Πρωτομαγιά μπροστά μας... Αυτή είναι η αφίσα για το φετινό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην πλατεία Κλαυθμώνος... Διαβάστε ΕΔΩ τη διακήρυξη για τη φετινή Εργατική πρωτομαγιά. Ας γνωρίζουμε τουλάχιστον το συμφέρον μας...

Το σύνηθες μικρό αφιέρωμα για τα 10.000 “κλικ” από διαφορετικές Ι.Ρ. με τις επισκέψεις σ' αυτήν την ιστοσελίδα κάνουμε ως χρέος και σήμερα... Μας αρέσει αυτή η επικοινωνία... Εμείς γράφουμε, βάζουμε και φωτογραφίες ή βίντεο, σχολιάζουμε την επικαιρότητα κι εσείς επικροτείται αυτή την προσπάθεια...

'Οτι κάνουμε εδώ, δε γίνεται τυχαία... Έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του, ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν αυτή την ενημέρωση.

Με οδηγό την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα που λείπουν στις μέρες μας κι ενώ γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής... Δεν είναι εύκολο αυτό. Πάντα θα υπάρχει κάτι να μας αναστατώνει, να μας εκνευρίζει... Το θέμα είναι να το ξεπερνούμε και να δίνουμε τη μάχη για να σταθούμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια.

Δείτε, οι προκλήσεις γύρω μας είναι πολλές... Ας τις αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, όπως κάνουμε στη ζωή μας για πολλά πράγματα.

Η υπόσχεση μας είναι μόνιμη και σταθερή: Είμαστε δω κάθε φορά που έχουμε κάτι να πούμε. Όχι με το άγχος να καλύψουμε το χώρο. Εξάλλου περισσότερες από 3.000 εγγραφές και αναρτήσεις ώς τώρα, κάπως έτσι έγιναν... Δίνοντας ένα προσωπικό στίγμα που δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που το κάνουν οι επαγγελματίες του είδους.

Εξάλλου τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο.

Οι προσπάθειες που καταβάλλονται είναι συνεχείς... Ναι, προσπαθούμε με τη γλώσσα της αλήθειας να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Οι μικρές “νίκες” κάθε 10.000 “κλικ” μας το υπενθυμίζουν. Σε καλό δρόμο είμαστε... Ούριος άνεμος πνέει στα πανιά μας...

Στη σελίδα 3 που θεωρείται δεύτερο εξώφυλλο έβαλε ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ το αφιέρωμα του για τα 1.000 φύλλα την περασμένη Δευτέρα... Δεν είναι κακό να θυμόμαστε κάποια πράγματα από το παρελθόν και την ιστορία μας. Πάμε έτσι, καλύτερα μπροστά...

Αυτό είναι το πρώτο λογότυπο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ τον καιρό του Πασαλάρη. Εδώ μια κόντρα του με τον Δημήτρη Ρίζο...

Δείτε ένα διαφημιστικό σποτάκι από την εποχή της Γιάννας. Τότε που έκλεισε την εφημερίδα αφήνοντας στο δρόμο τόσους εργαζόμενους...

Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι εφημερίδες οργανώνουν μικρές γιορτές και επετείους. Στόχος να θυμηθούμε λίγο την πορεία για να φτάσουμε ώς εδώ και να χαράξουμε καλύτερα το μέλλον που έχουμε μπροστά μας...

Την περασμένη Δευτέρα 15.04.2013 σε σελίδα 3 ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ είχε ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα. Γιόρταζε μια διπλή επέτειο: Εκείνη την ημέρα έβγαζε το χιλιοστό φύλλο από την επανέκδοση του, ενώ μερικές μέρες νωρίτερα συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την ημέρα που οι Άρης και Λίλιαν Βουδούρη προχωρούσαν στην έκδοση της εφημερίδας, ανατρέποντας πλήρως τα δεδομένα στην ελληνική αγορά των μέσων ενημέρωσης...

Τη θυμάμαι σαν τώρα την προαναγγελία έκδοσης. Είχα απολυθεί μερικούς μήνες νωρίτερα από το στρατό, είχα ήδη ένα παιδί, την Ειρήνη και έψαχνα με αγωνία να βρω δουλειά στη δημοσιογραφία που μου άρεσε...

Εκείνες τις μέρες, ετοιμαζόταν και μια άλλη εφημερίδα η ΓΝΩΜΗ του Πόπωτα με τον Κώστα Γερονικολό στη διεύθυνση, πρωινή εφημερίδα. Σ' αυτήν τελικά δούλεψα και μάλιστα στη διόρθωση, αλλά η αγωνία μου να μπω στη δουλειά με έκανε να πάω στη... δεξίωση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ που γίνονταν την ίδια εποχή στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”.

Να, γιατί δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, αυτό το λάθος... Έκτοτε την παρακολουθούσα την εφημερίδα. Είχε στο τιμόνι της ένα μεγάλο δάσκαλο της δημοσιογραφίας εν ζωή ώς τα σήμερα, τον Χρήστο Πασαλάρη. Άλλαξε την πολιτική γραμμή της στην πορεία της,καθώς ο Βουδούρης “έπαιζε” από τότε ως λήπτης μεγάλων δημόσιων έργων...

Ύστερα οι ιδρυτές χάθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα... Και η εφημερίδα πέρασε στα χέρια ενός ιδρύματος, ενώ είχε καταφέρει να γίνει η ναυρχίδα της Δεξιάς.... Κύρτσος και Ρίζος έδωσαν χρώμα στην εφημερίδα μέχρι που το ίδρυμα πούλησε τον τίτλο στην Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη. Η Γιάννα είχεήδη τη λάμψη των Ολυμπαικών Αγώνων της Αθήνας του 2004 ως πρόεδρος και ήθελε, με τα χρήματα του συζύγου της να φτιάξει μια εφημερίδα εφάμιλλη των ευρωπαϊκών...

Έφερε λοιπόν Ισπανούς σχεδιαστές και έφτιαξαν ένα προϊόν εξαιρετικό σε εμφάνιση, αλλά άδειο σε περιεχόμενο. Έπεσε στην παγίδα πολλών ιδιοκτητών μέχρι και σήμερα που δίνουν μεγάλο βάρος στο λέει άουτ με τους γραφίστες να έχουν τον πρώτο ρόλο και λιγότερο στη δημοσιογραφική ύλη. Αλλά τι μπορεί να είναι εφημερίδα πέρα από το περιεχόμενο της; Η αποτυχία της ήταν προδιαγραμμένη.

Η εφημερίδα έκλεισε, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες δημοσιογράφους, τεχνικούς, διοικητικό προσωπικό.

Η νέα εκδοτική περίοδος του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ και του ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ξεκίνησε στις Νοεμβρίου 2009. Μια δύσκολη περίοδος καθώς η χώρα περνούσε στο Μνημόνιο και οι πολίτες άρχισαν να δκιμάζονται σκληρά... Την παρακολουθούμε. Δεν είναι και η καλύτερη η ιδιοκτησία με τους Σκαναβή – Μπενέκο, αλλά απασχολούν κάποιους δημοσιογράφους που χρειάζονται, όσο τίποτα άλλο τη δουλειά...

Ένα από τα εξώφυλλα της τελευταίας εκδοτικής προσπάθειας των Σκαναβή - Μπενέκου...

Από τη χθεσινή εκδήλωση στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γης...

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την επιστολή που έδωσε ο Σιάτλ, αρχηγός μιας φυλής Ινδιάνων προς τον πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πιρς (1853-1857) όταν του ζήτησε να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γη του.

Την επιστολή αυτή η αμερικανική κυβέρνηση την έδωσε στη δημοσιότητα 121 χρόνια μετά, το 1976, στον εορτασμό 200 χρόνων από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Μετά από τόσα πολλά χρόνια αισθανόμαστε πως αυτή επιστολή (απόσπασμα από το NATURAenergy) είναι επίκαιρη όσο ποτέ:

“Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό, τη ζέστα της γης; Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Για μας μοιάζει παράξενο. Πώς μπορείτε να αγοράστε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε ξέφωτο στο σκοτεινό δάσος και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου ιερό.

Ξέρουμε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Η γη δεν είναι αδελφός του. Αλλά εχθρός που πρέπει να τον κρατήσει και αφού τον κατακτήσει πηγαίνει παρακάτω, θα αφήσει πίσω του μια έρημο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: Η γη είναι η μητέρα μας.

Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα. Φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος τον δείκτη της ζωής: είναι μόνο μια κλωστή του...”

Μια ακόμα φωτογραφία από τη χθεσινή εκδήλωση στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γης...

Ο πλανήτης γη μπορεί να θεωρηθεί  ότι συμμετέχει ενεργά στη δημιουργίας της ίδιας του της ιστορίας, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ένα ζωντανό ον στο οποίο έχει δοθεί το όνομα Γαία, το όνομα της θεάς της γης στην ελληνική μυθολογία. Η Γαία έχει περιγραφεί σαν μια πολύπλοκη οντότητα που περιλαμβάνει τη βιόσφαιρα, την ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και το έδαφος της γης. Η ολότητα αυτή συνιστά ένα ολικό σύστημα ανάδρασης το οποίο επιδιώκει το καλύτερο δυνατό χημικό και φυσικό περιβάλλον για τη ζωή στον πλανήτη...

Αυτή η περιγραφή υπονοεί ότι ο κόσμος μας ενεργεί σαν μια ολότητα για να δημιουργήσει και να διατηρήσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες που θα επιτρέψουν στη ζωή να ευδοκιμήσει και να εξελιχθεί. Η ευκαιρία που ανοίγεται τώρα μπροστά μας είναι να αναγνωρίσουμε και να αγκαλιάσουμε συνειδητά το ρόλο μας μέσα στην ευρύτερη οντότητα της Γαίας. Η αποκάλυψη της ενότητας μας με τη Γαία μας παρέχει ένα νέο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να δούμε τον κόσμο μας και τις ανθρώπινες πράξεις μας. Η ίδια ικανότητα να αντιληφθούμε τη γη σαν ένα ζωντανό ον, σαν τη Γαία, είναι μια ένδειξη της διεύρυνσης της συνειδητότητας που πραγματοποιείται στο σύνολο της ανθρωπότητας. Με τις εξελίξεις στη φυσική και με την αναγνώριση της Γαίας στις επιστήμες της ζωής, είναι φανερό ότι πραγματοποιούνται βαθιές μεταβολές στην κοσμοθεώρηση στην οποία βασίζεται η επιστήμη. Αλλά η κρίση είναι μια ευκαιρία και μέσα από την πίεση και την έλλειψη άνεσης στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας. Ένας άνεμος αλλαγής πνέει βαθιά μέσα από τις πνευματικές ρίζες της ανθρωπότητας και μας κινεί προς τα εμπρός, μας αφυπνίζει.

Ολόκληρος ο κόσμος μας – στο επίπεδο του ατόμου, στο επίπεδο του πολιτισμού ή στο επίπεδο της βιόσφαιρας- υφίσταται μια κρίσης γέννησης και μετάβασης. Η αντίδραση μας σ' αυτή τη μεταβατική εποχή μπορεί να είναι εντελώς ελεύθερη και ανοιχτή. Σε μερικούς τομείς υπάρχει ενεργή ανάπτυξη προς το νέο όραμα που εμφανίζεται  σε ορισμένους τομείς της επιστήμης, των τεχνών, στην ανάπτυξη κοινοτήτων και στην ευρεία εξάπλωση της ανθρώπινης ανάπτυξης και πνευματικότητας. Το όραμα της Γαίας προσφέρει έναν τρόπο με τον οποίο η συνειδητότητα της ανθρωπότητας μπορεί να εναρμονιστεί με την πλανητική ολότητα και να επιτρέψει μια δυναμική αλληλεπίδραση της ανθρωπότητας και των άλλων βασιλείων της φύσης, μέσα στην αγκαλιά της Γαίας. Μέσα από τη σωστή ροή των ενεργειών σε ένα οικοσύστημα, φτάνει στην οικολογική αρμονία. Η βοτανική αποτελεί μια εκδήλωση της Γαίας σε λειτουργία παρέχοντας ότι χρειαζόμαστε για να εξασφαλίσουμε υγεία, ζωτικότητα στο φυσικό μας σώμα πράγμα που με τη σειρά του, μας επιτρέπει να συμμετέχουμε περισσότερο στην ολότητα.

Τα βότανα τα θεωρούμε σαν ένα θεραπευτικό εργαλείο, σαν οικολογικοί θεραπευτές της Γαίας προς την ανθρωπότητα. Η αντίληψη της Γαίας και του ενός ενιαίου κόσμου είναι μέρος της μετάβασης μας σε μια πλανητική συνειδητότητα, με την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα μας. Το κατά πόσο θα τα λύσουμε είναι άλλο θέμα! (Το κομμάτι αυτό διαβάστηκε χθες στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα από τον Δρ. Νίκο Σαμαρίδη N.D. - Βοτανολόγο Α.Π.Θ. Από αυτή την εκδήλωση είναι και τα 4 βίντεο που βλέπετε).

Σ' αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι έχουν κάνει ένα σωρό Παγκόσμιες Ημέρες... Ωστόσο μερικές αξίζει να τις θυμόμαστε και να τις τιμούμε. Όπως ας πούμε η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γης...

Είχα διαβάσει στο Site του Συνεργατικού καφενείου για την εκδήλωση που θα έκαναν χθες στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Δείτε ΕΔΩ. Κι ήταν η μέρα όμορφη, ανοιξιάτικη. Πήγα...

Περίμενα αρκετές ώρες μέσα στο πάρκο και παρακολουθούσα την προετοιμασία μιας εκδήλωσης που όλα έδειχναν ότι θα κρατούσε πολύ. Ώς το απόγευμα και το βράδυ της ίδιας ημέρας...

Δε βιαζόμουν κι εγώ.... Εξάλλου το περιβάλλον ήταν υπέροχο. Και τα όποια πράγματα είχαν στηθεί ήταν μέσα στο πάρκο... Τα απαραίτητα και χρήσιμα, δηλαδή. Και παρακολουθούσα την κάθε κίνηση. Και τη χαιρόμουν...

Σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέσα από το πάρκο και με τη βοήθεια του δικού μου Wi-Fi ανέβαζα φωτογραφίες τόσο στο Facebook όσο και στο Twitter. Και οι φίλοι που έρχονταν πλήθαιναν. Και τα κεράσματα, ξηροί καρποί και σύκα, ήταν εκεί και τους περίμεναν...

Ένα υπέροχο ανθισμένο τοπίο έξω, είναι η άνοιξη που πεθυμά να ζήσει η ψυχή μας...

Σαν το μικρό αυτό κοριτσάκι μπροστά στο πιάνο που συναντήσαμε στην επιστροφή μας από την Τέμενη Αιγίου, πριν ένα μήνα περίπου, όταν σταματήσαμε για μεσημεριανό φαγητό στο ρεστοράν που είναι πάνω στην εθνική, λίγο έξω από την Κόρινθο καθοδόν για την Αθήνα...

Παραράξενη στ' αλήθεια ετούτη η άνοιξη... Από τη μια ο ήλιος, η ζέστη κι από την άλλη το κρύο και η βροχή... Για πότε εναλλάσουν αυτά τα καιρικά φαινόμενα ούτε που προλαβαίνεις να τα καταλάβεις και να πάρεις τα μέτρα σου...

Κάπως έτσι είναι εύκολο να την αρπάξεις κιόλας... Ζεσταίνει, βγάζεις κάποια ρούχα και ιδρωμένος καθώς είσαι, κρυώνεις... Αυτή είναι η μια πλευρά. Η δύσκολη,της άνοιξης. Γιατί η άλλη συνεχίζει να είναι υπέροχη και μοναδική.

Αν τα καταφέρεις και βγεις λίγο πιο έξω από την τσιμεντούπολη και βρεις λίγο πράσινο, το μάτι σου δε χορταίνει να βλέπει έναν πολύχρωμο καμβά που ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα ήταν δύσκολο να αποδώσει... Ένα χωράφι γεμάτο κίτρινες μαργαρίτες, μια ανθισμένη νεραντζιά που ευωδιάζει, ένα καταπράσινο δέντρο με τα μπουμπούκια να προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο και όλες οι αισθήσεις αναστατώνονται...

Ναι, η άνοιξη είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου και όχι τυχαία... Ότι γεννοβολά, έχει να κάνει με την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Μια τριανταφυλλιά άγρια, αλλά γεμάτη κατακόκκινα ρόδα, νοιώθω να με καλωσορίζει κάθε φορά που το πρωί πάω τον Λάμπρο στο σχολείο του. Είναι εκεί, δίπλα στις γραμμές του τρένου, στην Κωνσταντινουπόλεως, πλάι στην αμυγδαλιά που πριν ένα μήνα ήταν ολάνθιστη νυφούλα. Και τώρα τα άνθη “έδεσαν” σε καρπό και η ίδια η αμυγδαλιά έγινε καταπράσινη...

Σας ακούω τώρα να λέτε “κοίτα με τι καταπιάνεται...” Ίσως αν ζείτε στην επαρχία αυτές οι εικόνες που περιγράφω να είναι εικόνες καθημερινές, συνηθισμένες και να μην τους δίνετε τη σημασία που τους πρέπει... Φανταστείτε εμάς τους ανθρώπους της πόλης, πόσο σημαντικό είναι να βιώνουμε τέτοια ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη φύση...

Προσωπικά θεωρώ πως και τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή μας έχουν την αξία τους. Μια αξία που της δίνει δύναμη για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το παλεύουμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Πιστέψτε με...