Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!Πρωτομαγιά “έφυγε” το παλικάρι...
Ενα μικρό αφιέρωμα για τον Αλέκο Παναγούλη από τη δημόσια τηλεόραση. Είπαμε το καλύτερο εργαλείο στις μέρες μας είναι η μνήμη. Αλίμονο μας αν πεθάνει κι αυτή...
Αγάπησα το Φως πολύ. Έτσι κατόρθωσα ένα κερί ν’ ανάψω και το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα. Μα πριν χαρά να νιώσω και γι’ αυτό μ’ απελπισία είδα βαρύ να ρίχνω αλλού και το σκοτάδι. Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσα με του κορμιού μου τη Σκιά σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα. (Αλ. Παναγούλη, «Σκιά») Στη φωτογραφία με τη συντρόφισσά του, Οριάνα Φαλάτσι. Αργότερα έγραψε γι' αυτόν έναν ύμνο στο βιβλ;iο της “Ενας Άντρας”.
Ήταν και τότε Πρωτομαγιά, του 1976. Λίγο μετά τη μεταπολίτευση... Μικρός τότε, είχα βρεθεί στο χωριό Κεραμέ στα νότια του Ρεθύμνου, λίγο μετά το Σπήλι, ανάμεσα σε μια παρέα φίλων... Είχαμε κατέβει στη θάλασσα, είχαμε στρώσει για τα φαγητά, μαζέψαμε λουλούδια άγρια, παίζαμε σαν παιδιά που είμαστε, γελούσαμε, μέχρι που ακούσαμε τη σκληρή είδηση.
Ξημερώματα Πρωτομαγιάς ”έφυγε” ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Για μας υπήρξε ένας ήρωας. Παιδιά είμαστε με τις καρδιές μας γεμάτες επανάσταση. Φορούσαμε στρατιωτικά τζάκετ και κατεβαίναμε στις παράνομες, τότε, διαδηλώσεις για τον ξεσηκωμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου... Μέσα από το βιβλίο της συντόφισσάς του Ιταλίδας δημοσιογράφου Οριάνας Φαλάτσι τον μάθαμε περισ΄σότερο εμείς οι τότε νέοι. Ή μέσα από τις αποκαλύψεις των ΝΕΩΝ εκείνης της εποχής για το χαμένο αρχείο του ΕΑΤ/ΕΣΑ.
Μόνο που τα παλικάρια φεύγουν νωρίς... Ποτέ δεν εξιχνιάστηκε αυτός ο θάνατος. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι ήταν ένα απλό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Είμαστε υποψιασμένοι ότι κάτι άλλο συνέβη εκείνη τη νύχτα, που δεν θα μάθουμε ποτέ...
Οι ελεύθερες φωνές είναι ενοχλητικές στην εκάστοτε εξουσία... Αυτό κι αν το ξέρουμε καλά.
Μεγάλοι πια σήμερα και ζώντας την πιο βάρβαρη επίθεση που μπορεί να δεχθεί άνθρωπος, στην ψυχή του, στο εισόδημα του, στην καθημερινότητα, παντού. Χρειαζόμαστε σταθερές για να πιαστούμε από κάπου.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης μας έδειξε το δρόμο. Δεν συμβιβάστηκε, πάλαιψε κάτω από άνισους όρους, κέρδισε την εκτίμηση μας και πήρε επάξια μια θέση στην καρδιά μας.
Κάθε Πρωτομαγιά θεωρώ “υποχρέωση” μου να κάνω μια μικρή αναφορά από τούτο το Site στον άνθρωπο αυτόν που δεν δείλισε, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν υποτάχθηκε.
Ψάχνοντας το πρωί στο Facebook βρήκα ένα πολύ καλό μικρό αφιέρωμα που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Κυρίως να μαθαίνουν οι νέοι που αν δεν ψάξουν οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ελπίδα από τη σημερινή τηλεόραση και τα ΜΜΕ που υπηρετούν επάξια το ρόλο του αποπροσανατολισμού από τα αληθινά προβληματα για να είμαστε του χεριού τους.
Μην τους την κάνουμε αυτή τη χάρη. Όχι, μην τους την κάνουμε. Ας τιμάμε τους ήρωες, όπως τους αξίζει...
