Διαφημιστικά που έχει κάνει η Περιφέρεια Κρήτης για να προβάλει καλύτερα το νησί σ' όλο τον κόσμο. Το συγκεκριμένο σποτάκι το ξαναέβαλα προχθές, όταν μου το επεσήμανε η φίλη μου Άννα από την Αθήνα. Ξαναδείτε όμως, αξίζει...

Η κρητική ομορφιά... Απαράμιλλη στο πέρασμα των χρόνων... Θαυμάστε αυτό το βίντεο... Χωρίς υπερβολές, είναι η Κρήτη που ζω και απολαμβάνω τα καλοκαίρια μου... Η δική μου Κρήτη και του κόσμου...

Η ζωή αλλιώς, στα πιο όμορφα της, πέρα από το άγχος και την αγωνία της καθημερινότητας...Πραγματικά οι άνθρωποι της πόλης αξίζει να το δοκιμάσουν. Θα είναι σα να βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο...

Η κρητική φιλοξενία, ξακουστή σ' ολο τον κόσμο... Δείτε το κι αλλιώς...Ότι κι αν δείτε σ' αυτό το βίντεο είναι λίγο μπροστά στην αλήθεια. Ανοίγουν την καρδιά τους να ε καλοδεχτούν στο σπιτικό τους οι Κρητικοί...

Κρήτη πανέμορφη! Πόσα έχεις να δώσεις ακόμα στους ανθρώπους! Κάθε μέρα που περνάει είναι μοναδική. Εδώ έχει νόημα η φράση "φορτίζω τις μπαταρίες μου για το χειμώνα" που έτσι κι αλλιώς θα 'ναι δύσκολος...

Κάτι ακόμη από την Κρήτη που ζω 22 μέρες τώρα το φετινό καλοκαίρι... Μια πινελιά σαν σε πίνακα ζωγραφικής που ο καλλιτέχνης έχει δώσει κάτι από τον καλύτερο εαυτό του, ώστε να προκύψει το καλύτερο αποτέλεσμα. Και χαίρεται η καρδιά σου και αγαλιάζει...

Από τις φετινές εργασίες της 3ήμερης Συνέλευσης Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κρήτη, 2013. Κάπου 1.300 άνθρωποι παρακολούθησαν καθημερινά τις εργασίες της...

Στο ξενοδοχειακό συγκρότημα GRETA MARIS και στη μεγάλη αίθουσα συνεδρίων του ισογείου πραγματοποιήθηκε και φέτος η Συνέλευση. Με 51 πολύ ενδιαφέροντα μέρη, φύγαμε όλοι πολύ πιο εποικοδομημένοι... Οι φωτογραφίες, πλην της πρώτης, είναι μερικών χρόνων. Ωστόσο το ξενοδοχείο παραμενει το ίδιο όμορφο...

Το περιβάλλον ιδιαίτερα όμορφο, εξαιρετικό για στοχασμό της καρδιάς μπροστά σε όσα όμορφα ακούσαμε... Εδώ, άνθρωποι από όλοι την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου απόλαυσαν ένα εξαιρετικό πνευματικό συμπόσιο...

Όταν πέρσι έγραψα εδώ, σ' αυτό το Site ένα κομμάτι σχετικά με τη Συνέλευση Περιφερείας Κρήτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αντιμετώπισα μια πολύ όμορφη έκπληξη. Το δημοσίευμα έγινε τοπ σε αναγνωσιμότητα. Δείτε το ΕΔΩ και προσέξτε στη μπάρα δεξιά με τα πιο διαβασμένα δημοσιεύματα. Είναι πρώτο...

Έχει ήδη συγκεντρώσει 8.537 “κλικ”! Άνθρωποι από όλον τον κόσμο το διάβασαν και το σχολίασαν θετικά. Γιατί; Διότι απλά είχα γράψει ευθαρσώς την άποψη μου, ώς όφειλα, δημοσιογραφικά...

Αλλά μήπως αυτό δεν κάνω καθημερινά εδώ; Με όποιο θέμα κι αν καταπιάνομαι; Δεν είναι μήπως αλήθεια ότι συχνά τονίζω πως η ελευθερία του να γράφω την άποψη μου είναι που κάνει αυτό το Site διαφορετικό;

Αν έχετε την υπομονή να διαβάσετε τη γνώμη των ανθρώπων που μπήκαν στον κόπο να τη διατυπώσουν ευθαρσώς για το προηγούμενο κομμάτι μου, θα αντιληφθείτε τη διαφορά για την οποία μιλώ. Είναι ότι είχα την τόλμη να μιλήσω χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις για ένα θέμα που έχει να κάνει με θρησκευτικά ταμπού και προκαταλήψεις: Τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τα πιστεύω τους...

Φέτος παρακολούθησα ξανά αυτή την τριήμερη Συνέλευση Περιφερείας στο ίδιο ξενοδοχείο με πέρσι, το GRETA MARIS. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά για μένα, πολύ καλύτερα. Δεν ήμουν απλός θεατής, παρατηρητής. Συμμετείχα και ο ίδιος παρακολουθώντας μέσα από το δικό μου αντίτυπο της Αγίας Γραφής. Και πρέπει να πω ότι απόλαυσα αυτό το πνευματικό τραπέζι που στρώθηκε μπροστά μου... Ακούς, διαβάζεις, συγκρίνεις, μιλάς, εμβαθύνεις στο “Λόγο του Θεού που είναι Αλήθεια”.

Υπάρχει άραγε πιο ενθαρρυντικό στις τραγικά δύσκολες μέρες από το να ακούς ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων φτάνει στο τέλος του κι ένας άλλος, νέος κόσμος, θα έρθει, όπου εκείνοι που θα ζήσουν εκεί δεν θα ΄χουν ούτε πόνο, ούτε δάκρυ, ούτε ασθένειες... Θα είναι πραγματικά παραδεισιακός...

Είναι υπέροχο να τα ακούς όλα αυτά από ανθρώπους, που το πιστεύουν στ' αλήθεια και το στηρίζουν ολόκαρδα μέσα από το Λόγο του Ιεχωβά, την Αγία Γραφή.

Τρεις μέρες φανταστικές, παρέα με εξαιρετικούς ανθρώπους που ξέρουν να ακούν στοχαστικά και να μιλούν, μόνο όταν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν...

Για μένα, προσωπικά, ήταν μια όαση δύναμης και αισιοδοξίας σ' έναν κόσμο που παραδέρνει από την εξουσία αναξιόπιστων πολιτικών. Τόσα χαμογελαστά πρόσωπα μαζεμένα, είχα καιρό να δω...

Βαφτίστηκαν 14 νεοί αδελφοί, ενώ επισκέπτης μπεθελίτης από την Αθήνα στη Συνέλευση ήταν ο αδελφός Δημήτρης Μάνης που καθήλωσε με την εύστοχες παρεμβάσεις του και τις τρεις ημέρες το ακροατήριο.

Πενήντα μία ξεχωριστές ομιλίες και τοποθετήσεις και δεν είδα να αποσπάται το ενδιαφέρον των ανθρώπων που συμμετείχαν, ούτε στιγμή. Ούτε είδα μια στιγμή μιζέριας ή γκρίνιας. Ούτε θλίψη για το μέλλον που έρχεται και θα έχει πολλές δυσκολίες. Η ελπίδα και η δύναμη της αισιοδοξίας πρυτάνευε παντού...

Με την πρώην πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Πόπη Πλουμάκη, στη φετινή Γιορτή του Θραψανιώτη αγειοπλάστη... Τη συζήτηση μας απαθανατίζει ο Χάρης Λαμπράκης. Είδα τυχαία τη φωτογραφία ανάμεσα στις εκατοντάδες που ανέβασε ο Χάρης στο Facebook, είναι εκφραστική και είπα να την ανεβάσω κι εγώ στο Site μου...

Η 20η Ιουλίου είναι κατά παράδοση από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Ευτυχώς φέτος η ζέστη μετριάζεται μ' ένα ελαφρύ αεράκι που κάνει τις μέρες λίγο πιο δροσερές και πιο όμορφες στην επαρχία...

Υπέροχο να το νιώθεις αυτό στις διακοπές σου... Κι ακόμα πιο όμορφο που το βράδυ χρειάζεται οπωσδήποτε ένα σεντόνι για να μην... κρυώνεις...

Τώρα ξέρω, θα το διαβάζουν κάποιοι φίλοι στην Αθήνα, όπου η ζέστη με το ατέλειωτο μπετόν της πόλης γύρω γίνεται αφόρητη και θα λένε, “μα,είναι δυνατόν;”. Αλλά σας λέω την αλήθεια που βιώνω...

Πραγματικά αυτές οι μέρες είναι οι πιο ζεστές... Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που θέλω να είμαι τέτοιον καιρό στο χωριό μου κάθε χρόνο...

Το παραμικρό αεράκι δίνει την αίσθηση του φυσικού αιρκοντίσιον... Αυτό, βεβαίως, ενέχει τον κίνδυνο του... κρυολογήματος, αλλά αξίζει να εκτεθεί κανείς στο ρεύμα του αέρα. Η δροσιά του είναι μοναδική...

Έτσι, το καλοκαίρι φεύγει γρήγορα... Να, χωρίς καλά – καλά να το καταλάβω, πέρασαν κιόλας οι είκοσι από τις 30 ημέρες που έχω τη διάθεση μου για τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου. Αλλά περνάνε όμορφα...

Διαβάζω, γράφω, κάνω βόλτες, βλέπω ανθρώπους – φίλους από τα παλιά, κουβεντιάζω μαζί τους... Οι άνθρωποι με ξέρουν, με καλοδέχονται, με χαιρετούν...

Εγώ πάλι, λόγω της πολύχρονης απουσίας μου συμβαίνει να μου είναι γνωστές οι φυσιογνωμίες τους, αλλά όχι και το πλήρες ονοματεπώνυμο τους... Φυσικά αυτό δεν αλλάζει τίποτα από τα συναισθήματα μου. Κι όπου μπορώ, ρωτάω περισσότερα σχετικά με το συνομιλητή μου... Όπως συνέβη πριν λίγες μέρες μ' έναν υπερήλικα παππού, σεβάσμιο, το Θεοδωρομανωλάκη... Με πλησίασε όμορφα στην αυλή του σχολείου και με χαιρέτησε: “Το ξέρεις ότι είμαστε συγγενείς;” μου λέει. Δεν το ήξερα, αλλά μου εξήγησε το πως κι από πού κρατάνε οι ρίζες... Κι ύστερα πρόσθεσε: “Έχω όλα τα φύλλα του έντυπου ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που κυκλοφόρησε για δυο χρόνια, κάθε μήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1980”... Το εντυπωσιακό ήταν ότι θυμόταν, 30 χρόνια μετά, ειδήσεις που είχα δημοσιεύσει και αφορούσαν κατοίκους του χωριού.

Οι μεγάλοι άνθρωποι είναι ένας κινητός θησαυρός... Η μνήμη τους βοηθάει πολύ...

Ήθελα να τον γράψω στο βίντεο... Του το είπα. Δεν δέχτηκε. Νόμιζε πως θα είχα κανένα ιδιαίτερο εξοπλισμό απ' αυτόν που φοβίζει τους ανθρώπους, αλλά εγώ είχα στο νου μου να το κάνω απλά με το τηλέφωνο μου... “Μια άλλη φορά” μου είπε... Ήθελα να “κρατήσω” για πάντα μια τέτοια κουβέντα σοφών ανθρώπων... .

Καλοκαίρι 2013... Όμορφα περνά ο καιρός... Ακόμα και τις πιο δύσκολες, από πλευράς θερμοκρασίας μέρες, όπως είναι αυτές οι μέρες του Ιουλίου... Και μ' αρέσει που ότι ζω, το μοιράζομαι μαζί σας, εδώ...

Συναυλία το βράδυ με τον Θηβαίο στο Αρκαλοχώρι...

Τον έχετε ακούσει τον Χρήστο Θηβαίο να τραγουδά αυτό το όμορφο κρητικό τραγούδι που πρωτακούσαμε από τα χείλη του Μουντάκη; Ακούστε τον. Είναι μαζί με τον Γιάννη Χαρούλη. Και σήμερα μάλιστα (Κυριακή 21 Ιουλίου 2013) το βράδυ μπορείτε να τον απολαύσετε στη συναυλία του στο Αρκαλοχώρι με 12 ευρώ εισιτήριο...

Συνέβη στη Γιορτή του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη την τελευταία ημέρα. Όπου βρεθήκαμε εκεί, σ' ένα δημόσιο χώρο με τον αδερφό μου, Κωστή Θεοδωράκη...

Τις φωτογραφίες που δημοσιεύω τις τράβηξε ο Χάρης Λαμπράκης, ο οποίος απ' ότι είδα στο Facebook τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες. Αγωνιούμε να δούμε και το βίντεο του...

Με τον αδερφό μου, Κωστή Θεοδωράκη, έχουμε μια σημαντική διαφορά στην ηλικία. Δεύτερος αυτός, στην πενταμελή οικογένεια, τελευταίος εγώ... Η εικοσαετία σχεδόν που μας χωρίζει στάθηκε εμπόδιο να τον γνωρίσω ως παιδί...

Εγώ είχα ανάγκη από παιχνίδι κι αυτός έτρεχε στην κεντρική Ελλάδα για δουλειά. Ναι, αυτό το κενό υπάρχει μέσα μου.

Κι ωστόσο πάντα υπάρχει το δέσιμο της οικογένειας. Το γεγονός ότι εγώ απουσιάζω για περισσότερα από 30 χρόνια από το χωριό δεν μας έκανε να αποξενωθούμε. Δράττομαι της ευκαιρίας τα καλοκαίρια που κατεβαίνω στην Κρήτη να πάω στο σπίτι του, να δω τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αν είναι εκεί και όχι στο Ηράκλειο.

Ή θα πάω στο καμίνι του, όπου εργάζεται με την ίδια θέρμη ενός νέου, αν και ο ίδιος ταλαιπωρείται, όπως κι εγώ, από το ζάχαρο που κληρονομήσαμε από τη μάνα μας...

Στο χωριό υπάρχει ο χρόνος να δεις αλλιώς τα πράγματα, να βρεις χρόνο να κουβεντιάσεις ή να φέρεις στο στοχασμό σου παλιές θύμισες.

Ο Κωστής μας το παλεύει όρθιος παρά τα προβλήματα της υγείας του και της ηλικίας του... Έχει γίνει δυο φορές παππούς, από τις δυο του κόρες, την Πόπη και την Ελευθερία. Και οι δυο μένουν με τις οικογένειες τους στο Ηράκλειο και οι ίδιες και οι σύζυγοι τους δεν έχουν καμία σχέση με την αγροτική ζωή.

Ένας κάποιος προβληματισμός υπάρχει σχετικά με τη συνέχιση της καλλιέργειας της γης, όταν εκείνος θα αναγκαστεί να αποσυρθεί...

Ο Κωστής μας υπήρξε και ώς σήμερα είναι δεινός δουλευτής... Δεν του χαρίστηκε τίποτα και ότι διαθέτε,ι σε περιουσιακά στοιχεία, είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της σκληρής δουλειάς...

Στα όνειρα που έκανα ήταν όταν, όχι και τόσο μακριά, έβγαινα στη σύνταξη να μπορούσα να διαθέτω ώρες μαζί του, κουβεντιάζοντας για τα παλιά, αυτά που δεν γνώρισα, επειδή όπως είπα και πριν, όταν ήμουν εδώ, ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να το κάνω... Κι όταν μεγάλωσα ήμουν πια, μακριά... Και πάλι δεν είχα την ευκαιρία...

Κι όμως θα ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα... Έχει φροντίσει, μάλλον από δική του άμυνα να δημιουργήσει ένα μικρό μυστήριο γύρω από τον ίδιο... Κάπου εκεί βρίσκει καταφύγιο ο μύθος... Αλλά η ζωή θέλει αλήθειες... Κι αυτές τις αλήθειες θα ήθελα να τις μοιραστώ με τον αδερφό μου, πριν πεθάνουμε...

Η ιστορία του Blog Troktiko μέσα από ένα ντοκιμαντέρ

Δείτε την ιστορία ενός Blog του troktikο που η παρουσία του έκανε αίσθηση στο διαδίκτυο. Πριν τρία χρόνια, μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια, το Blog σταμάτησε. Τώρα επανήλθε μ' αυτό το ντοκιμαντέρ. Αξίζει να διαθέσετε λίγο χρόνο και να το δείτε...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/07/2013

Χρειάστηκε λοιπόν να έρθει το πολυνομοσχέδιο τη Βουλή, μέσα στον Ιούλιο, για να μας κάνει να αφυπνιστούμε λίγο και να αντιληφθούμε σε τι δεινή θέση βρισκόμαστε... Χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν εκτός παραγωγής μέχρι το Σεπτέμβρη κι αυτό δεν μπορούν το χωνέψουν εύκολα. Ο κύκλος όλο και κλείνει, ο κίνδυνος, όλο και πλησιάζει...

Ποιος έχει τώρα κουράγιο και δύναμη να σχεδιάζει στοιχειωδώς τις διακοπές του, να κάνει κοντοπρόσθεσμα σχέδια και όνειρα; Απ' όπου κι αν το δεις, το μέλλον είναι θολό και πουθενά δε φαίνεται ίχνος ελπίδας που να εκπορεύονται από τη γη και τους ανθρώπους και να προδίδει μια κάποια σιγουριά και αισιοδοξία...

Στους ανθρώπους πάντα άρεσαν οι μεγάλες κουβέντες... Και τώρα βλέπουν πόσο προδομένοι είναι. Οι χθεσινοί φίλοι, έγιναν εχθροί. Και ουδείς πείθετε πλέον για τις αγαθές προθέσεις τους...

Κάποτε άκουγα να λένε: “Φταίμε κι εμείς που περάσαμε στον καταναλωτισμό, χωρίς μέτρο, τη στιγμή που θα μπορούσαμε να κάνουμε και με λιγότερα”. Σήμερα όλο και λιγοστεύουν αυτές οι φωνές... Η οργή και ο θυμός μεγαλώνουν. Δεν ξέρω πια πως θα “μαζέψουν” τα καταστροφικά αποτελέσματα τους. Το καζάνι είναι έτοιμο να εκραγεί. Γιατί θα εκραγεί, έτσι όπως το πάνε... Αποτελεί νόμο της φυσικής κι αλίμονο σ' αυτούς που τον αγνοούν. Θα θρηνήσουν θύματα...

Την αρχή ξεκίνησαν φέτες -φέτες. Έκλεισαν την ΕΡΤ σε μια νύχτα και πέταξαν στο δρόμο 2.650 εργαζόμενους. Ύστερα ήρθε η σειρά των καθηγητών, των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών υπαλλήλων, της δημοτικής αστυνομίας. Ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει και βλέπουμε μέσα σ' αυτόν τον διπλανό μας, το γείτονα, αυτόν που ως χθες δεν αντιδρούσε επειδή έκρινε πως είναι βολεμένος και πως δεν τον αφορούσε το θέμα των απολύσεων.

Τώρα που η ανεργία χτυπά απειλητικά την πόρτα του και βλέπει να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, καταλαβαίνει τα ψέμματα τους. Το χρέος της χώρας για τη σωτηρία της οποία υποτίθεται ότι γίνονται όλα τούτα, είναι 317 δισ. ευρώ . Όσο ήταν κι όταν χτυπούσαμε την πόρτα των τροϊκανών ζητώντας τους βοήθεια κι εκείνοι μας επέβαλαν μια σειρά σκληρά μέτρα με τη μορφή των Μνημονίων. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ένα τέτοιο χρέος δε βγαίνει ούτε με τα... πετρέλαια της Βραζιλίας. Και τα παιδιά των παιδιών μας θα πληρώνουν και τέλος στη μαύρη τρύπα δεν θα φανεί...

Το μόνο που διακρίνουμε εμφανώς να αλλάζει είναι η λίστα της ανεργίας που συνεχώς διογκώνεται, ενώ το τοπίο γύρω μας μοιάζει με βομβαρδισμένο και οι ψυχές των γνωστών μας βιοπαλαιστών είναι δηλητηριασμένες, ζώντας καθημερινά στην αβεβαιότητα και στη δυστυχία ότι κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει μπορεί να είναι αυτός το επόμενο θύμα για το... θράσος που έχει να θέλει μια αξιοπρεπή δουλειά που θα του επιτρέπει να βγάζει τα προς το ζειν...

Το μόνο ενθαρρυντικό σημείο είναι ο πανελλαδικός ξεσηκωμός της περασμένης Τρίτης. Στην Αθήνα μα και στις περιφερειακές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα είδαμε κάτι να αλλάζει. Οι τάξεις των απεργών πύκνωσαν... Κι αυτή τη φορά συμμετείχαν κι εκείνοι που δεν απειλούνται άμεσα, αλλά ξέρουν καλά πως, αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας με ότι αυτό συνεπάγεται...

Είναι πια φανερό και στον τελευταίο που διαθέτει στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο πως δεν ενδιαφέρονται να σώσουν τη χώρα. Να την ξεθεμελιώσουν θέλουν, να απορυθμίσουν κι άλλο τις εργασιακές σχέσεις, να καταστρέψουν το εμπόριο, να διαλύσουν τη μεσαία τάξη που είχε μια ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, να επιστρέψουν στον μεσαίωνα και να γίνει ακόμα πιο εύκολος ο κοινωνικός και ταξικός διαχωρισμός, όπου οι πλούσιοι είναι πιο λίγοι και πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί ακόμα περισσότεροι, διαθέσιμοι προς εκμετάλλευση...

Το παιχνίδι θα το χάσουν γιατί δεν ξέρουν να τηρούν τους κανόνες... Ούτε μια ανάσα, ούτε ένα περιθώριο ανάσας δε δίνουν. Το κοινωνικό καζάνι θα εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες... Ας είναι σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια... Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο, Σάββατο, στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου "Επισημάνσεις".
  

Το θραψανιώτικο ψητό έκανε θραύση και φέτος στην τριήμερο γιορτή. Δείτε ΕΔΩ σε μια παρουσίαση του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού στην κρητική τηλεόραση, τα μυστικά του...

Το γλέντι όλα τα βράδια της γιορτής ήταν κάτι το αναμενώμενο. Οι ντοπιοι και επισκεπτες το περίμεναν. Εξάλλου και η αφίσα γι' αυτό μιλούσε...

Ξεχωριστό ρόλο παίζουν και τα ειδικά φτιαγμένα περίπτερα. Προβάλλεται έτσι καλύτερα το έργο των αγγειοπλαστών...

Δεν μου πέφτει λόγος, από αγάπη το κάνω, επειδή πονάω τον τόπο που γεννήθηκα και αναπνέω τον αέρα του... Τώρα που ολοκληρώθηκε το τριήμερο της Γιορτής του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη, εκτιμώ ότι πρέπει να πούμε δημόσια μερικά πράγματα, ώστε όταν ξεκουραστούν οι άνθρωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, να αρχίσουν έναν διάλογο με τους κατοίκους του χωριού. Αν θέλουν να συνεχιστεί αυτός ο θεσμός θα πρέπει να υπάρχει μια ουσιώδης συνέπεια από όλους τους εμπλεκόμενους...

Καταρχήν είναι πολύ θετική η δράση και η παρουσία του Πολιτιστικού Συλλόγου. Σε μια περίοδο μεγάλης πολιτιστικής ξηρασίας είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που προτάσσουν την προβολή του τόπου τους, από το να αναλώνονται σε... κουτσομπολιό που τον υποβαθμίζουν...

Όλες αυτές τις μέρες είδα με τα μάτια μου, όχι μόνο τη Διοίκηση, αλλά και τα απλά μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου να πασχίζουν οργανωμένα για να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ποιος δεν γνωρίζει ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά όλα κατακτώνται; Ποιος δεν κατανοεί τι υπερπροσπάθεια χρειάζεται για να υπάρχει αυτό το άρτιο αποτέλεσμα;

Είδα πολύ χαμογελαστούς ανθρώπους να συμμετέχουν ως επισκέπτες, νέα παιδιά και ξένους (Γερμανούς...) που κάπου διάβασαν, κάπου είδαν για τη γιορτή και ήρθαν να χαρούν με τη συμμετοχή τους στις δράσεις και να απολαύσουν ξεχωριστές στιγμές...

Είδα μικρά παιδιά να τολμούν να καθίσουν στον τροχό, να λασπώσουν τα χέρια τους και τελικά με τη βοήθεια του μάστορα αγγειοπλάστη να δημιουργούν κατασκευές και να χαίρονται γι' αυτό. Εκατοντάδες φωτογραφίες στο διαδίκτυο “γύρισαν” όλο τον κόσμο κι έκαναν γνωστό και δημοφιλές το Θραψανό για την απαράμιλλη τέχνη των αγγειοπλαστών.

Είδα έναν άνθρωπο να καταγράφει κινηματογραφικά όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές, ώστε αργότερα, αυτό το ολοκληρωμένο βίντεο να φέρει κι άλλους ανθρώπους σ' αυτό το γιορτινό τριήμερο. Θα σύστηνα στη Διοίκηση του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανου, όταν της παραδοθεί αυτή δουλειά να το μελετήσει προσεκτικά και ήρεμα, για να διαπιστώσει το μέγεθος της σπουδαίας προσφοράς στον τόπο τους...

Ενδεχομένως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι υπερβολή τα γλέντια των ημερών να διαρκούν ώς τα ξημερώματα και να διέπονται από τους κανόνες των πάλαι ποτέ νυχτερινών μαγαζιών. Οι άνθρωποι δεν είναι κατ' ανάγκην θαμώνες τέτοιων μαγαζιών. Επιθυμούν μια τέτοια κοινωνική εκδήλωση, αλλά θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε λογικά ανθρώπινες ώρες. Όχι το γλέντι να αρχίζει μετά τις 11 το βράδυ και να φτάνει ώς τα ξημερώματα... Κάποιοι δεν έχουν τις αντοχές για κάτι τέτοιο.

Πολύ καλή η προσπάθεια για τη διατήρηση της τοπικής παράδοσης σε ότι αφορά το θραψανιώτικο ψητό. Ο κόσμος το ζητάει... Ο τρόπος που γίνεται μπορεί να μην είναι ο πλέον υγιεινός και πρέπων για την καλή διατροφή, αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί πόσο εύγευστο και μοναδικό είναι αυτό το χοιρινό κρέας.

Και στους ανθρώπους του Συλλόγου που βοήθησαν εθελοντικά τόσο στην κουζίνα για την προετοιμασία, όσο και στο σερβίρισμα αξίζουν ιδιαίτεροι έπαινοι! Λειτούργησαν με επαγγελματική επάρκεια και ευσυνειδησία...

Μια παρατήρηση μόνο, που δεν αφορά τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού, αλλά τους Θραψανιώτες αγγειοπλάστες για χάρη των οποίων γίνεται αυτή η γιορτή κάθε χρόνο... Κατανοώ ότι το έργο τους στον πηλό είναι ότι πιο δημιουργικό έχουν να παρουσιάσουν, αλλά αναρωτήθηκαν άραγε ποτέ τι αξία θα είχε αυτό, χωρίς την προβολή του στις εσχατιές του κόσμου;

Ζούμε στους καιρούς που τίποτα πια δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο... Επομένως ας κατανοήσουν πως, όσο δύσκολα έγινε γνωστό το πολύ σπουδαίο έργο τους, τόσο εύκολα μπορεί να πέσει στην αφάνεια και να ξεχαστεί... Καλό είναι να θυμούνται πως αυτή η γιορτή δεν αφορά μόνο τον Συνεταιρισμό Αγγειοπλαστών Θραψανού, αλλά και κάθε έναν μεμονωμένο τεχνίτη αγγειοπλάστη που δίνει τον αγώνα καθημερινά για μια αξιοπρεπή διαβίωση του ίδιου και της οικογένειας του... Και την επόμενη φορά, του χρόνου, ας συμμετάσχουν πιο ενεργά σ' αυτή τη γιορτή που διοργανώνεται προς τιμήν τους.

Τέτοιες ευκαιρίες δεν γεννιούνται κάθε μέρα... Το φρόνιμο και το σωστό είναι να τις αξιοποιεί προς όφελος του... Όχι ως επισκέπτης ή παρατηρητης ή το χειρότερο, χωρίς να συμμετέχει καν, αλλά συμμετέχοντας ενεργά και έχοντας άποψη στον τρόπο που ο Πολιτιστικός Σύλλογος παρουσιάζει και προβάλει το θέμα. Αυτά, με καλή διάθεση και από αγάπη για τον τόπο μου και τους ανθρώπους του...

Και για να μείνετε λίγο στο κλίμα, επειδή πριν λίγες μέρες έγραψα σ' αυτό το Site για τους τραγουδιστές τζίτζικες δείτε ΕΔΩ 6 λεπτά με τις μελωδίες τους. Τους κινηματογράφησα προχθές στο δρόμο για το Γαλατά...

• Δείτε ΕΔΩ περισσότερες φωτογραφίες από τον Χάρη Λαμπράκη που "κάλυψε" τη γιορτή του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη.