουν ξεχωριστή. Κι η αλήθεια είναι πως αρέσει σε όλους μας.

Αφού κι εμείς το συνδυάζουμε με εκδρομή. Τα πιο πριν χρόνια γινότανε μάλιστα το αδιαχώρητο στους δρόμους, στις εξόδους της Αθήνας.Όχι πια όμως. Η βενζίνη είναι ακριβή, τα διόδια επίσης, τα νοίκια, το φαγητό, όλα τα μετρά πια ο κόσμος. Στην εποχή της οικονομικής ύφεσης έτσι έχουν τα πράγματα κι αλίμονο γι' αυτόν που δεν μπορεί να το δει αυτό.

Αλλά μια τέτοια μέρα μη σας μαυρίζω την ψυχή. Τις αλήθειες τις ζείτε και τις ξέρετε. Και κάποια στιγμή, όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Κι ας είναι μόνο για μια μέρα...

Χωρίς να το θέλει η Στασούλα μας με... ξαναγύρισε στην Κρήτη. Στις όμορφες μέρες του φετινού καλοκαιριού που πέρασα εκεί...

Το σκίτσο είναι του Ηλία Μακρή, δημοσιευμένο στη σημερινή “Καθημερινή”. Μια κίνηση συμπαράστασης στον καλό συνάδελφο Παντελή Μπουκάλα που χθες το απόγευμα έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον μονάκριβο 20χρονο γιο του, Σπύρο.

Λένε πως εμείς οι δημοσιογράφοι, είμαστε σκληροί και άκαρδοι, Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Ψυχούλες είμαστε, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Τα συλλυπητήρια όλων μας στον Παντελή και τη Σάσα. Να τους δίνει ο Θεός κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν να πορεύονται στη ζωή έστω και με λαβωμένες τις φτερούγες...

• Ας το ζήσουμε όσο και όπως μπορούμε αυτό το καλοκαίρι γιατί έρχεται πολύ δύσκολος χειμώνας. Δείτε το δημοσίευμα ΕΔΩ. Αλλά όπου και να ακούσεις κάτι δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό...

Ένα απόσπασμα από την ταινία “Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες”... Δείτε την Αθήνα του 1956... Άλλες εποχές, άλλες εικόνες... Στο 4,52 δείτε τον ηθοποιό Βασίλη Ανδριόπουλο, λέει μια ατάκα στην πριβέ παρουσίαση μοντέλων, αλλά είναι φοβερός...

Από τη ταινία Θου - Βου “Φαλακρός Πράκτωρ (1969) - όπου πρωταγωνιστούσε και ο Βασίλης... Δεν τον γνώρισα από κοντά, αλλά μου ήταν πολύ συμπαθής...

Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Ανδρεόπουλος. Ο Ανδρεόπουλος γεννήθηκε το 1923, στον Πλάτανο Αιγιαλείας και στην κατοχή συνελήφθη πρώτα από τους Ιταλούς (από τους οποίους δραπέτευσε) και στην συνέχεια από τους Γερμανούς και την Ασφάλεια οπότε και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, της λεωφόρου Αλεξάνδρας... Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, με τη Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο και πολλά ΔΗΠΕΘΕ, παίζοντας και πρωταγωνιστώντας σε όλα τα είδη θεάτρου.

Το 1949 συνέβαλε στην ίδρυση του Ρεαλιστικού Θεάτρου-Βεάκης, το 1959 ενέπνευσε και ίδρυσε την Δωδέκατη Αυλαία απ’ όπου εμφανίστηκαν νέα ταλέντα του καλλιτεχνικού χώρου και το 1964 συνέβαλλε στην ίδρυση ενός από τους πρώτους εταιρικούς θιάσους, του Άρματος Θεάτρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών όπου παρουσιάστηκε η Ειρήνη του Αριστοφάνη.

Μετά την πρώτη ταινία του, «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1956) ο Ανδρεόπουλος εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970.

Ενδεικτικά: «Μίνι φούστα και καράτε», «Θου -Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ», «Εκείνο το καλοκαίρι» και «Ζητείται τίμιος». Τελευταία ταινία του το «Αγάπη στα 16» (2004).
Ως συγγραφέας έγραψε για το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Πολλά θεατρικά του έργα παίχτηκαν από την Δωδέκατη Αυλαία, το Εθνικό Θέατρο και θιάσους του ελευθέρου θεάτρου: Κομιστής ειδήσεων, Ε, νοικοκυραίοι, Κρεατομηχανή, Η κληρονομιά, Ως εδώ σύντροφοι, Άγρια παιχνίδια και Ζορμπάς -διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

Βραβεύθηκε από τον Καλοκαιρίνειο διαγωνισμό και από τον ραδιοφωνικό σταθμό Μόσχας και διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΗ και πολλών κρατικών καλλιτεχνικών επιτροπών.

Ένας από τους τελευταίους τηλεοπτικούς του ρόλους ήταν στο σήριαλ του Mega Channel «Είσαι το Ταίρι μου» αυτός του Παππού.

• Πηγή: toblogtonkirion

“Είναι παιδιά”, το τραγούδι των τίτλων της ταινίας “Αγάπη στα 16” του Κώστα Χαραλάμπους.

Απόγευμα Δευτέρας, μια βόλτα στην παραλία του Αιγαίου... Είναι υπέροχα και τα μαγαζιά ένα γύρω σε προκαλούν για να καθίσεις λίγο, χαλαρά να απολαύσεις το τοπίο...

Βραδιάζει, τα φώτα έχουν ήδη ανάψει αλλά οι ψαράδες επιμένουν με τα καλάμια τους. Δεν ξέρω αν θα φάνε ψάρια. Κι έχουν ατέλειωτη υπομονή περιμένοντας πότε θα τσιμπήσει...

Είχα καιρό να δω εφημερίδες καλοκαιριάτικα...Και όχι μόνο εγώ. Χιλιάδες αναγνώστες το ίδιο κάνουν. Χαλαρώνεις καλύτερα έτσι. Το λέω κι ας μην... κάνει μια και ζω από αυτή τη δουλειά. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

Το βλέπεις στις κυκλοφορίες που είναι αισθητά πεσμένες αυτό τον καιρό. Τελικά όμως είναι ωραία να είσαι αραγμένος στην παραλία και να φυλλομετράς την κυριακάτικη εφημερίδα σου. Αν εξαιρέσεις την τιμή (4 ευρώ με τα εξτρά, είναι πολλά για το βαλάντιο του μέσου Έλληνα με την κρίση που βιώνει...) οι κυριακάτικες εκδόσεις πέρα από την ενδιαφέρουσα ειδησεογραφία και τις αναλύσεις, έχουν ένα σωρό ένθετα, όπως βιβλία (μυθιστορήματα) C.D, DVD και άλλες ειδικές εκδόσεις.

Στην Τέμενη ξανάνιωσα αυτό το όμορφο συναίσθημα του αναγνώστη... Να “ψάχνεις” τις σελίδες, να βρίσκεις το ενδιαφέρον θέμα, να το ρουφάς ώς το μεδούλι και να πλουτίζεις τις γνώσεις σου από τις πληροφορίες που αντλείς.

Βεβαίως, ένα “αξιοπρεπές” φύλλο τα έχει όλα... Και τα σοβαρά θέματα που θα προβληματίσουν και τα ανάλαφρα που θα σε χαλαρώσουν. Το ζήτημα είναι σε τι κατάσταση βρίσκεσαι και τι προτεραιότητες βάζεις σε ότι αφορά την αναζήτηση γνώσης μέσα από τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα βιβλία.

Το λέω εγώ που πάντα μου άρεσε να τις ξεκοκαλίζω. Από τον καιρό που ήμουν φαντάρος, αρχές της δεκαετίας του '80 στην Αλεξανδρούπολη και πήγαινα στα βράχια της θάλασσας έχοντας κρυμμένη στο αμπέχονο μου την εφημερίδα για να τη διαβάσω μόνος μου μέχρι σήμερα (πριν λίγο καιρό δηλαδή που παίρναμε εφημερίδες στην ΠΕΤ).

Είναι ένας άλλος τρόπο να προσεγγίζεις τη ζωή από μια άλλη σκοπιά. Άκρως ενδιαφέρουσα...

Παλιές αποθήκες σταφίδας ανασκευάζονται σε σύγχρονες καφετέριες ή μπαράκια στην παραλία του Αιγίου. Δείτε ένα παλιό κτίριο που έχει μπει στη διαδικασία να επισκευασθεί για να αλλάξει χρήση...

Έτσι βλέπεις τον μετρητή όταν είσαι στη σελίδα μου. Ρίξτε και μόνοι σας μια ματιά να δείτε. Δεν είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των επισκεπτών;

Μου φάνηκε εντυπωσιακό που προχθές το Site αυτό ξεπέρασε τις 800 επισκέψεις κι έκανα ολόκληρο σημείωμα για να το σχολιάσω. Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες και το ρεκόρ καταρρίφθηκε. “Σπάσαμε” και το όριο των 1.000 επισκέψεων σε μια μέρα!

Ιδού και αψευδής μάρτυρας των ισχυρισμών μου. Πού θα φτάσουμε; Και σήμερα “τρέχει” σαν τρελός ο μετρητής... Στις 3,30 μ.μ. που έκανα αυτή την εγγραφή έχει ξεπεράσει τις 703!

Με έχει, στ΄ αλήθεια, προβληματίσει καθώς αισθάνομαι πως “αυξάνει” κάθετα τις ευθύνες μου απέναντι σε όλους εσάς που επιλέγετε αυτό το Site για την ενημέρωσή σας.

Ευχαριστώ και πάλι. Τι άλλο να πω;

Ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλους εσας που επιμένετε να είστε εδώ, δίπλα μου... Και με την ευκαιρία... Αύριο Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011, ώρα 21.30 στο Γύθειο, οι ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ - ΚΟΥΤΡΑΣ - ΣΤΑΡΟΒΑΣ... τραγουδούν στο νησί Κρανάη... Εκεί που έκρυψε ο Πάρης την Ελένη όταν την έκλεψε από τη Σπάρτη... Όσοι είστε κατά κει, ας πάτε, δεν θα χάσετε...

Από το σημείο που κάθομαι, στα ξύλινα τραπέζια κάτω από τις μουριές, βλέπω τον Λάμπρο που επιμένει να είναι με τον υπολογιστή του στο χώρο του εστιατορίου. Εκεί, λέει, πιάνει καλύτερα...

Και μια εικόνα που βλέπω από δω που κάθομαι, του καφέ και της παραλίας στο βάθος. Δίπλα μου μια παρέα παιδιά παίζουν χαρτιά. Δεν τα βλέπω, είναι στην πλάτη μου, αλλά τα ακούω. Καλύτερα να τα έβλεπα και να μην τα άκουγα. Δεν υποφέρονται. Όλο “μαλάκα” και “μαλάκα” είναι...

Το μεσημέρι, λίγο μετά το μπάνιο είδα τον Σωτήρη Χρυσάφη παρέα με τον Γιώργο Παναγόπουλο, την ώρα που καθίσαμε στο καφέ, δίπλα στη θάλασσα να πάρω ένα καμπάρι εγώ και μια γρανίτα σοκολάτα, ο Λάμπρος.

Και λίγο μετά, δίπλα μου, διαπίστωσα πως είναι καθισμένος ο Νίκος Σιτζάνης. Πιάσαμε την κουβέντα. Έρχεται τακτικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Αρέσει και στα παιδιά του, λέει. Εδώ βρήκαν τους φίλους, κόλλησαν, την ίδια κατασκηνωτική περίοδο επιλέγουν για τις διακοπές τους.

Λίγο αργότερα σχολίασε στο Facebook ένα δημοσίευμά μου ο Αντώνης Μπιρμπιλής. Είναι κι αυτός εδώ. Βρεθήκαμε το βράδυ είναι μαζί του και η γυναίκα του Ελένη. Ο ίδιος ταλαιπωρείται, τρεις μέρες τώρα από ένα φοβερό πονόδοντο.

Και λίγο αργότερα, στο γλέντι το βράδυ είδα και το πρόεδρο του ΟΠΑΚΕ, Σαράντη Μήτσιο. Μιλήσαμε, με ρώτησε αν είχαμε κανένα πρόβλημα, αν χρειάζομαι κάτι. Τι να χρειάζομαι; Όλα τα έχω...

Όπου κι αν πας συναντάς έναν γνωστό από τον ΟΤΕ, την ΠΕΤ ΟΤΕ, την Ομοσπονδία, τα συνδικάτα. Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια τώρα. Θα πιάσεις την κουβέντα μαζί τους, θα πεις κάτι. Μόνο τα νέα παιδιά δεν ξέρω, αυτά έχουν τις δικές τους παρέες.

Τα βλέπεις, νωρίς το απόγευμα, έξω από το χώρο του εστιατορίου, κάτω από τις μουριές στα ειδικά διαμορφωμένα ξύλινα τραπεζάκια να είναι στο Facebook και να σχολιάζουν τις φωτογραφίες των φίλων τους ή τις δικές τους...

Δυστυχώς το WiFi παρ' ότι είναι ενισχυμένο, δεν “πιάνει”το σήμα του σε όλα τα σπιτάκια. Στο δικό μας, ας πούμε δεν “πιάνει”. Το ήξερα από τη Σ.Α. όταν είχαμε έρθει τον Μάρτη εδώ για να την κάνουμε, αλλά δεν είναι δα και τίποτα το τραγικό να πάμε 300 μέτρα πιο πέρα κοντά στην υποδοχή όπου έχει καλό σήμα...

Από κει μπορώ και κάνω αυτές τις αναρτήσεις, βλέπω τα e-mail μου, παίζω τις Φυλετικές μου Μάχες. Λίγο το πρωί, λίγο το βράδυ, μια χαρά είναι. Άσε που στη διαδρομή, από το σπιτάκι μέχρι εκεί, όλο και κάποιον θα βρεις να κουβεντιάσεις. Είπαμε οι περισσότεροι είναι γνωστοί, τόσα χρόνια στο συνδικάτο...