Δεν είναι τα Κούλουμα που δίδουν κάτι σε μας. Έτσι κι αλλιώς έχουμε τις σοβαρές ενστάσεις μας τις οποίες και καταγράψαμε στις “Επισημάνσεις” του περασμένου Σαββάτου στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Αν πήγαμε για να καταγράψουμε στιγμές χαράς είναι για δημοσιογραφικούς και μόνο λόγους. Κάποιοι περίμεναν να το δουν, από μας.

Ο ντι τζέι που φαίνεται σ' αυτή τη φωτογραφία, είναι γονιός από το 62 δημοτικό σχολείο Αθηνών. Ονομάζετα Κυριάκος Δασκαλάκης. Προσφέρθηκε εθελοντικά να διασκεδάσει με τα τραγούδια του και τις μουσικές επιλογές του, τους κατοίκους των Σεπολίων που πήγαν στα Κούλουμα στο ΒΟΤΡΥΣ. Μπράβο του! Η προσφορά του ήταν ανεκτίμητη...

Τόσο στο επάνω βίντεο, όσο και σ' αυτό εδώ δίνουμε εικόνες από τα φετινά Κούλουμα στο ΒΟΤΡΥΣ. Ήταν η πρώτη φορά που άνοιξε το παλιό, εγκαταλειμμένο εργοστάσιο του ΒΟΤΡΥΣ στα Σεπόλια με πρωτοβουλία του Κώστα Κατσαρού, γραμματέα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων της 4ης Κοινότητας Δήμου Αθηναίων. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μάλλον πρέπει να υπάρχει συνέχεια στο μέλλον. Θα το δουν οι κάτοικοι των Σεπολίων.

Συννεφιασμένος ουρανός στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα, χθες Καθαρή Δευτέρα. Το λιγοστό αεράκι βοήθησε κάποιους από τον Κολωνό που το επέλεξαν για να πετάξουν τον χαρταετό τους. Οι τολμηροί πάντα ανταμείβονται, ξεκινώντας από αυτά τα μικρά και απλά πράγματα...

Ήρθαν από νωρίς στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος και έστρωσαν ανάμεσα στις πέτρες με τη μεγάλη ιστορία του τόπου, από την εποχή που εδώ δίδαξε ο Πλάτωνας. Παρέες – παρέες, το βλέπετε και στο βίντεο που ακολουθεί... Αργότερα οι φίλοι πλήθυναν και τα γέλια επίσης. Καλό ήταν, ως αλλαγή...

Εικόνες και από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος... Ο κόσμος έχει φέρει πτυσσόμενα τραπεζάκια ή έχει στρώσει κάτω για να απλώσει τα φαγητά του και να τα απολαύσει με την παρέα του. Αυτά, μέχρι τις 4 το απόγευμα. Γιατί μετά ήρθε μια ψιχάλα να τα χαλάσει όλα... Κάποιοι κατάφεραν να επωφεληθούν από το ελαφρό αεράκι και να πετάξουν τον χαρταετό τους. Και το χαίρονταν σαν παιδιά...

Αυτό είναι το εξώφυλλο της νέας εκδοτικής προσπάθεια των ανθρώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ που έχω αναλάβει, επαγγελματικά, να διεκπεραιώνω, εδώ και 30χρόνια... Πατήστε ΕΔΩ για να τη διαβάσετε, όπως κυκλοφορεί, τυπωμένη...

Μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε ολοκληρώθηκε η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ τ. 253. Ήταν το τελευταίο από τα τρία έντυπα που είχα υποχρέωση να προχωρήσουν. Και έγινε αυτό στην ώρα του, όπως ακριβώς το σχεδιάζαμε...

Το θέμα που πίεζε ήταν να βγει μέχρι στις 20 Μάρτη, μέσα σ' αυτά τα όρια θα μπορούσε να διεκπεραιωθεί σωστά από το ταχυδρομείο χωρίς να προκύψουν προβλήματα με την υπερκοστολόγηση του.

Τώρα, λίγο πιο χαλαρά έχουμε ρίξει το βάρος μας στην 33η Συνέλευση Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ που και φέτος θα πραγματοποιηθεί στην Τέμενη Αιγίου, το Σαββατοκύριακο 6 – 7 Απριλίου...

Φυσικά και θα πάμε και φέτος να καλύψουμε δημοσιογραφικά τη Συνέλευση... Έχει και τα ωραία της όλη αυτή η διαδικασία... Καταρχήν, η παρέα με τα παιδιά. Η φετινή απουσία της Πόπης από τη Γραμματεία θα καλυφθεί από τη Σοφία, την καθαρίστρια, που θα έρθει να βοηθήσει σε πρακτικά θέματα στη γραμματειακή υποστήριξη, τη Γωγώ και τον Δήμο...

Μέσα από το χώρο της Συνέλευσης θα έχω την ευκαιρία να ανεβάσω περισσότερες φωτογραφίες, αλλά και υλικά, π.χ. ψηφίσματα, εφόσον υπάρξουν στο Site της ΠΕΤ ΟΤΕ. Ίσως κάτι περάσει κι από 'δω, αν κι αυτό δεν θέλω να σηκώσει πολύ βάρος από την όλη διαδικασία.

Ένα προσωπικό Site σαν τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πρέπει να έχει την ευελιξία να ασχοληθεί με πιο ανθρώπινα θέματα που θα λάβουν χώρα στο περιθώριο της 33ης Σ.Α. Οι παλαιότεροι αναγνώστες άλλωστε θα θυμούνται πώς αντιμετωπίζω παρόμοια ζητήματα.

Για όλα αυτά όμως έχουμε καιρό να τα πούμε... Για την ώρα, ας ρίξουμε μια ματιά στο περιοδικό μας “ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ”. Νομίζω πως έχει τη ζωντάνια που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα συνδικαλιστικά έντυπα... Ξεφυλλίστε το. Έχει πολλά θέματα, αρκετές φωτογραφίες, ζητήματα που απασχολούν τη μέση οικογένεια των τεχνικών του ΟΤΕ σε μια εποχή, που το το περιβάλλον και οι τηλεπικοινωνίες αλλάζουν άρδην γύρω μας...

Το διαδίκτυο είναι ένας τόπος συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων, αν φυσικά τον λειτουργούμε σωστά. Βρισκόμαστε, συζητούμε, ενημερωνόμαστε... Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ...

Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέμε: Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε! Κάπως έτσι είναι εδώ, στο Site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Αν και έχουμε συνηθίσει να γράφουμε ένα σημείωμα κάθε φορά που 10.000 νέες επισκέψεις από ξεχωριστές Ι.Ρ., τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται σαν αυτό να συμβαίνει πολύ γρήγορα.

Να, ήδη ξεπεράσαμε τα 460.000 “κλικ” και πάμε ολοταχώς για τα 470.000. Θα μου πείτε: Ε, και; Ναι, δεν έγινε κάτι φοβερό, αλλά ας μην το αρνηθούμε ότι πρόκειται για ένα μικρό ιντερνετικό άθλο. Που ωστόσο δεν έχει γίνει τυχαία.

Όταν το φροντίζεις το Site, το κανακεύεις, προσπαθείς να το κρατάς ζωντανό με τις καθημερινές αναρτήσεις... Όταν παρακολουθείς και προσεγγίζεις την επικαιρότητα με ένα άλλο μάτι, ξεχωριστό, μοναδικό, προσωπικό... Όταν δεν χρησιμοποιείς κατά κόρον τις αναδημοσιεύσεις, αλλά επιχειρείς σε ένα γήπεδο, όπου το πρωτότυπο έχει ξεχωριστή αξία... Κι ακόμα όταν σέβεσαι κι εκτιμάς τον αναγνώστη και δεν έχεις σκοπό να τον κοροϊδέψεις και να του πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τότε μπορείς να ελπίζεις πως και 'κείνος με τη σειρά του, θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια και θα δώσει τους καλύτερους καρπούς που έχει στο σεντούκι του, ακριβό θησαυρό σε δύσκολες εποχές και ώρες...

Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ μεγαλώνει, ωριμάζει, επανεξετάζει πράγματα, πρωτεραιότητες, καταστάσεις... Σταθερός στην αρχή να λέει την αλήθεια με όποιο κόστος. Δεν επιδιώκει τη δημοφιλία και παρ' όλα αυτά κατακτά την αναγνωσιμότητα. Μια αναγνωσιμότητα που δεν είναι ευκαιριακή, αλλά αντανακλά μια σταθερή πορεία, μέσα από δύσκολα μονοπάτια καθώς έχει την ευθύνη να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, το κραυγαλέο και ψεύτικο από το σοβαρό και αληθινό, το ωραίο από αυτό που “πουλάει”.

Κάθε φορά που τα χιλιάδες ”κλικ” μας δίνουν την αφορμή να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό, σημαντική θεωρώ την πορεία μας να φτάσουμε ώς εδώ. Και καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα πως άξιζε να τα κάνουμε όλα αυτά για να μπορούμε σήμερα να γευόμαστε τους καλούς καρπούς.

Αναζητώ με υπευθυνότητα καθημερινά έναν χώρο όπου να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Κι αυτός ο χώρος, διαδικτυακά, δεν είναι άλλος από αυτό εδώ το Site, την “ψυχή” του δημιουργού του Θραψανιώτη, Νίκου Ελ. Θεοδωράκη.

Από τα σχέδια για το ΒΟΤΡΥΣ, αυτό το μοναδικό κτίριο - μνημείο βιομηχανικού πολιτισμού. Δεν ξέρω από πού προέρχονται τα σχέδια αυτά... Μπορεί κι από την εργασία που έκαναν τα παιδιά του 9ου ΤΕΕ, μπορεί κι από το υπουργείο Πολιτισμού που είχε δεσμευτεί να το διασώσει...

Τελικά, μόνο τα σχέδια έμειναν... Να μας θυμίζουν τις δεσμεύσεις που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ... Το κτίριο “ρημάζει” εγκαταλειμμένο σήμερα... Κατατρεγμένοι άνθρωποι το χρησιμοποιούν για ύπνο, μέσα σε άθλιες συνθήκες... Ένα απέραντο σκουπιδαριό... Χθες, ωστόσο, το σουλουπώσαμε για να κάνουμε εκεί τα Κούλουμα...

Το κτίριο του ΒΟΤΡΥΣ από ψηλά... Ένα θαυμάσιο κτίριο παραμελημένο. Με πολλούς ελεύθερους χώρους γύρω του... Την Καθαρά Δευτέρα θα είμαστε εκεί... Για πρώτη φορά ανοίγει τις πόρτες του στους κατοίκους της περιοχής με πρωτοβουλία του γραμματέα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων 4ης Κοινότητα Δήμου Αθηναίων, Κώστα Κατσαρού...

Φυσικά στο χώρο του 9ου ΤΕΕ, δίπλα ακριβώς στο παλιό εργοστάσιο του ΒΟΤΡΥΣ, πολλά χρόνια πριν, το ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ ΤΕΧΝΗΣ σε συνεργασία με τους καθηγητές και τους μαθητέςτου 9ου ΤΕΕ είχε οργανώσει συναυλία ευαισθητοποίησης. Εδώ βλέπουμε τη Λιζέτα Καλημέρη με τον Χρήστο Τσιαμούλη, στη σκηνή που στήθηκε μέσα στον προαύλιο χώρο του 9ου ΤΕΕ.

Φυσικά, δεν θα μπορούσα να απουσιάσω εγώ, από μια τέτοια συναυλία για το ΒΟΤΡΥΣ. Μια αναμνηστική φωτογραφία το δείχνει... Νεότερος κατά 13 χρόνια και πρόεδρος τότε, της Σχολικής Επιτροπής του 9ου ΤΕΕ. Με είχε τοποθετήσει εκεί ο Ηρακλής Μαρκουίζος για να το βοηθήσουμε να σταθεί στα πόδια του... Κι ακόμα στεγάζεται σε κοντέινερ... Στο πλάι μου η Γιόλα Αιθανασοπούλου, μια απότις καθηγήτριες που βοήθησαν πολύ για να γίνει η εκδήλωση....

Στο χώρο, τα παιδιά είχαν γράψει συνθήματα πάνω σε πικέτες... Όλοι μια γροθιά! Είχαμε όνειρα και τα διεκδικούσαμε με πάθος... Αλλά η ζωή συνεχίζεται... Όπωςτότε, έτσι και τώρα, το ζήτημα του ΒΟΤΡΥΣ με αφορμή τα αυριανά Κούλουμα, ξαναβγαίνει μπροστά. Ας το δούμε...

Οι μεγαλύτεροι θυμούνται τα Σεπόλια με λίγα σπίτια χαμηλά και από το Καπνεργοστάσιο μέχρι σχεδόν το λόφο Σκουζέ, περιβόλια και διάσπαρτα σπίτια τα περισσότερα πλινθόκτιστα, η ζωή απλή και δύσκολη με τους ανθρώπους να δουλεύουν στα περιβόλια και στα εργοστάσια του «Βότρυς» και της «Βιοφαρμ». Η μεσαία τάξη, δηλαδή οι υπάλληλοι και οι προνομιούχοι, έμεναν λίγο πιο πάνω στην «τότε Φωκίωνος Νέγρη» και βέβαια όλη η αριστοκρατία έμενε στον Αγιο Παντελεήμονα.(!!!!)
Διαχωριστικό όριο ανάμεσα στους εργάτες και τους Δημοσίους Υπαλλήλους, στους «πάνω» και στους «κάτω», οι γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως.

Τα Σεπόλια ήταν λίγο κάτω από τις γραμμές του τραίνου στο σταθμό Μύλοι Αθηνών (γραμμή ΣΕΚ Πειραιά – Πάτρα από 1885) και σταθμός των ΣΕΚ (επί της τότε γραμμής Πειραιά - Λιμένα (σημερινός Σταθμός Λαρίσης) - Παπαπουλίου) που εγκαινιάστηκε το 1904.

Στο σταθμό ΜΥΛΟΙ ΑΘΗΝΩΝ στεγάζεται σήμερα το μουσείο του ΟΣΕ δίπλα στο εργοστάσιο ΑΤΛΑΣ (που σήμερα είναι αθλητικές εγκαταστάσεις (λέμε τώρα) και ακριβώς απέναντι είναι τα εργοστάσια ΒΟΤΡΥΣ και ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ.

Το εργοστάσιο ΒΟΤΡΥΣ είναι ένα από τα από τα πολλά εργοστάσια οινοποιίας που ίδρυσε η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΟΙΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΩΝ (Ε.Ε.Ο.Ο.) Στις 6 Μαΐου 1906 δημιουργήθηκε η εταιρεία Ε.Ε.Ο.Ο. η οποία φάνηκε τότε ως η μόνη δυνατή λύση για την κατεργασία της σταφίδας. Επικεφαλής της επιχείρησης τέθηκαν εξαρχής οι κορυφαίοι της βιομηχανικής κίνησης στην Ελλάδα και οι ειδικότεροι επί των σταφιδικών ζητημάτων.

Έτσι η Ε.Ε.Ο.Ο πραγματοποίησε την οινοποίηση της χλωρής σταφίδας. Τελειοποίησε το μεγάλο αποσταγματοποιείο του εργοστασίου στους "Μύλους Αθηνών" με τα τελειότερα μηχανήματα αποστάξεως οίνων για παρασκευή αποστάγματος. Έτσι κατασκεύασε τα περίφημα κονιάκ της, εφάμιλλα των Γαλλικών. Η κονιακοποιία της αποτέλεσε ένα από τους σπουδαιότερους κλάδους της βιομηχανίας της. Το 1938 τελικά η Ε.Ε.Ο.Ο αγοράστηκε εξ ολοκλήρου από τον Μποδοσάκη - Αθανασιάδη ο οποίος εξαγόρασε και τις ξένες (Γαλλικές ) μετοχές της εταιρίας.

Το 1973 ιδρύει το «ίδρυμα Μποδοσάκη» στο οποίο μεταβίβασε εν ζωή όλη του την περιουσία καθώς και τις μετοχές της Ε.Ε.Ο.Ο.. Μετά το θάνατό του (19 Ιανουαρίου 1979), η διοίκηση του ΒΟΤΡΥΣ περνάει στα χέρια του ανιψιού του Μπδοσάκη, Τζώρτζη Αθανασιάδη (συντάκτη της εφημερίδας «ΒΡΑΔΥΝΗ»), τον οποίο σκοτώνει η 17 Νοέμβρη το 1982. Το 1986 σταματά οριστικά η λειτουργία του. Αργότερα, με διαδικασίες άγνωστες ακόμη σε εμάς, πέρασε στα χέρια του επιχειρηματία Γ. Πατατούδη ο οποίος ήθελε να "αξιοποιήσει" διαφορετικά το παλιό εργοστάσιο, κτίζοντας εμπορικό κέντρο ή πολυσινεμά.

Μετά από πορείες, αγώνες και καθημερινή πίεση των μαθητών των συλλόγων με επικεφαλής την Ένωση Συλλόγων Γονέων, χαρακτηρίστηκε ένα μεγάλο μέρος του ως χώρος σχολείου (μαζί με άλλους 20 χώρους που είχαμε προτείνει για σχολεία στο 4^ο Διαμέρισμα του Δήμου Αθηναίων). Λόγω του σεισμού του 1999 ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων επίταξε μέρος του χώρου και με προκάτ αίθουσες στέγασε εκεί το 9ο ΤΕΕ. Και μετά από 1 χρόνο κάτω από την πίεση των κατοίκων και φορέων της περιοχής κατέβαλε τα χρήματα και ολοκληρώθηκε η διαδικασία απαλλοτρίωσης 14 στρεμμάτων από τα 20 περίπου του εργοστάσιου ΒΟΤΡΥΣ για την ανέγερση σχολείου.

Σήμερα, 2013, το σχολείο στεγάζεται ακόμη σε κοντέινερ και δεν έχει κτιστεί.

Παράλληλα το 2000 το 4^ο Διαμερισματικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, με πρόταση του προέδρου του Ηρακλή Μαρκουίζου παίρνει απόφαση να χαρακτηριστεί διατηρητέο το εργοστάσιο ΒΟΤΡΥΣ και κοινόχρηστος χώρος το διπλανό εργοστάσιο φελλών και πωμάτων ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ, να δεσμεύσει έτσι και τον υπόλοιπο χώρο των 11 περίπου στρεμμάτων, και να γίνει βιομηχανικό μουσείο, πολιτιστικό κέντρο και χώρος πρασίνου. Το Δημοτικό συμβούλιο χαρακτηρίζει το εργοστάσιο ΒΟΤΡΥΣ «διατηρητέο» και το ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ ως χώρο κοινόχρηστο. Την απόφαση του τελικού χαρακτηρισμού ως βιομηχανικό μουσείο όμως θα την έπαιρνε το αρμόδιο τμήμα του Υπ. Πολιτισμού αλλά εκεί κόλλησε το θέμα ...

Στη συνέχεια, η σοβαρή προσπάθεια, η μελέτη και η τεκμηρίωση της ιστορικής σπουδαιότητας του εργοστασίου ΒΟΤΡΥΣ που διεξήχθηκε από τους μαθητές και καθηγητές της Περιβαλλοντικής Ομάδας του 9^ο ΤΕΕ , και η μεγάλη συναυλία που οργανώθηκε με πρωτοβουλία καθηγητών και μαθητών με γνωστούς καλλιτέχνες (Αλ. Χατζής, Λιζέτα Καλημέρη, Απέργης, Χρ. Τσιαμούλης κ.α.) από το "Πολύτροπο Τέχνης", οδήγησε στο χαρακτηρισμό του ΒΟΤΡΥΣ σαν διατηρητέο κτίριο με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού (την υπ' αριθμόν ΥΠΠΟ/ΔΝΣΚΑ/Γ/829/60707/1453, αρ. ΦΕΚ 1289/Β/23-08-2004). Παράλληλα έχει εκδοθεί οικοδομική άδεια κατεδαφίσεως όλων των υπαρχόντων μεταλλικών στεγάστρων (υπ' αριθμόν 187/22-11-2004) και σχετική οικοδομική άδεια για την περίφραξη του χώρου (192/10-12-2004).

Σήμερα το παλιό εργοστάσιο ΒΟΤΡΥΣ είναι εγκαταλειμμένο και στέκι περιθωριακών μέσα στα σκουπίδια, καμία ενεργεία δεν έχει γίνει από το ΥΠ.ΠΟ. Έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα τα πέτρινα κτίρια, η καμινάδα και τα υπόγεια κελάρια, η αναστήλωση τους όμως δεν έγινε ποτέ... μόνο την απόφαση έβγαλε το ΥΠ.ΠΟ και μετά... ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ.

Ζητάμε την άμεση παρέμβαση του Υπ. Πολιτισμού για αναπαλαίωση των διατηρητέων κτιρίων. Και από το Υπ. Παιδείας και τον ΟΣΚ το χτίσιμο του 9ου ΤΕΕ και 89ου Νηπιαγωγείου που σήμερα λειτουργεί στις αποθήκες και τις αίθουσες τελετών των 62ου και 146ου Δημοτικών Σχολείων.

Όσο για το ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ υπάρχει στις προτάσεις - σχέδια όλων των Δημάρχων άλλα ποτέ δεν υλοποιείται κανένα σχέδιο. Οι κάτοικοι ζητάνε να προχωρήσει η απαλλοτρίωση για κοινόχρηστο πράσινο, όπως ήδη έχει αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας. Είναι ανάγκη να απαλλοτριωθεί άμεσα για να μη χαθεί κι ο τελευταίος χώρος πρασίνου στην περιοχή.

Την ίδια τύχη της εγκατάλειψης είχαν και τα οικόπεδα που είχε γίνει μελέτη για σχολεία, όπως το 50 Λύκειο στα Σεπόλια δίπλα στο ΜΕΤΡΟ, το 51 Λύκειο δίπλα στην Ακαδημία του Πλάτωνα (που αργότερα χαρακτηρίστηκε σαν χώρος μουσικού γυμνασίου) και πολλά άλλα οικόπεδα γιατί το κτίσιμο σχολείων δεν υλοποιήθηκε μέχρι σήμερα.

Ακόμη, η εταιρία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ δέσμευσε 178 περίπου στρέμματα στην περιοχή, υποσχόμενη αντισταθμιστικά οφέλη σε πράσινο. Αντί αυτού, ό,τι έχει απελευθερωθεί σε γη, (περίπου 80 στρέμματα), μετατράπηκε με πολύ γοργούς ρυθμούς σε τεράστιες πολυκατοικίες., η ανοικοδόμηση κάθε σπιθαμής γης στα Σεπόλια, η συνέχιση της αντιπαροχής, ο μεγάλος συντελεστής δόμησης 3, μετέτρεψαν την περιοχή σε τσιμέντο. Ακόμη και ο χώρος δίπλα στο ΜΕΤΡΟ που χρησιμοποιείται από ιδιώτη για πάρκιγκ αυτοκινήτων είναι χώρος που θα γινόταν πλατεία.

Έχουν γίνει και γίνονται συνέχεια κινητοποιήσεις των κατοίκων για την διεκδίκηση του χώρου. Δέντρα κόβονται συνεχώς, πεζοδρόμια καταπατούνται, χιλιάδες αυτοκίνητα παρκάρονται άναρχα από ανθρώπους άλλων περιοχών που χρησιμοποιούν το Μετρό και τελικά η καθημερινή μας κίνηση στην περιοχή κατάντησε επικίνδυνη για τη σωματική υγεία τη δική μας αλλά και των παιδιών μας.

Λοιπόν θα αφήσουμε να "σέρνονται" τόσο σοβαρά προβλήματα έτσι και θα τα παρακολουθούμε με σταυρωμένα τα χέρια χωρίς να κάνουμε τίποτα;

• Το κείμενο αυτό γράφτηκε από την Αναστασία Παπαγεωργίου πριν αρκετά χρόνια. Αποδεικνύεται όμως πολύ επίκαιρο καθώς είναι, δυστυχώς, διαχρονικό...

Το βίντεο αυτό τραβήχτηκε το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου 2013 με στόχο να δείξει μερικούς ψυχωμένους ανθρώπους και παιδιά που διέθεσαν από τον λίγο ελεύθερο χρόνο τους και πρόσφεραν εθελοντικά προσωπική δουλειά, για να καθαρίσουν το υπέροχο αυτό βιομηχανικό κτίριο του ΒΟΤΡΥΣ.

Λίγοι, αλλά εκλεκτοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων της 4ης Κοινότητας Δήμου Αθηναίων. Κι ανάμεσά τους (αυτό είναι το ενθαρρυντικό, παιδιά που δούλεψαν με συνείδηση μεγάλου...) Μαζέψαμε τα χαρτιά, καθαρίσαμε το χώρο του παλιού εργοστασίου του ΒΟΤΡΥΣ. Εδώ θα γίνουν φέτος τα Κούλουμα για τους Σεπολιώτες...

Άνθρωποι σαν τη Δέσποινα, την πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων από το 62 δημοτικό σχολείο της Αθήνας με συγκινούν πάντα, ιδιαίτερα... Ήταν εκεί με την κόρη της Ελεάνα και τις φίλες της και με το σύζυγο της, Νίκο, και δούλεψαν όλοι μαζί, σαν αντράκια... Μπράβο τους! Μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να παλεύουμε στα σχολεία...

Να και ο Δήμος Αθηναίων με το φορτηγάκι αποκομιδής σκουπιδιών. Ήταν εκεί και έκαναν κι αυτοί ότι μπορούσαν. Και αύριο, Κυριακάτικα, υποσχέθηκαν να ξαναπάνε να πάρουν και τα υπόλοιπα σακιά με τα σκουπίδια... Το συνεργείο δούλεψε άψογα. Καθένας ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Και το έκανε με απόλυτη επαγγελματική ευσυνειδησία...

Για περισσότερες από τρεις ώρες επίπονης δουλειάς, απλοί άνθρωποι δούλεψαν να καθαρίσουν ένα εγκαταλειμμένο δημόσιο χώρο... Και δούλεψαν καλά. Τη Δευτέρα, καθαρός και ωραίος ο χώρος θα παραδοθεί στους κατοίκους της περιοχής να κάνουν εδώ τα Κούλουμα τους...

Μερικές μόνο από τις σακούλες με τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βρήκαμε μέσα στο οικόπεδο του ΒΟΤΡΥΣ... Ένα κτίριο χαρακτηρισμένο ως ιστορικό βιομηχανικό, εγκαταλειμμένο. Κι επειδή πρέπει να θυμηθούμε λίγο την ιστορία του η επόμενη ανάρτηση θα είναι αφιερωμένη σ' αυτήν...  Επειδή, τίποτα δεν μας χαρίστηκε...

Ο ρόλος των ΜΜΕ στην επιβολή της δικτατορίας των Μνημονίων. Έγινε χθες και συμμετείχαν: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, δημοσιογράφος στο «Unfollow», Ντίνα Δασκαλοπούλου, δημοσιογράφος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», Μάριος Λώλος, Πρόεδρος Ένωσης Φωτορεπόρτερ, Άρης Χατζηστεφάνου, δημοσιογράφος, δημιουργός των ντοκιμαντέρ Debtocracy, Catastroika, συντάνισε η Ματίνα Παπαχριστούδη , δημοσιογράφος. Την Παρασκευή 15 Μαρτίου στις 7 μ.μ. στο χώρο του στεκιού (Αμφιαράου 153) είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με καλεσμένους δημοσιογράφους που προσπαθούν από τα ΜΜΕ που δουλεύουν να προβάλλουν ότι αποσιωπάτε από τα καθεστωτικά μέσα. Είναι οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι, με εμπειρία και δράση στους καθημερινούς αγώνες.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/3/2013

Φέτος δεν τις κατάλαβα καθόλου τις αποκριές. Ότι είδα και ότι άκουσα ήταν μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης. Όχι δηλαδή ότι μου έλειψαν κιόλας... Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι εξυπηρετούν κάτι το ουσιαστικό. Απλά σαν μια ευκαιρία για ανάπαυλα τις έβλεπα, ως ένα διάλειμμα στη σκληρή καθημερινότητα της ζωής.

Ας μου συγχωρήσουν οι αναγνώστες μου, αυτές τις θέσεις, όντας εντελώς προσωπικές. Ξέρω ότι στο Ρέθεμνος γίνεται ένα από τα καλύτερα καρναβάλια της Ελλάδας και γνωρίζω πως υπάρχουν ομάδες που έχουν δουλέψει για πολύ καιρό και έχουν δώσει την ψυχή τους για να έχει επιτυχία η προσπάθεια τους.

Σέβομαι το έργο τους και τον κόπο που κατέβαλαν γι' αυτό. Με την ίδια ακριβώς λογική, ας δουν με συμπάθεια αυτή την ιδιαίτερη προσέγγιση...

Καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη από στιγμές κεφιού, χαλάρωσης, αστείου... Ουδεμία αντίρρηση. Απλά θεωρώ πως μπορεί να διοχετεύσει όλη αυτή την ενέργεια σε πιο παραγωγικά πράγματα...

Αν εξαιρέσεις τα παιδιά που “πετά η σκούφια τους” για καλαμπούρια, θεωρώ πως για πολλούς από μας, τους κάπως μεγαλύτερους, είναι η αφορμή να περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο διασκέδασης. Υπερβολικό; Μάλλον αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έχουμε συχνά τη δυνατότητα στον κοινωνικό μας περίγυρο να το καταφέρουμε αυτό με αλλά, διαφορετικά, πράγματα..

Το χρειαζόμαστε; Δεν υπάρχει αμφιβολία. Σήμερα περισσότερο από ποτέ... Επειδή το πρόβλημα από την πίεση που δεχόμαστε στο οικονομικό με όσα μας έχουν προκύψει από τα συνεχή Μνημόνια, οι πολίτες έχουν πέσει σε μια κατάθλιψη, που μόνο με τη συνδρομή επιστημονικών συνεργατών, μπορεί να ερμηνευτεί... Επειδή, ακριβώς αυτή η κατάσταση, είτε με εμφανή χαρακτηριστικά, είτε καλυμμένη από άλλα πράγματα, έχει ωθήσει στην απομόνωση και την ιδιώτευση, απογοητευμένοι από όλους και από όλα, η αφορμή για λίγο γλέντι, έστω και επιτηδευμένο, έστω και επετειακό, είναι ένα ζητούμενο...

Παρ' όλα αυτά δεν βλέπω γύρω μου χαμογελαστές φάτσες. Ίσως χρειάζεται κάτι πιο ισχυρό από τις αποκριές. Ίσως ένα σοκ που να έχει μπροστά του ένα σοβαρό στόχο και σκοπό. Που να δίνει νόημα, ουσία και προοπτική για ένα αύριο όπου θα περισσεύει η χαρά της δημιουργίας και θα απουσιάζει ο πόνος, το δάκρυ, οι αρρώστιες, η θλίψη...

Βεβαίως μην περιμένουμε κανέναν να μας το προσφέρει αυτό. Εμείς θα το παλέψουμε και θα προσπαθήσουμε να το ψάξουμε και να το υλοποιήσουμε με προσωπική ευθύνη, με την προϋπόθεση ότι το πιστεύουμε με την καρδιά μας. Τον δρόμο θα τον βρούμε. Μπροστά μας είναι, αλλά δεν τον βλέπουμε. Η τσίμπλα στα μάτια μας, από τα προβλήματα της καθημερινότητας, μας εμποδίζει. Ας προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό. Κάποιοι δίπλα μας, γύρω μας, το έχουν ήδη καταφέρει... Γιατί όχι κι εμείς...

Μόνο που δεν χρειάζεται κανένας εφησυχασμός. Επαγρύπνηση, επιφυλακή, δράση, αυτά είναι τα “μυστικά” της επιτυχίας. Αν το αντιληφθούμε, πιστέψτε με, δεν θα έχουμε ανάγκη καμιά αποκριά, κανένα εποχιακό έθιμο...

Μόνοι μας θα σταθούμε όρθιοι και θα δώσουμε μια αξιοπρέπεια τη μάχη μας. Μπορούμε; Ναι, αν όπως είπα και πιο πάνω το κάνουμε όχι αυθόρμητα, αλλά συνειδητά...

Όταν ο μεγαλοδημοσιόγραφος – εργοδότης κ. Τριανταφυλλόπουλος δημιουργεί στον “αέρα” πρόβλημα τον συνάδελφο του. Τέτοια είναι τα αφεντικά Τύπου στις μέρες μας... Δυστυχώς...

• Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου “Επισημάνσεις”.