Σηκώνουμε μανίκια για το τ. 178, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Παίρνω ύλη!!
Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 177, που ολοκληρώσαμε την Παρασκευ΄ή 7/3/2025. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Από σήμερα βάζουμε μπροστά για το επόμενο...
Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο...
Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας.Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.
Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.
Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά.
Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.
Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.
Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.
Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.
Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.
Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.
Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!
Η επομένη του Πολυτεχνείου... Σε ποιον ανήκει η σημαία που είδαμε και χθες στην κεφαλή της πορείας. Δείτε αυτό το δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ, γιατί η ιστορία γράφεται καμιά φορά αλλιώς...Το ρεποστάζ για τη χθεσινή πορεία από ΤΑ ΝΕΑ.
Η προσέγγιση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Χαμηλά στην πρώτη σελίδα το θέμα. “Χτύπημα” για τις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας... Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα...
Τελικά είχε ή δεν είχε κόσμο η χθεσινή πορεία; Στο ερώτημα δίνουν διαφορετικές απαντήσεις η ΒΡΑΔΥΝΗ και ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Στον ίδιο ιδεολογικό υποτίθεται ότι κινούνται οι δύο εφημερίδες. Ναι, αλλά όπως φαίνεται βλέπουν αλλιώς τον κόσμο.
ΤΟ ΕΘΝΟΣ (δεξιά) και η ΑΥΓΗ (αριστερά έχουν στα σημερινά πρωτοσέλιδα τους διαφορετικές επίσης εκτιμήσεις για τη χθεσινή πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. ΤΟ ΕΘΝΟΣ προσεγγίζει το θέμα εικαστικά, ενώ η ΑΥΓΗ στέκεται λίγο περισσότερο στο θέμα θέτοντας κι άλλους προβληματισμούς σε μια εποχή που έτσι κι αλλιώς τους χρειαζόμαστε...Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα στην ΑΥΓΗ για το Πολυτεχνείο.Κι ΕΔΩ η αναφορά στο Πολυτεχνείο από τη ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ.Κι ακόμα κάτι ΕΔΩ από την ΠΑΤΡΔΑ του Ηρακλείου Κρήτης.
Η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη; Το πιστεύετε αλήθεια; Δείτε το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ. Το ίδιο σε... παραλλαγές υπάρχει σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες. Κι ΕΔΩ το ίδιο θέμα από την ηλεκτρονική έδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ.
Συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας... Και αποτελούν ντροπή για την κοινωνία και για την Πολιτεία να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα... Και όμως συμβαίνουν... Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.
Το εξώφυλλο του ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ σήμερα. Επίκαιρο, όπως πάντα...
Προσπαθώ να ερμηνεύσω, δια της ψυχολογίας, το σημερινό πρωτοσέλιδο της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΩΡΑΣ.
Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μνήμης σε κείνες τις μέρες που έμειναν για πάντα στην καρδιά μας:
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.
Μπαίνουν σε λειτουργία οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού, οι οποίοι μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που παρακολουθεί τα γεγονότα.Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και στηΣταδίου.
Το μεσημέρι επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα, που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις απαλλοτριώσεις της γης τους, επισκέπτονται τη Συντονιστική Επιτροπή και ο σταθμός μεταδίδει: «Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού... Ο αγώνας είναι κοινός... Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο... Είναι για την Ελλάδα. Για το λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Οι συγκεντρωμένοι έξω από το Πολυτεχνείο τραγουδάνε το «πότε θα κάνει ξαστεριά».
Το απόγευμα οι διαδηλωτές στο χώρο γίνονται χιλιάδες με συμμετοχή και εργαζομένων. Στις 6 το απόγευμα αρχίζουν οι συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας με πολλούς τραυματίες.
Στις 7 το απόγευμα μεγάλη διαδήλωση κατευθύνεται στο Πολυτεχνείο και η Αστυνομία χτυπάει. Εμφανίζονται τεθωρακισμένα της Αστυνομίας και πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής γίνονται μάχες σώμα με σώμα.
Στις 9.30 η Αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας μέχρι νεοτέρας διαταγής. Στις 11 το βράδυ ο ραδιοσταθμός και τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο να μη φύγει. Οι αύρες έχουν κυκλώσει το χώρο του Πολυτεχνείου και τα δακρυγόνα έχουν πνίξει την περιοχή.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες. Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας.Μη γίνετε δολοφόνοι». Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».
Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.
Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ».
Μαζί του μπαίνουν άνδρες της Ασφάλειας και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν στρατιώτες που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν αστυνομικοί με πολιτικά. Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...
ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ - 22 Φεβρουαρίου
Η κατάληψη της Νομικής Σχολής από τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών άρχισε την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 1973 και έληξε ύστερα από σχεδόν 35 ώρες, την επομένη το βράδυ. Επρόκειτο για μια πράξη ανοιχτής πρόκλησης προς το καθεστώς της δικτατορίας.
Όμως δεν ήταν μια πράξη ξαφνική. Από την αρχή του χρόνου οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό. Στα μέσα Ιανουαρίου οι φοιτητές της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών και λίγο αργότερα οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής και της Σχολής Χημικών Μηχανικών είχαν κηρύξει αποχή.
Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Στις 13 Φεβρουαρίου η δικτατορία απαντά με ένα νομοθετικό διάταγμα, βάσει του οποίου θα διακόπτεται η αναβολή στρατεύσεως των φοιτητών που θα κάνουν αποχή κ.λπ
Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και συλλαμβάνει 11 φοιτητές που τους παραπέμπει σε δίκη. Παράλληλα η δικτατορία προβαίνει σε διακοπή της αναβολής στράτευσης δεκάδων φοιτητών. Στις 16 Φεβρουαρίου καταλαμβάνεται για λίγο η Νομική Σχολή της Αθήνας, ενώ αρχίζει η δίκη των 11 συλληφθέντων στο Πολυτεχνείο.
Η Σύγκλητος του Ε.Μ. Πολυτεχνείου παραιτείται. Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές. Την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου φοιτητές της Νομικής, της Φιλολογίας και της Νομικής καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής. Στο "ΒΗΜΑ" της 22.2.1973 διαβάζουμε (σελ. 1 και 3): "Τρεις χιλιάδες φοιτηταί ως μετέδωσε το Ασσοσιέιτεντ Πρες παρέμειναν και πέραν του μεσονυκτίου εντός του κτιρίου του Πανεπιστημίου επί των οδών Σίνα, Σόλωνος και Μασσαλίας, εις εκδήλωσιν διαμαρτυρίας διά την άρσιν των αναστολών κατατάξεως των συναδέλφων των. Έξω του κτιρίου διενυκτέρευσαν επίσης ισχυραί αστυνομικαί δυνάμεις, αφού προηγουμένως διέλυσαν μικροσυγκεντρώσεις άλλων και αντιφρονούντων φοιτητών εις τας γύρω παρόδους".
Σε άλλο σημείο αναφέρεται: "Οι φοιτηταί δεν επέτρεπαν την είσοδο στο κτίριο της οδού Σόλωνος παρά μονάχα στους φοιτητάς με την επίδειξη ταυτότητος. Κατά τις 2 το μεσημέρι οι φοιτηταί που ευρίσκοντο στους διαδρόμους του κτιρίου και στην ταράτσα της Νομικής έδωσαν όρκο, ο οποίος επανελήφθη και από τους φοιτητάς που ευρίσκοντο στις σκάλες και στους κάτω ορόφους του κτιρίου.
Στον όρκο αναφέρεται: "Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων".
Η κατάληψη της Νομικής έληξε την άλλη μέρα το βράδυ, ειρηνικά. Παρ' όλο που η αστυνομική δύναμη ξυλοκόπησε με τη βοήθεια τραμπούκων, όσους έβγαιναν από την κατάληψη. Όμως, ο δρόμος για το Πολυτεχνείο είχε ανοίξει..
Στις 8 Οκτωβρίου ο Σπύρος Μαρκεζίνης ορκίζεται πρωθυπουργός με στόχο να κάνει εκλογές και να νομιμοποιήσει το καθεστώς που επέβαλε η χούντα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Χαρίλαος Φλωράκης και άλλοι κάνουν αμέσως δηλώσεις εναντίον αυτής της "μανούβρας" της δικτατορίας. Λίγο αργότερα στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου χιλιάδες Αθηναίοι εκδηλώνουν μαχητικά την αντίθεσή τους στο καθεστώς και η Αστυνομία χρησιμοποιώντας όπλα συλλαμβάνει δεκάδες πολίτες, από τους οποίους 17 στέλνει σε δίκη.
Την Τρίτη, 13 Νοεμβρίου φοιτητικές ομάδες καταλαμβάνουν τους χώρους του Πολυτεχνείου, δηλώνοντας ότι κάνουν κατάληψη επ' αόριστον. Εκτός από τις εκδηλώσεις μέσα στο Πολυτεχνείο, οι φοιτητές κατασκευάζουν ραδιοφωνικό πομπό και αρχίζουν να βομβαρδίζουν την Αθήνα με αντιδικτατορικά συνθήματα.
Ο Κώστας Κουρκουμπέτης, φοιτητής το '73, ηλεκτρολόγος στο Πολυτεχνείο και σήμερα καθηγητής Πανεπιστημίου καθώς ξανάβλεπε έπειτα από αρκετά χρόνια σε μία έκθεση στο Πολυτεχνείο τον πομπό αυτό , συγκινημένος θυμήθηκε τις στιγμές εκείνες που μαζί με άλλους πέντε έξι φοιτητές ηλεκτρολόγους τον έφτιαξαν. "Το σήμα δεν ήταν ισχυρό, και κάποιοι "πειρατές" μας έφεραν πομπούς, βάλαμε λάμπες δυνατές και αυξήθηκαν η τάση και η ισχύς, φτιάξαμε και την κεραία. Έχω συγκινηθεί, δεν περίμενα ότι θα δω τον πομπό μετά τόσα χρόνια. Άλλες εποχές...".
Από την επόμενη ημέρα αρχίζουν να συρρέουν φοιτητές και νέοι στο Πολυτεχνείο, ενώ πλήθος λαού καταλαμβάνει τα πεζοδρόμια και σιγά- σιγά κλείνει την Πατησίων, τη Στουρνάρη και την Τοσίτσα, ενώ οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις επεκτείνονται και εκτός Πολυτεχνείου.
Την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου η περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο αποτελεί ουσιαστικά μια ελεύθερη περιοχή, ενώ η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου δηλώνει πως "αποκλείει επέμβασιν των αρχών". Ταυτόχρονα αναγγέλλονται και οι καταλήψεις των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Πατρών, ενώ οι πολιτικοί κάνουν δηλώσεις υπέρ των φοιτητών.
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου η εξέγερση των φοιτητών τείνει να πάρει παλλαϊκό χαρακτήρα και τότε επεμβαίνουν τα τανκς, τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου.
Λίγο αργότερα το τανκ έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου, συνέθλιβε όσους διαδηλωτές δεν πρόλαβαν να απομακρυνθούν και οι ΛΟΚατζήδες ανελάμβαναν να αδειάσουν το Πολυτεχνείο από τους διαδηλωτές, ενώ οι αστυνομικοί χτυπούσαν αλύπητα και συλλάμβαναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Το πραξικόπημα Ιωαννίδη είχε ήδη ξεκινήσει, καθώς και η πτώση της δικτατορίας με τίμημα την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και τη διχοτόμηση του νησιού.
ΤΑ ΝΕΑ προτιμούν να επικεντρώσουν στη λάιτ εκδοχή του Πολυτεχνείου... Υπόδειγμα δημοσιογραφίας. Να την κάνουν μάθημα στις σχολές για τα νέα παιδιά που ονειρεύονται να μπουν στον κλάδο...
Μόνο η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ έχει σήμερα στην πρώτη της σελίδα ένα μεγάλο (2σέλιδο) αφιέρωμα για τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Όλοι οι άλλοι το έκαναν γαργάρα... Ποιος ασχολείται τώρα μ' αυτό όταν εκκρεμεί η καταβολή της 6ης δόσης; Πού φτάσαμε Θεέ μου...
Ακομα και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ συρρίκνωσε το θέμα στην κορυφή της πρώτης του σελίδας. Αχ, Πολυτεχνείο, ποια μοίρα σου επιφύλαξαν οι επόμενες γενιές...
ΤΑ ΝΕΑ υπενθυμίζουν στο άρθρο τους ότι οφείλουμε να... γιορτάσουμε το Πολυτεχνείο με ειρηνικό τρόπο. Σαν καλά παιδιά, να πάμε να διαδηλώσουμε αν είναι δυνατόν κάτω από τα πανό των κομματικών σχηματισμών, ελεγχόμενων κι ύστερα νωρίς σπίτι, παντούφλες και στην τηλεόραση της αποβλάκωσης που νομίζουμε ότι θα μας πάρει μακριά από τα προβλήματα. Τι δουλειά έχουμε τώρα εμείς, σοβαροί άνθρωποι, με τέτοια πράγματα; Μεγαλώσαμε, σοβαρέψαμε, μπήκαμε στα γρανάζια του συστήματος, μια χαρά το υπηρετούμε, τι τα θέλουμε τώρα, να θυμόμαστε τέτοια... αναρχικά πράγματα...
Μα, δεν το βλέπετε, μας λένε και μας κουνάνε το δάκτυλο μπροστά στη μούρη μας, ότι οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές “βολεύτηκαν” μια χαρά στο σύστημα που τότε κατάγγελναν. Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;
Μια ζωή, χωρίς φαντασία, τα ίδια διλήμματα... Για γέλια και για κλάματα... Μην τους αφήσετε να τους περάσει. Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη. Είναι η μόνη μας ελπίδα...
Η ΑΥΓΗ δεν έχει καθόλου το θέμα στην πρώτη της σελίδα. Έχει όμως την τρομερή ύφεση, με ότι αυτή συνεπάγεται, που φτάνει στο 7% και του 84.000 νέους άνεργους που προστέθηκαν τον Οκτώβρη στην εγγεγραμμένη ανεργία. Δείτε ΕΔΩ μια μικρή ανάλυση του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη.
Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι αισιόδοξοι. Δείτε ΕΔΩ το PDF που μου έστειλε, μέσω Facebook σήμερα το πρωί, ο φίλος μου Δημήτρης Καραβασίλης. Εμένα μου ζήτησε να του το σχολιάσω στην πρώτη ευκαιρία. Εσείς, μπορείτε να κάνετε το ίδιο αφού το δείτε;
Τα μεγάλα προβλήματα όμως παραμένουν... Ωραίος πρωτοχρονιάτικος μποναμάς για 30.000 εργαζόμενους του δημοσίου. Καλώς ήρθατε στον Καιάδα συνάδελφοι. Όλοι στο ίδιο καζάνι “βράζουμε”. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.
Από χθες τα έγραφαν οι εφημερίδες... 'Ήταν κι αυτή η εγκύκλιος του υπουργείου που όπως γράφουν σήμερα οι εφημερίδες πιο πολλά προβλήματα δημιουργεί από αυτά που, υποτίθεται ότι, λύνει... Δείτε ΕΔΩ περισσότερα στοιχεία για το θέμα...
Υπόλοιπα από χθες... Μια αγωνία για τα δώρα (όπου αυτά υπάρχουν ακόμα γιατί τα... κατάργησε κι αυτά το ΠΑΣΟΚ) και οι συντάξεις. Ευτυχώς από τα ραδιόφωνα ακούσαμε ότι βρέθηκαν τα χρήματα για το Δεκέμβριο... Φυσιολογική η επιστροφή στις ξυλόσομπες. Η επιλογή από την πρώτη σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ. Δείτε ΕΔΩ το ρεπορτάζ.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας... Γι' αυτό ας χαλαρώσουμε για να βρούμε τους καλύτερους τρόπους για να αντιδράσουμε και να βγούμε “ζωντανοί” από αυτή τη μάχη... Δείτε ΕΔΩ το ίδιο θέμα από την ΑΥΓΗ.
Κάθε Νοέμβρη, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στην ηρωϊκή εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της τυραννίας, το Νοέμβριο του 1973.
Το σημερινό ρεπορτάζ στις εφημερίδες. Οι εκδηλώσεις μνήμης ξεκίνησαν...
Κι ένα άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ με ενδιαφέρον...
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει, όχι μόνο τον ηρωϊκό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών. Οι αγώνες του Νοέμβρη αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και της νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία. Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την εξέγερση. Πάντα ζωντανά να οδηγούν και να φρονηματίζουν τις νέες και τους νέους μας.
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, την ανθρωπιά και την ελευθερία. Το Πολυτεχνείο ζει.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Παρά τα σκληρά καταπιεστικά μέτρα των πραξικοπηματιών, τις φυλακίσεις, τις εκτοπίσεις, τις ομαδικές δίκες στα έκτακτα στρατοδικεία, τα βασανιστήρια, τις εικονικές εκτελέσεις και τις δολοφονίες, συνεχείς ήταν οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις του ελληνικού λαού σε όλη τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, με πρωτοπόρα πάντοτε την αδάμαστη νεολαία. Ακόμη από τις αρχές του 1973, είχε αρχίσει να εκφράζεται η λαϊκή αγανάκτηση κατά της χούντας όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φεβρουάριο του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοεμβρίου 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοεμβρίου. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν στις σχολές.
Οι πολιτικές ταραχές ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 14 μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου 1973. Οι ταραχές αυτές ξεκίνησαν με την κατάληψη του Πολυτεχνείου από φοιτητές κλιμακώθηκαν με παναθηναϊκή κινητοποίηση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος τις 21ης Απριλίου και τερματίστηκαν με την επέμβαση του στρατού.
Απαρχή των γεγονότων θεωρούνται οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων που πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου , και κατέληξαν στην απόρριψη των κυβερνητικών μέτρων, σχετικά με τον προγραμματισμό των φοιτητικών εκλογών. Το απόγευμα της ίδιας μέρας αποφασίστηκε από τους φοιτητές, που στο μεταξύ είχαν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, η κατάληψη του ιδρύματος, κάτω από έλεγχο Συντονιστικής Επιτροπής. Τις βραδινές ώρες τα συνθήματα των συγκεντρωμένων είχαν πάρει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα . Αλλά ας δούμε το χρονικό των τριών ημερών της εξέγερσης:
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973, ώρα 9 π.μ. Εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος. Συγκέντρωση γίνεται και στη Νομική που αποφασίζει να κατευθυνθεί στο Πολυτεχνείο. Στις 2.00 μ.μ., 5.000 περίπου φοιτητές έχουν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, ενώ αρχίζει να συγκεντρώνεται και άλλος κόσμος. Η Πατησίων δονείται από τα συνθήματα κατά της χούντας. Η Ασφάλεια κινητοποιείται και καλεί τους συγκεντρωμένους να αποχωρήσουν.
Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκροτούν μια επιτροπή κατάληψης. Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αμέσως οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο. Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Η κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης του λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο. Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους, φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι παραμένουν όλη τη νύχτα για συμπαράσταση στους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Μπήκαμε στην ευθεία των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο... Το κακό είναι ότι το θέμα θα το βρει κανείς μόνο στα πρωτοσέλιδα των αριστερών εφημερίδων. Εδώ από την ΑΥΓΗ. Στις άλλες από αύριο. Με βάρος στα αστυνομικά μέτρα για την... περιφρούρηση της πορείας.
Κι αυτό από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Πρωί – πρωί άρχισαν τα επεισόδια έξω από το πολυτεχνείο. Από τις 9 το πρωί που πέρασα, μαζεύονταν κόσμος, ενω έπαιζαν μουσική από τα ηχεία. Μια ώρα μετά, αντιεξουσιαστές τα έβαλαν με τους ΚΝΙτες. Σε καλό δρόμο είσαστε παιδιά, έτσι να φοβηθεί ο κόσμος να μην πάει στην πορεία... Δείτε ΕΔΩ.
Οι ανακοινώσεις ξεκίνησαν... Στόχος η μνήμη, που πρέπει να είναι ζωντανή. Να μην πεθάνει στο πέρασμα των χρόνων. Οι αγώνες δεν πάνε χαμένοι, αρκεί να το πιστέψουμε. Ακολουθεί η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ που καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν μέρες στις εκδηλώσεις μνήμης και στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία:
Η ΓΣΕΕ συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής που διοργανώνονται από τους φοιτητικούς και κοινωνικούς φορείς στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας για την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Την ώρα που τα δικαιώματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, βρίσκονται στην κλίνη του Προκρούστη και καλούνται να σηκώσουν και πάλι στις πλάτες τους τα βάρη της κρίσης και των μνημονίων της Τρόικας και της Κυβέρνησης, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν και σήμερα επίκαιρα διεκδικούμενα και αιτούμενα για τους εργαζόμενους και τη κοινωνία.
Η ανεργία, τα μέτρα λιτότητας, οι περικοπές οι ανατροπές σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, οι εντολές και απαιτήσεις των Βρυξελλών και των οικονομικά ισχυρών, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη γι’ αυτό και το αίτημα για “ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” καθίσταται διαχρονικό.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να πάρουν μαζικά μέρος στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής του αγώνα του πολυτεχνείου και στην πορεία διαμαρτυρίας που θα γίνει στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου προς την Αμερικανική Πρεσβεία.
Η διαδικασία για την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή συνεχίζεται και σήμερα για να ολοκληρωθεί αύριο. Σήμερα κάποιες εφημερίδες όπως ο ΚΗΡΥΚΑΣ κινδυνολογούν για την παραμονή μας στο ευρώ. Φόβος πάνω από την πόλη; Να ταν τέτοιοι οι φόβοι μας... Δείτε ΕΔΩ και μια άλλη άποψη.
Στην ίδια γραμμή πλεύσης και ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Ζητούν συστράτευση... Από ποιους; Εκείνους που εξόντωσαν με τις πολιτικές τους; Και η πρόκληση έχει τα όρια της παιδιά. Για συνέλθετε... Δείτε ΕΔΩ την άποψη του Πιτσιρίκου.
Στη Βουλή έκανε την παρθενική του εμφάνιση του ο Λουκάς Παπαδήμος, χθες το βράδυ. Δεν ήταν κι άσχημος με την έννοια ότι, παρόλο που δεν είχε τον αέρα του πολιτικού, είχε την άνεση του καθηγητή. Έτσι είδε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ την τοποθέτησή του στις προγραμματικές δηλώσεις... Και ΕΔΩ δείτε την άποψη του Πιτσιρίκου. Κι ΕΔΩ το θέμα της ΕΛΕΥΘΡΟΤΥΠΙΑΣ.
Κεντρική φωτογραφία ο νέος πρωθυπουργός στο βήμα της Βουλής της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που αντιμετωπίζει το θέμα με απόλυτα δημοσιογραφικά κριτήρια. Στο μεταξύ ο Σαμαράς που άρχισε να έχει τα πρώτα συμπτώματα με τις διαρροές βουλευτών από το κόμμα του, επιμένει “έχω δεσμευτεί με το λόγο μου, δεν υπογράφω”. Το γινάτι θα σου μείνει παλικάρι μου. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή...
Τώρα άρχισαν να συνειδητοποιούν τι έχουν κάνει εκεί στο υπουργείο Οικονομικών. Το σημειώνουν σήμερα ΤΑ ΝΕΑ την πρώτη τους σελίδα. Ναι, όλα μαζί έρχονται τα χαράτσια και το πρόβλημα στην κοινωνία θα γιγαντωθεί...
Θα τα δουν πολύ σύντομα όλα αυτά μπροστά τους. Τα προεόρτια άρχισαν...
Από το Πολυτεχνείο, αν κι αυτό, ως σύμβολο, κατάφεραν να το ισοπεδώσουν, αφού οι περισσότεροι από αυτή τη γενιά κρατούν σήμερα τα πόστα της πολιτικής και αποφασίζουν σε βάρος του λαού. Ω τέμπορα, ω μώρες...
Κι όλα αυτά την ώρα που όπως βλέπετε στον πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα υποστούν μειώσεις στους μισθούς τους έως και 52%, αναδρομικό μάλιστα από την 1η Νοεμβρίου θα γίνει ψαλίδισμα στις αποδοχές 450.000 εργαζομένων.
Κι ΕΔΩ δείτε μια άλλη άποψη που επισημαίνει γιατί είναι χαρούμενοι οι Έλληνες.
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ σήμερα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα... Αλλά ποιος έχει το κουράγιο να το δει και να το αξιολογήσει ως τέτοιο;
Τι αίσθηση να μας κάνει τώρα που οι βουλευτές κατά την ίδια εφημερίδα ΕΛ. ΤΥΠΟ ήταν χθες αμήχανοι από τις προγραμματικές δηλώσεις Παπαδήμου; Το ξέραμε πως είναι βαθιά νυχτωμένοι οι άνθρωποι, πως δεν έχουν επαφή με τη ζωή, με την πραγματικότητα. Διαβάστε κι ΕΔΩ το θέμα από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
Η ΑΥΓΗ βρίσκει τις δηλώσεις σαν με κάτι να της μοιάζουν, σαν κάτι από το παρελθόν, γνωστό ήδη σε μας. Μα τι καινούργιο να πει ο άνθρωπος; Και με ποιο τρόπο να το κάνει που να μην το καταλάβουμε; Είναι μετά να μην εγκαταλείπουν οι μέλισσες την Αττική. Διαβάστε ΕΔΩ για το φαινόμενο...
Μια άλλη, πιο σκληρή ίσως άποψη διατυπωμένη από τη σημερινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Κι άλλες θυσίες λοιπόν; Μα απολύτως τίποτα δεν έχουν καταλάβει από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας;... Κάντε κάτι κι εσείς. Μόνος του δεν μπορεί ο άνθρωπος...
Τα φύλλα έπεσαν μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτή η απίστευτη ομορφιά δεν κράτησε ούτε 10 μέρες. Κρίμα...
Απότομα γίνονται οι αλλαγές του καιρού... Χαμηλά θα πέσει η θερμοκρασία λένε στην ΕΜΥ, αυτό το Σαββατοκύριακο. Στην πολυκατοικία μας ετοιμαζόμαστε. Όσο κι αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία κάποιες ώρες δεν μπορεί, πρέπει να ανάψουμε τα καλοριφέρ.
Στη βέσπα νοιώθω ότι χρειάζεται να ξαναβγάλω σε πρώτη ζήτηση τα ισοθερμικά γάντια. Κι έξω συνεχίζουν να πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα και τα φυτά.
Δες τε αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα πριν 10 μέρες από την πέργκολα της πολυκατοικίας απέναντι από το σπίτι της Ειρήνης στην Αλκινόου, στα Σεπόλια. Τι όμορφη που ήταν ανθισμένη...
Και τώρα τα φύλλα της πέφτουν. Έχει γεμίσει ο τόπος ένα γύρο. Όπως και στη Δυρραχίου...
Και από το Δήμο άρχισαν να κλαδεύουν τις μουριές στην Κωνσταντινουπόλεως, δίπλα στις γραμμές του τρένου. Παρατηρώ τα δέντρα καθώς προχωρούν τα πρωινά που πηγαίνω τον Λάμπρο στο σχολείο του.
Κρύο, κρύο, παγωνιά... Ένα μικρό διάλειμμα από τη γεμάτη πολιτική επικαιρότητα. Έτσι να αλλάξει λίγο η ψυχολογία μας καθώς είναι αδύνατον να συμμεριστώ, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι μου τον ερχομό της νέας κυβέρνησης που ορκίστηκε πριν λίγο 24ωρα και απόψε παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης...
Ενα μικρό διάλειμμα από την πολιτική. Ξανά στη ζωή. Γιατί τα όμορφα πράγματα είναι στα σύντομα... Η ομορφιά αυτή το αποδεικνύει. Ούτε δέκα μέρες δεν κράτησε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!