Η φωτογραφία είναι παρμένη από τις εσωτερικές σελίδες του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ και δείχνει τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο να προσπαθεί να μας πείσει ότι ο ίδιος προσωπικά εγγυάται ότι τα βιβλία θα είναι έγκαιρα στις σχολικές αίθουσες για να μοιραστούν στους μαθητές.

Τώρα εσείς θα λέτε: Πάει τα έπαιξε ο Νίκος που ασχολείται μέσα στον καυτό Αύγουστο με τα σχολικά βιβλία. Αλλά δεν έχετε δίκιο... Όσοι έχετε παιδιά στο σχολείο και ζήσατε την περσινή εμπειρία με το CD και το DVD της κας Διαμαντοπούλου μπορείτε να καταλάβετε ένα γονιό που έχει την απαίτηση να είναι η Πολιτεία συνεπής στις στοιχειώσεις υποχρεώσεις της απέναντι στους πολίτες που, υποτίθεται, ότι υπηρετεί...

Ελπίζω μόνο να μην επαληθευτούν οι φόβοι μου ότι όλο αυτό το σώου στήθηκε για της ανάγκες της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης και ότι διαθέτει ψήγματα αλήθειας και σοβαρής πολιτικής αντιμετώπισης των πραγμάτων.

Θα φανεί άλλωστε στην πράξη, καθώς σε λιγότερο από ένα μήνα, τον Σεπτέμβρη θα κλιθεί να αποδείξει την αλήθεια των λόγων της.

Εμείς θα είμαστε εδώ, με όλη την ευαισθησία που διαθέτουμε ως γονείς στα θέματα της Παιδείας και μέσα από τους Συλλόγους Γονέων για να διεκδικήσουμε μια Παιδεία, υψηλών απαιτήσεων που θέλουν τούτοι οι καιροί...

Για την ώρα ας κρατήσουμε αυτή την εικόνα. Που δεν είναι και άσχημη. Αρκετά ανθρώπινη δείχνει... Ο υπουργός Παιδείας, αντί να κάθεται στο κλιματιζόμενο γραφείο του και να δέχεται του συμβουλάτορες του, να έχει άποψη ο ίδιος και να εμπιστεύεται τα μάτια του...

Έτσι, αν χρειαστεί, θα είναι σε θέση να απολογηθεί για τις όποιες ψευδείς προσδοκίες καλλιέργησε σε μαθητές και γονείς...

Τι λένε για την Κρήτη (όπως και για όλη την Ελλάδα αυτή την περίοδο, τα ΜΜΕ) και η αλήθεια μέσα από τα μάτια ενός τουρίστα που τη ζει... Ο θλιβερός κακός ρόλος των ΜΜΕ... Το βίντεο αυτό το έχω ξαναδημοσιεύσει, αλλά δεν  θα κουραστώ να το κάνω όσο χρειαστεί. Καλύτερα να έχετε άποψη, οι ίδιοι. Μην εμπιστεύεστε τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ...

Σκιάθος. Παραλία Ασελήνου (Ασελίνου ή Ασσελίνου... αλλίως στον χάρτη, αλλιώς στις πινακίδες, αθάνατη Ελλάδα). Η ανεμοδαρμένη πλαγιά συμπληρώνει έναν πανέμορφο καλοκαιρινό καμβά στα βοριοδυτικά του νησιού. Σαν μία αρχαία θεότητα της θάλασσας να έχει χτενίσει με χάρη τη βλάστηση. Θάμνοι και δέντρα παραμένουν γερμένα, όλα προς την κατεύθυνση που τους υπέδειξε ο βίαιος χειμωνιάτινος αέρας και μένουν σ' αυτή τη θέση όλο τον χρόνο, αποκαλύπτοντας στον επισκέπτη το μαρτύριο που βιώνουν από το ξέσπασμα της φύσης πάνω τους.



Λίγο πιο πέρα, ένα τεράστιο δέντρο έχει υποκύψει στη μανία του ανέμου, τσακισμένο σαν οδοντογλυφίδα. Κι όμως, ακόμη κι έτσι, δεν τα παρατάει. Η ζωή κυλά ακόμη μέσα του και τροφοδοτεί  το φύλλωμά του. Συγκλονιστική εικόνα, βλέποντάς τη από κοντά, που ξεπερνά και την τελειότερη φωτογράφιση. Οι φωτογραφίες και οι λεζάντες είναι προσφορά ενός καλού φίλου που βρέθηκε εκεί...

Η παραλία όπως τη βλέπουμε από την ξαπλώστρα που καθόμαστε. Τη Νο 33. Κάτω από ένα πεύκο. Ο ιδιώτης που διαχειρίζεται το μικρό νησάκι με τις δυο υπέροχες παραλίες του έχει κέφια...

Άλλη μια φωτογραφία της παραλίας, έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος. Είναι μεσημέρι, έχει ζέστη, αλλά εδώ κάτω από το πεύκο η θερμοκρασία κάπως μετριάζεται. Ή είναι ιδέα μου;

Δείτε το καρτελάκι της φυσικής τέντας. Νο 34. Ένα κλαδί πιο πέρα είναι οι δικές μας ξαπλώστρες. Οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί. Διακριτικά. Δεν φαίνονται, αλλά είναι παρόντες, όταν τους χρειαστείς.

Η χθεσινή βόλτα στην Απόνησο, μας δημιούργησε την αίσθηση να έρθουμε σήμερα κυριακάτικα, και να περάσουμε εδώ τη μέρα μας. Τα νερά είναι απίστευτα όμορφα, τυρκουάζ, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις. Μένεις μέχρι να.... μουλιάσεις και αποχωρείς προσωρινά για να 'ρθουν στα ίσα τα χέρια και να επιστρέψεις.

Κλείσαμε δυο ξαπλώστρες και μια φυσική ομπρέλα ηλίου, στον ίσκιο ενός πεύκου και... βουτήξαμε. Το νερό είναι απίθανο. Πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις. Τι υπέροχη δροσιά είναι αυτή... Σκέτη απόλαυση...

Η πρώτη βουτιά διαρκεί πολύ. Κι όταν βγαίνουμε πάμε στον δυτικό κολπίσκο, δυο βήματα πίσω μας που είναι του ίδιου ιδιοκτήτη ή μισθωτή και τα έχει εξαιρετικά φροντισμένα πρέπει να πω. Άνθρωποι που κυκλοφορούν διακριτικά ανάμεσά μας και φροντίζουν να είναι όλα στη θέση τους, ενώ αυτόματοι πωλητές καλύπτουν τις πρώτες μικρές ανάγκες των κολυμβητών. Καφές, νερά, αναψυκτικά παγωμένα, τα έχεις εύκολα. Αρκεί να διαθέτεις το νόμισμα που θα ρίξεις στον κερματοδέκτη...

Απέναντι στο Αγκίστρι, υπάρχει μια ταβέρνα, η “Απόνησος”. Εδώ μπορείς να φας αν θες, αλλά από τον τιμοκατάλαγό της είδα κι εδώ τσιμπημένες τις τιμές. Το ένιωσα και στην τσέπη μου το μεσημέρι που φαγαμε...

Λίγο πιο έξω, στον όρμο έχουν δέσει κάτι μικρά κότερα... Οι άνθρωποι κυκλοφορούν πάνω στο κατάστρωμα. Και κάνουν και οι ίδιοι καμιά βουτιά... Καλή η επιλογή τους να “δέσουν” προσωρινά εδώ...

Μεσημέρι Κυριακής στην Απόνησο. Ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα μου γράφω τούτες τις γραμμές. Τα τζιτζίκια έχουν στήσει τρελό τραγούδι. Η ζέστη είναι υπερβολική. Ο ιδρώτας τρέχει από το σώμα μου μάλλον θα την ξαναπέσω για βουτιά. Λίγο δροσιά τη χρειάζομαι...

Κάπως έτσι θα πάει η μέρα μέχρι το απόγευμα που θα φύγουμε... Αφού πρώτα τσιμπήσουμε και κάτι εδώ, στην ταβέρνα...

Πίσω μας υπάρχει ένα τεράστιο κλουβί σαν τα κλουβιά του Εθνικού Κήπου γεμάτο εξωτικά πουλιά που κελαηδούν σαν τρελά... Ωραία παρέα είναι μαζί με το κύμα που σπάει στα βράχια. Και με το τραγούδι των τζιτζικιών που δεν λέει να σταματήσει με τίποτα. Παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου. Λένε αστεία, γελάνε, η θάλασσα το έχει αυτό.

Πιο κει ένας κύριος αλείφεται με αντιηλιακό... Σίγουρα θα ονειρεύεται να πάρει χρώμα. Να το δείχνει στο γραφείο και να ζηλεύουν οι συνάδελφοι.

Συμβαίνουν κι αυτά το καλοκαίρι. Αυγουστιάτικα.... Στην Απόνησο ένα μικρό νησάκι δίπλα στο υπέροχο Αγκίστρι με ξεχωριστή χάρη και ομορφιά...

Τρομοκρατικά δημοσιεύματα για τις σημερινές υψηλές θερμοκρασίες... Φόβος και τρόμος ο καύσωνας πάνω από την πόλη. Μα πού είναι εκείνα τα περίφημα μελτεμάκια του Αυγούστου που δρόσιζαν την ψυχή μας; Για την ώρα πάντως δεν φαίνονται πουθενά... Να περιμένουμε λίγο, από την Πέμπτη λέει, ο καιρός θα έρθει λίγο στα ίσια του...

Προκαλούν οι άνθρωποι. Χωρίς ίχνος τσίπας. Ο τελευταίος διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας, πριν την ξεπουλήσουν έναντι πινακίου φακής στην Τράπεζα Πειραιώς, ο κ. Πανταλάκης, έβγαλε στο εξωτερικό 8 (ή 10;) εκατομμύρια ευρώ... Η χώρα φυτοζωεί, οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν μπει στη μέγκενη και κάποιοι, όπως ο κύριος αυτός, βγάζουν ανενόχλητοι έξω τα χρήματά τους (;). Το δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα της αμερικανικής ομογένειας ΚΗΡΥΚΑΣ.

Κι εδώ ένα ακόμα δημοσίευμα για το ίδιο θέμα από το σημερινό ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ. Άκουσα να το συζητούν σήμερα απλοί άνθρωποι στο δρόμο... Ο τύπος πήρε τα λεφτά της τράπεζας που ξεπούλησε και τα έβγαλε έξω. Τώρα κάνει διακοπές, όταν με το καλό τις τελειώσει εκεί κατά τον Σεπτέμβρη ίσως πει κάτι. Και δεν υπάρχει ένα θεσμικό όργανο από αυτά που μας λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε να του αλλάξει λίγο τα φώτα...

Αναρωτιέται στο άρθρο του στα ΝΕΑ ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ κ. Σάββας Ρομπόλης για την ανεργία που βρίσκεται σε τόσο υψηλά επίπεδα. Αποτέλεσμα έρευνας το δημοσίευμα... Και που να δεις αυτούς που βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες της στην καθημερινότητα της ζωής τους....

Αυτή η ιστορία με τον Πιστόριους, τον αθλητή που επιμένει στο στίβο κι ας μην έχει δικά του πόδια για να τρέξει... Παράδειγμα προς μίμηση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ίδιος ζήτησε να συναγωνιστεί αρτιμελείς συναθλητές του... Και τα κατάφερε. Μπράβο του. Μακάρι να είχαμε τη δύναμη της θέλησής του να μας καθοδηγεί στη ζωή...

Πόση αισιοδοξία να 'χεις για να ξεκινάς έτσι μια νέα εβδομάδα; Χθεσινή είναι η είδηση, αλλά εμείς εδώ στην Αθήνα το βιώνουμε ήδη... Ζέστη, πολύ ζέστη... Το δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, τις εσωτερικές σελίδες...

Αυγουστιάτικες μέρες στην Αθήνα... Το δημοσίευμα είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 5/8/2012 και πιο συγκεκριμένα από το ένθετο περιοδικό ΤΑΞΙΔΙΑ... Αναφέρεται σ' αυτούς που δεν θα πάνε φέτος διακοπές έξω από την Αθήνα και προτείνει ενδιαφέροντες προορισμούς... Ένας από αυτούς είναι και το πάρκο μας στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Επιτέλους αρχίζουν να πιάνουν τόπο οι αγώνες των κατοίκων της περιοχής. Όλο και περισσότερο γίνεται γνωστός ο τόπος μας παντού... Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια...

Να και το μικρό δημοσίευμα, πέρα από τη φωτογραφία πάνω... Λίγα λόγια και καλά... Η ουσία είναι εδώ κι αυτό έχει σημασία. Το πάρκο μας προβάλλεται...

Για μας εδώ, που δεν έχουμε το άγχος της αναγνωσιμότητας με την έννοια ότι προσδοκούμε κάποιο κέρδος από αυτό δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βλέπεις να έρχονται στο χώρο σου συνεχώς νέοι άνθρωποι. Και, είτε τους τράβηξε ένα δημοσίευμα, είτε όλη η φιλοσοφία που διατρέχει αυτό το Site είναι ωραίο να αισθάνεσαι πως έχεις συνταξιδιώτες που μοιράζεσαι αυτό το ταξίδι...

Στο Αγκίστρι έσπασε κι αυτό το ρεκόρ των 360.000 επισκέψεων από ξεχωριστές Ι.Ρ. Και όπως πάντα, θεωρώ υποχρέωσή μου να το σχολιάσω... Διότι εκτιμώ ότι είναι σημαντικό όπως και να το κάνουμε...

Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι. Με ψυχή, αισθήματα, με αδυναμίες όπως εγώ, που ζουν μαζί μου στιγμές. Στιγμές αληθινές όμως, που δεν έχουν να κάνουν με τον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου.

Γιατί το 'χω δει κι αυτό... Άνθρωποι να κρύβονται πίσω από μια ψεύτικη μάσκα, να ωραιοποιούν τα πράγματα μακριά και έξω από την αλήθεια της ζωής...

Κατά καιρούς υπάρχουν φίλοι που με παρατηρούν για την τόλμη μου να μιλήσω εδώ με τη γλώσσα της αλήθειας. Το ίντερνετ, μου λένε, έχει κάθε καρυδιάς καρύδι... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει... Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός...

Ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο... Έτσι δεν είναι και η πραγματική ζωή. Κι εδώ δεν βλέπεις δήθεν χαμογελαστούς ανθρώπους που “σερβίρουν” έτσι τον εαυτό τους μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο... Φυσικά, τότε παίρνεις αποφάσεις. Μένεις ή φεύγεις. Δεν κάθεσαι να υποστείς το όποιο μαρτύριο...

Ε, κάπως έτσι είναι και η εικονική ζωή εδώ στο ίντερνετ. Εικόνα της κοινωνίας είναι και της μοιάζει. Άλλοτε σου χαμογελάει, κάνει πλάκα, κι άλλοτε σου δείχνει το κακό της πρόσωπο. Πάντα όμως η επιλογή για να συνεχίσεις το δρόμο σου, είναι δική σου. Αποκλειστικά δική σου. Δεν αφορά κανέναν άλλον. Αυτό τον απλό κανόνα κρατώ, χρόνια τώρα στο διαδίκτυο. Από τότε που πρωτοεπιχείρησα στο μπλογκ μέχρι τώρα που θεωρώ ότι είμαι σε ένα πιο σοβαρό χώρο όπως είναι αυτό το Site...

Και κάπου αυτό νοιώθω να επιβραβεύεται...Διότι τι άλλο από επιβράβευση μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αυτή η συνεχής αυξητική τάση των αναγνωστών που έρχονται για να μείνουν; Παρακολουθείστε λίγο τον μετρητή επισκεψιμότητας στην μπάρα δεξιά για να καταλάβετε τι λέω...

Έρχεστε είτε γιατί σας το πρότειναν φίλοι, είτε τυχαία, μένετε και παραμένετε... Τον τελευταίο καιρό βλέπω να κινείται πολύ έντονα και η στήλη με τα σχόλια. Το επιχειρείτε εδώ και μου αρέσει, αν και το Facebook αναδεικνύεται ο πιο εύκολος δρόμος για τα σχόλια. Θα έχετε προσέξει όμως ότι το ενδιαφέρον είναι αμφίπλευρο. Όπου υπάρχει ανάγκη δίνεται απάντηση. Δεν πέφτουν στο κενό οι όποιες παρατηρήσεις σας...

Κάπως έτσι πορευόμαστε σε αυτό τον ιστότοπο. Ήρεμα, ήσυχα και απλά. Καυστικά όταν χρειάζεται, χαλαρά και με όμορφες φωτογραφίες επίσης... Σαν την πέτρα που όσο κυλάει δεν υπάρχει περίπτωση να χορταριάσει...

Απόσπασμα από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους, αυτόπτες μάρτυρες των βομβαρδισμών ή των αποτελεσμάτων τους στις εν λόγω περιοχές.

Απόσπασμα (2ο μέρος) από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους.

Σαν σήμερα έπεσε στη Χιροσήμα η ατομική βόμβα που σκόρπισε τον όλεθρο και αφάνησε χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ενώ δημιούργησε πολλές γενιές μετά, σακατεμένων ανθρώπων...

Αμερικανοί ήταν στο πηδάλιο του “Ενόλα Γκέι”, φαντάροι που ήταν περήφανοι που υπηρετούσαν την πατρίδα τους. Και όταν κατάλαβαν τι έκαναν, πολλά χρόνια αργότερα, τρελάθηκαν. Ετσι γίνεται... Όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος της καταστροφής που έχεις κάνει, είναι πια αργά για να το διορθώσεις...

Να θυμόμαστε λοιπόν!... Η μνήμη είναι τοπιο ισχυρό όπλο. Είναι η μόνη που μπορεί να αφυπνήσει συνειδήσεις και να αποτρέψει παρόμοιες τραγικές καταστάσεις...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το Site θυμάται... Γιατί έτσι πρέπει και γιατί, με όλα αυτά που περνάμε ως χώρα και ως πολίτες έχουμε κάθε λόγο να λειτουργούμε με τεντωμένες τις κεραίες μας στα κελεύσματα των καιρών προσηλωμένοι στα μεγάλα ζητήματα και όχι στις καθημερινές μικρότητες που μας επιβάλλουν,μέσα απότα χειραγωγημένα ΜΜΕ, οι κυβερνώντες και η τρόικα.

6 Αυγούστου παγκόσμια ημέρα μνήμης... Για να μην ξαναθρυνήσουμε θύματα τέτοιων μαζικών καταστροφών. Αν δούμε λίγο την ιστορία, που πρέπει να τη δούμε (δείτε ΕΔΩ), θα τρομάξουμε...

Ίσως είναι χρήσιμο να το κάνουμε όμως... Με πείσμα, όρεξη και διάθεση για ζωή και δημιουργία παλεύουμε για ένα καλύτερο άυριο. Και δεν θα αφήσουμε κανέναν να καθορίζει τη μοίρα μας. Όλοι μαζί. Σε καιρούς κρίσης σαν αυτούς που βιώνουμε κανένας μόνος του...

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Δείτε το παραπάνω δημοσίευμα... Ο παππούς του, πρόεδρος των ΗΠΑ το 1945, έριξε σ' αυτό τον τόπο δυο ατομικές βόμβες... Εξήντα επτά χρόνια μετά, ο εγγονός καταθέτει στεφάνι στη μνήμη των χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Η ιστορία εκδικείται...