Πάει κι αυτό το καλοκαίρι... Να το συνηθίσουμε σιγά -σιγά κι ας αντιστέκεται με κάθε τρόπο...

Τετάρτη πρωί. Οι ήχοι από το θόρυβο των ανθρώπων που ετοιμάζονται να “στήσουν” τους πάγκους τους στη λαϊκή ακούγονται ώς το σπίτι από νωρίς. Πρωινό ξύπνημα, να πάμε με τον Λάμπρο στο σχολείο. Φέτος έγινε έγιναν πιο αυστηρά τα πράγμα. 8,15 πρέπει να είναι εκεί. Κι έχει ένα θεματάκι μ' αυτό, αλλά ίσως με τον καιρό τα καταφέρει και το ξεπεράσει...

Επιστρέφουμε στις εφημερίδες από τον Γιάννη Μπιτούνη. Εμφανίστηκε χθες, ύστερα από δύο σχεδόν μήνες και ρώτησε αν μπορούμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Βρήκε μάλλον κάποιον τρόπο. Στουρνάρη 64 θα μας τις αφήνει. Έτσι κι αλλιώς και τα δύο περίπτερα στην πλατεία Βάθη με τα οποία συνεργαζόμασταν, έκλεισαν.

Σε λίγο θα πάω από εκεί... Στον ΟΤΕ ζουν το δικό τους δράμα. Κάτι σαν ντους. Ένα ζεστό κι ένα κρύο... Κάποια στιγμή η διοίκηση ανακοινώνει το 4ήμερο και τη μείωση 10% επί του μισθού αναγγέλλοντας συγκεκριμένα την 1η Νοέμβρη ως ημέρα εφαρμογής και μετά διαβάζω από την ΟΜΕ ΟΤΕ ότι ξανακάθονται στο τραπέζι για διαπραγματεύσεις σχετικά με την υπογραφή Σ.Σ.Ε. Φαντάζεστε τους εργαζόμενους σε τι ψυχολογική κατάσταση πρέπει να είναι για να μπορέσουν να κατανοήσουν όλους αυτούς τους ελιγμούς...

Στο μεταξύ στους δρόμους της Αθήνας η απειλή των σκουπιδιών είναι πλέον πιο ορατά από ποτέ. Οι κάδοι ξεχειλίζουν. Το πρόβλημα με τους συμβασιούχους και το γεγονός ότι όλες οι πλευρές τραβάνε τα άκρα δεν δίνει τη δυνατότητα στα απορριμματοφόρα να βγουν στους δρόμους για την αποκομιδή.

Κι ενώ οι μέρες είναι ζεστές ακόμα... Το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη κρατάει κάτι από το από το καλοκαίρι, μ' έναν ήλιο που καίει τα μεσημέρια, με υψηλές θερμοκρασίες. Κι αυτό κάνει την κατάσταση ακόμα πιο ανυπόφορη...

Είναι και τα διαδικαστικά του Λάμπρου σε σχέση με το σχολείο, τα φροντιστήρια, το μπάσκετ που θέλει να επιστρέψει.

Δύσκολος, αλλά με γλυκά διαλείμματα αυτός ο καιρός...

Τυχαία το βρήκα από το βίντεο στο YouTube. Δεν γνωρίζω τον δημιουργό του, αν και απ' ότι είδα και θα αντιληφθείτε κι εσείς, έχει πολύ καλή διάθεση, άσε που έχει και πολύ ωραίες εικόνες από την Χίο...

Μας στέλνει συχνά e-mail, μέσω της γραμματέας του ο Κώστας και πάντα είναι εύστοχα. Όπως ετούτο δω που πήραμε προχθες με το άνοιγμα των σχολείων. Πόσο αισιοδοξία έχει αυτός ο άνθρωπος; Πόση δύναμη για να αντιμετωπίσει τη ζωή και τις δυσκολίες της; Τον θαυμάζω, είναι αλήθεια...

Από το Γυμνάσιο Θραψανού... Παλιό, αλλά καλό. Το είδα στο Facebook και το “ξεσήκωσα” να το μοιραστώ μαζί σας...

Ο Νίκος Σταυρίδης σε μια ταινία χαρακτηριστική για τους προληπτικούς. Απολαύστε τον. Κάθε κουβέντα του και μια πρόληψη... Αλλά γελάμε με όλα αυτά... Κι έτσι πρέπει να είναι, όχι να τα παίρνουμε στα σοβαρά...

Πόσο προληπτικοί μπορεί να είμαστε στις μέρες μας; Ελπίζω να μην υπάρχει τέτοιο πρόβλημα γύρω, δεδομένου ότι το επίπεδο σήμερα επιβάλει να είμαστε μακριά από τέτοιες δεισιδαιμονίες και προλήψεις.

Κάποιοι πιστεύουν σ' αυτά. Δικαίωμά τους ασφαλώς, αλλά ο γράφων έχει πολύ διαφορετική άποψη. Η Τρίτη και 13 δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα λιγότερο από την Τετάρτη και 14, την Πέμπτη και 15 και πάει λέγοντας...

Πιστεύω ότι εμείς διαφεντεύουμε τη ζωή μας και όχι οι μέρες ή ημερομηνίες. Ούτε οι μαύρες γάτες, ούτε τα σημάδια που παρατηρούν κάποιοι.

Ας το διασκεδάσουμε με δυο αποσπάσματα από την ελληνική ταινία “Τρίτη και 13” αφιερωμένα σε όλους όσους έχουν κοινούς “τόπους” και “πιστεύω” μακριά από ιδεοληψίες και άλλα παρατράγουδα... Προφανώς την γνωρίζουν αυτή την πλευρά της ζωής...

Παρόλα αυτά δε βρίσκετε κι εσείς ότι μοιάζουν λίγο τραγικά στις μέρες μας, όταν μάλιστα έχουμε μπροστά μας σοβαρά προβλήματα;

Άλλο ένα απόσπασμα, μεγαλύτερο αυτή τη φορά, από ανάλογη ελληνική ταινία, ασπρόμαυρη, από αυτές που βλέπονται ευχάριστα και τις μέρες μας. Αν θέλετε και την υπόλοιπη ταινία ψάξτε την εδώ. Από ότι ξέρω είναι σε επτά η περισσότερα κομμάτια των 12 λεπτών...

Η εφημερίδα ΑΥΓΗ στο σημερινό πρωτοσέλιδο της υπενθυμίζει πως υπάρχουν και όρια. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός και αποτυπώνει την πραγματικότητα, έτσι όπως τη βιώνουμε καθημερινά.

Κι ωστόσο όλα δεν είναι μαύρα... Υπάρχουν και καλές ειδήσεις... Δείτε πιο κάτω ένα εκπληκτικό βίντεο με πολλές αλήθειες που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία, αλλά δεν...

Μερικές μεγάλες αλήθειες, ωμές ίσως, αλλά δυστυχώς δεν τις διδάσκουν στα σχολεία. Χρειάστηκε να μας τις αποκαλύψει ένας μεγάλος και επιτυχημένος στη ζωή...

Ποια είναι συμπολιτευόμενη και ποια η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα; Φοβερός όποιος μπορεί να ξεχωρίσει από τους τίτλους αυτή τη... διαφορά!

Εκπληκτικό!... Δεν υπάρχει πια ούτε η στοιχειώδης τσίπα. Κάποτε πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη και από το βήμα όλο και κάποιες εξαγγελίες θετικές έκαναν για το λαό. Πόσο πολύ άλλαξαν τα πράγματα ώστε να σταματήσουν ακόμα κι αυτό; Κι όχι μόνο να σταματήσει, αλλά να είναι τόπος εξαγγελιών για νέους φόρους;

Πρωτόγνωρα μα την αλήθεια πράγματα... Όποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει τις εξαγγελίες Βενιζέλου, ύστερα από το μακρόσυρτο υπουργικό συμβούλιο κι αμέσως μετά την μαραθώνια συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού που διανθίζονταν και από τις ανάλογες τοποθετήσεις υπουργών θα έπαθε μια... πλάκα.

Έβλεπε ανθρώπους της εξουσίας να... συμπάσχουν με το πρόβλημά μας, την ίδια στιγμή που εξήγγειλαν νέους κεφαλικούς φόρους στα ακίνητα και μάλιστα άμεσα εισπρακτέους μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Παρακολουθήσαμε με όση ψυχραιμία είχαμε όλη αυτή τη διαδικασία που θύμιζε κάτι από τηλεοπτικό πάνελ. Το όλο σκηνικό και το “στήσιμο” παρέπεμπε σ' αυτό. Το αστείο ήταν ότι κανείς δημοσιογράφος δεν τον κοίταζε κατάματα όταν τον ρωτούσε, αλλά τον έβλεπαν μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες που είχαν τοποθετήσει μπροστά τους γι' αυτό το σκοπό. Απίστευτος ο σκηνοθέτης αυτής της γελοιότητας...

Άσε που τα ιδιωτικά κανάλια δεν “άντεξαν” αυτή την πολύωρη κουβέντα και πολύ γρήγορα διέκοψαν. Η μόνη που συνέχισε ώς το τέλος ήταν η ΝΕΤ, η κρατική τηλεόραση.

Έβλεπα παράλληλα τα σχόλια που έκανα στο Twitter αλλά αδυνατώ να τα καταχωρίσω. Ήταν πολύ σκληρά. Και υπάρχει και ο νόμος περί Τύπου... Είμαι ωστόσο βέβαιος ότι μια... μυρωδιά θα την πήραν αυτοί τους οποίους θα έπρεπε να ενδιαφέρει.

Θεωρώ όμως ότι αξίζει να βάλω τα πρωτοσέλιδα δυο σημερινών εφημερίδων, μιας προσκείμενη στην κυβέρνηση και μιας αντιπολιτευόμενης, έτσι για να πάρουμε μια γεύση του πώς αντιμετώπισε ο τύπος αυτές τις πολιτικές.

Υποθέτω πως στα γραφεία των υπουργείων θα κάνουν αποδελτίωση και θα τα βλέπουν όλα αυτά. Μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι ζουν σε μια γυάλα αποστειρωμένη από τα λαϊκά χνώτα και τις αντιδράσεις...

Πόσο πια στριμωγμένοι πρέπει να είναι ώστε να συνεχίζουν τον κατήφορο χωρίς κανένα σταματημό;

Πώς θα εξελιχθεί η φετινή χρονιά είναι κάτι που θα το δούμε στην πορεία γιατί το ξέρουμε πως θα είναι δύσκολη. Αυτό πια κι αν είναι γνωστό. Όμως σήμερα είναι γιορτή. Είναι το ξεκίνημα μιας νέας σχολικής χρονιάς, σε ένα σχολείο, το 54 Λύκειο Αθήνας. Κι ήμασταν εκεί νωρίς, στις 8,30, όπως έλεγε το πρόγραμμα.

Τα παιδιά κλήθηκαν από τον Υποδιευθυντή του σχολείου κ. Νυχτερή να κατευθυνθούν στην αίθουσα εκδηλώσεων του 54 Λυκείου. Ο αγιασμός θα γινόταν εσωτερικά. Πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο. Μπήκα κι εγώ μαζί τους και τράβηξα δυο φωτογραφίες...

Ο Λυκειάρχης Γ. Κρικώνης και ο ιερέας έτοιμοι για να ξεκινήσει τον αγιασμό. Γονείς δεν υπάρχουν ένα γύρο. Το είχαν, μάλλον απαγορεύσει τα καμάρια τους. Μια ώρα αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. Κι αύριο θα έχουν ένα τρίωρο. Σιγά – σιγά πάνε να μπουν σε μια σειρά...