Ένα εξώφυλλο όλο αίμα κι απανθρωπιά... Πόσο μπορεί να κοστολογηθεί η ανθρώπινη ζωή; Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο Τύπος; ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, σήμερα... Αγνοήστε ακόμα και τα κουπόνια του σούπερ μάρκετ που πωλούν μαζί με το αίμα... Ας τους δώσουμε ένα μάθημα...



Η φωνή μας ενώνεται μ' αυτούς που από χθες κυκλοφορούν αυτή την εικόνα. Ναι, ας μην του δώσουμε τη χαρά να μετρήσουν στο πουγγί τους μερικά ευρώ παραπάνω με την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου... Αφού δεν έχουν τσίπα και ντροπή, ας μάθουν αλλιώς...

Λένε πως ο αναγνώστης είναι ο κριτής των πάντων... Αξίωμα δημοσιογραφικό είναι αυτό... Αλλά μερικά πράγματα πρέπει να τα σεβόμαστε... Η ζωή πρέπει να έχει και αξίες αν θέλουμε να διαφέρουμε από τα ζώα που λειτουργούν μόνο με το ένστικτο.

Από χθες το μεσημέρι η καρδιά μου έχει γίνει κόμπος, καθώς είδα στο διαδίκτυο το πρωτοσέλιδο του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ. Πες τε το δημοσιογραφική διαστροφή, πάντα το κάνω αυτό τα απογεύματα του Σαββάτου για τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Παλιά, τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής, πήγαινα στους πάγκους της Ομόνοιας, το Σάββατο μετά τις 6 μ.μ. να αγοράσω τα κυριακάτικα φύλλα. Το ίδιο πράγμα, επειδή οι συνήθειες δεν ξεχνιούνται, κάνω και τώρα... Μόνο που αυτή τη φορά, αυτό γίνεται από το γραφείο μου, μέσω του διαδικτύου...

Ντράπηκα για το σημερινό πρωτοσέλιδο... Ύστερα είδα και τις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διάβασα την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ. Υγιείς αντιδράσεις. Οι περισσότεροι καταδικάζουν το φαινόμενο... Αν είναι δυνατόν... Να τραβάει κάποιος φωτογραφία εκείνου που ψυχορραγεί και να την εμπορεύεται στη συνέχεια... Και να υπάρχουν Μέσα που τη δημοσιεύουν με σκοπό να κεντρίσουν τα χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα, την περιέργεια για να προσθέσουν μερικά ακόμα χρήματα στο πουγγί τους...

Προσπάθησα να αναδείξω το θέμα μέσα από το Blog της Ομάδας μου στα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας. Ήταν η θέση που έπρεπε να γίνει αυτό. Δείτε το ΕΔΩ.

Έκρινα όμως, μετά από σκέψη, ότι έπρεπε να γράψω δυο λέξεις κι από δω. Ολόκληρη ενότητα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ διαθέτω στο Site. Τι στην ευχή, μπορούσα να σιωπήσω; Κι όμως άκουσα μερικούς να λένε πως υπάρχει ώρα που “η σιωπή είναι χρυσός”. Μπορεί να μην έχουν κι άδικο... Αλλά εμείς, εδώ, μάθαμε χρόνια τώρα να μιλάμε... Να τα λέμε όλα... Όσο σκληρά κι αν είναι...

• Διαβάστε ΕΔΩ ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου...

Χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Το κράτησα γιατί στηρίζει το άρθρο μου περί φόβου για εμφύλιο. Αυτή η αγωνία είναι διάχυτη παντού...

Τα ίδια και στη χθεσινή ΠΑΤΡΙΔΑ... Και στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, βλέπουν να στήνεται τέτοιο σκηνικό. Κι αυτό είναι ανησυχητικό, απ' όπου κι αν το πλησιάσεις...

Η μισαλλοδοξία είναι που οδηγεί τα πράγματα σε κακό δρόμο. Καμιά φορά σκοτώνει. Όπως στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα που έχασε τη ζωή του...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/09/2013

Θυμάστε τους “Αδερφοφάδες” του Νίκου Καζαντζάκη; Το έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο; Ίσως δεν είναι αργά να το διαβάσετε ξανά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2009, 266 σελίδες με τιμή 23,43 ευρώ... Ψάξετε το στα βιβλιοπωλεία, θα το βρείτε...

Να θυμηθούμε λίγο τι λέει στην τελευταία του έκδοση, ένα επίμετρο του εκδότη – επιμελητή Δρος Πάτροκλου Σταύρου με προλογικό σχόλια και ιστορικές πληροφορίες για τα δραματικά γεγονότα που ενέπνευσαν το έργο, το οποίο υπερβαίνει τα τοπικά δεδομένα του και προσλαμβάνει οικουμενικούς συμβολισμούς επώδυνων και καταστροφικών ανθρώπινων παθών.
«Ένα χωριό τραχύ, στο χρώμα τής στάχτης, μαυρειδερά σπίτια κάτω από τον ανήλεο ήλιο των νησιών τής Μεσογείου, κάτοικοι καμένοι από τη μιζέρια και τα πάθη. Σήμερα, το κυρίαρχο πάθος είναι το μίσος. Ένα πολιτικό μίσος φονικό, που ρίχνει τον αδερφό ενάντια στον αδερφό του. Και μπροστά σ’ αυτή τη θύελλα των ανομιών, στέκει ένας ηλικιωμένος άντρας, απελπισμένος, γιατί η φωνή του είναι "φωνή βοώντος εν τη ερήμω". Για τον παπα-Γιάνναρο αυτό το κύμα φρίκης δεν μπορεί παρά να σημαίνει την ίδια την ανικανότητα της ιερωσύνης του: ο διάβολος κυβερνά τον κόσμο. Ή ο διάβολος ή ο Λένιν. Γιατί για τον δάσκαλο, που ξεσηκώνεται με ενθουσιασμό από τις νέες ιδέες, η πάλη έχει νόημα. Βαριά άρρωστος, σχεδόν ετοιμοθάνατος, κρατάει την ψυχή του με όλες του τις δυνάμεις, γιατί θέλει να προφτάσει να δει την άφιξη της Ελευθερίας.
»Αυτό το επιθανάτιο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη είναι, ανάμεσα σε όλα τα έργα του, το πιο κοντινό στον κόσμο μας, που σπαράζεται από αδελφοκτόνες μάχες.»

Γιατί η στήλη υπενθυμίζει στα 2013 να ξαναδιαβάσουμε ένα τέτοιο βιβλίο; Διότι το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο είναι διαχρονικό και κατά πως φαίνεται οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο να ξαναζήσουμε τέτοιες σκληρές καταστάσεις... Και πρέπει να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε, όσο πιο ψύχραιμα γίνεται... Διαφορετικά καμιά έκκληση για πιο ήπια αντιμετώπιση δεν πρόκειται να έχει θετικά αποτελέσματα...

Ας πάρουμε από την αρχή τα γεγονότα. Τα σκληρά μνημόνια σε βάρος ευπαθών ομάδων όπως είναι οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι και οι συνταξιούχοι είχαν ως συνέπεια να οδηγήσουν τη μεσαία τάξη στο περιθώριο, πιέζοντας την να ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Αδυνατώντας να διακρίνουμε τον φταίχτη γι' αυτή την κατάσταση, πολλοί έπεσαν στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού που έντεχνα μας οδήγησαν και που σημαίνει πρακτικά, ότι για μένα που είμαι άνεργος δεν φταίει η πολιτική που με οδήγησε στο αδιέξοδο, αλλά ο ξένος, ο μετανάστης που μου... πήρε τη δουλειά. Μια δουλειά που έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανα ποτέ με τα ευτελή χρήματα που την πληρώνουν οι εργοδότες...

Και καθώς τρεισήμισι χρόνια μετά, συνεχίζονταν το ξεθεμέλιωμα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος, την ώρα που ζητούν από μας περισσότερα απ' όσα μπορούμε να δώσουμε, ήταν βέβαιο ότι θα θρηνούσαμε και θύματα.

Τα φιλικά ΜΜΕ προς την τρόικα και τους δανειστές μας επιχειρούν καθημερινά να μας πείσουν πως η κυβέρνηση κάνει το καλύτερο που μπορεί... Το “καλύτερο” για μας, υποτίθεται. Αλλά αυτό γιατί δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε; Πώς γίνεται να αυξάνεται συνεχώς η ανεργία, πώς γίνεται να κατεδαφίζεται η Παιδεία, αφού μας διαβεβαιώνουν πως στο τέλος του 2013 θα υπάρχει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα και η ανάπτυξη είναι στην πόρτα μας; Πώς γίνεται άνθρωποι της μεσαίας τάξης που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να οδηγούνται βίαια στη φτωχοποίηση;

Η δραματική αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής αναδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης στα ώς τώρα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα. Μόνο που κι αυτές οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες. Κι έτσι ξαναπάμε στην εποχή που οι άνθρωποι έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους και δίκαζαν επιτόπου, απονέμοντας δικαιοσύνη. Ζούγκλα δηλαδή.

Είτε αληθινή, είτε όχι η απουσία των επισήμων θεσμικών οργάνων, δημιουργούν την αναγκαιότητα κάποιοι να καλύψουν το κενό με τον χειρότερο τρόπο... Η στήλη επισημαίνει πως αυτό, όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά θα μας οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Ο εμφύλιος είναι δυο βήματα από την πόρτα μας. Ας μη γίνουμε εμείς “Αδερφοφάδες”. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στο όποιο μέλλον έχουν μπροστά τους...

• Το κομμάτι αυτό θα το δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
• Διαβάστε ΕΔΩ βιβλία. Αναζητήστε και τους "Αδερφοφάδες"... Ιδού ολόκληρο το έργο ΔΩΡΕΑΝ!

Το εξώφυλλο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ σήμερα... Ολοσέλιδη η εικονογράφηση του θύματος , Παύλου Φύσσα και το στίχο από το τραγούδι που του άρεσε να λέει. Γιάννης Αγγελάκας “Σιγά μην κλάψω”...


Μεταφορά του ίδιου στίχου σ' ολόκληρη την κοινωνία επιχειρεί η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. “Σιγά μη φοβηθούμε”...


Έτσι είδε το γεγονός η ΑΥΓΗ στο σημερινό πρωτοσέλιδο της... Είναι κι αυτή μια άποψη για να προσεγγίζεις το γεγονός...


ΤΑ ΝΕΑ παρουσιάζουν έτσι το θέμα στο πρωτοσέλιδο τους... Αυτό το λογότυπο “παίζει” σήμερα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ..

Το ΕΘΝΟΣ διαπιστώνει αυτό που γνωρίζει πια ολόκληρη η κοινωνία: “Το τέρας του ναζισμού σκοτώνει”. Ποιος δεν το γνωρίζει;


Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προβάλλουν δημοσιογραφικά το θέμα... Κι άλλος παραλογισμός: Αντί να δουν τι φταίει θέλουν να προχωρήσουν σε νομοθετική πρωτοβουλία για τη δράση της Χρυσής Αυγής.


Τα επεισόδια στο Ηράκλειο με αφορμή τη δολοφονία του 34χρονου στην Αθήνα προβάλει το πρωτοσέλιδο της η ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ, σήμερα... Παντού τα ίδια...

Σήμερα θα δώσω χώρο σε ένα αρθρογράφο που εκτιμώ για τις δημοσιογραφικές του ιδιότητες, τον Γιώργο Μασσαβέτα, να μιλήσει για το ζήτημα που ζούμε με αφορμή μια άδικη πολιτική δολοφονία. Διότι τίποτα δεν μας εγγυάται ότι αύριο, αυτό το όλον πράγμα δεν θα γίνει ο νόμος του δυνατού που θα οδηγήσει σε εμφύλιο την κοινωνία...

Γράφει ο δημοσιογράφος στο Facebook:
Είμαι πρόθυμος να δεχθώ την δημόσια δήλωση των εκπροσώπων των νεοναζιστών ότι δεν διέταξαν εκείνοι τον χρυσαυγίτη του Κερατσινίου να δολοφονήσει τον 34χρονο οπαδό της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Να δεχθώ επίσης ότι ο συγκεκριμένος δράστης δεν ζήτησε επισήμως την έγκριση του Μιχαλολιάκου ή του Κασιδιάρη για να προχωρήσει στο έγκλημα.
Είμαι πρόθυμος να δεχθώ και το επιχείρημα ότι, αν ένας οπαδός ή και μέλος ενός οποιουδήποτε κόμματος πραγματοποιεί ένα έγκλημα, αυτό δεν σημαίνει, αυτομάτως, ότι το έγκλημα το φορτώνεται ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκει. Ως εδώ, όμως, εξαντλούνται όλα τα περιθώρια “κατανόησης” για τις ευθύνες που φέρουν εκείνοι που σπέρνουν καθημερινώς το μίσος και προβάλλουν την βία ως “εθνικά προϊόντα” που τάχα οδηγούν στην αυτόματη λύση των προβλημάτων του τόπου.
Όταν εκπαιδεύεις καθημερινώς τα μέλη σου και τους οπαδούς σου στην άσκηση της βίας επί όλων εκείνων τους οποίους εσύ, με την φασιστική σου αυθαιρεσία, ανακηρύσσεις ως “εχθρούς του έθνους”, άλλοτε με φυλετικά, ομοφοβικά, ξενοφοβικά ή θρησκευτικά και άλλοτε με “πολιτικά” κριτήρια του τύπου “όλοι οι αριστεροί είναι εγκληματίες”, τότε ναι, έχεις ευθύνη για το έγκλημα.

Ιδίως όταν η διάπραξη του δεν ήταν προϊόν ατομικής δράσης ενός οπαδού σου, αλλά συλλογικό έγκλημα μιας ομάδας ομογάλακτων, γαλουχημένων ακριβώς στην “δύναμη” του τραμπουκισμού. Που προβάλλεται σημειολογικώς και μόνον από την εμφάνιση τέτοιων ομάδων, με παραστρατιωτικές στολές και με μονίμως κραδαινόμενα τα ρόπαλα και τις ασπίδες εις θέσιν μάχης.
Όταν καλείς τους πολίτες -για να μην ξεχνάμε και τον άλλο θερμοκέφαλο του πολιτικού μας συστήματος- να... λιντσάρουν έναν εκλεγμένο δήμαρχο, υποσχόμενος την αμέριστη συμπαράσταση σου, ασφαλώς και έχεις και πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες, σε περίπτωση που κάποιος πολίτης, εξίσου θερμοκέφαλος, πάρει τα λόγια σου τοις μετρητοίς και θελήσει να δράσει κατά τις υποδείξεις σου. Ακόμη και μια σφαλιάρα να ρίξει, ισχύει το η μεν χείρα χείρα πολίτη, η δε φωνή -η διατάσσουσα- φωνή Καμμένου.
Δυστυχώς, όλο και περισσότεροι, όλο και συχνότερα και με εντεινόμενο φανατισμό, οδηγούν ένα τμήμα των πολιτών να σκέπτεται και να ενεργεί “με τα μυαλά στα κάγκελα”. Και θα το πληρώσουμε ακριβά, όσο δεν τους απομονώνουμε.

Ας ξαναδιαβάσουμε προσεκτικά τα σημεία που επισημαίνει, εύστοχα, ο Γιώργος Μασσαβέτας γιατί έχει απόλυτο δίκιο... Αν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, αντί να καταγγέλλουμε απλά, ας αποστασιοποιηθούμε. Και, επιτέλους ας πάρει θέση η επίσημη Πολιτεία. Έχουμε τη στοιχειώδη απαίτηση να λειτουργούν οι νόμοι.

Ως φορολογούμενοι πολίτες μιας χώρας που νιώθουμε να μας απομυζά, πέραν των δυνατοτήτων μας, με ιδιαίτερο ζήλο...

Tο σχόλιο του Νίκου Χατζηνικολάου για τη δολοφονία του 34χρονου. Άλλη μια τηλεοπτική προσέγγιση σε ένα πολύ σκληρό θέμα...

Το ρεπορτάζ με το θανατηφόρο χτύπημα του Χρυσαυγήτη στον νεαρό 34χρονο Παύλο Φύσσα, όπως το παρουσίασε ο τηλεοπτικός σταθμός ALPHA. 10 λεπτά, αλλά αρκετά κατατοπιστικό... Για όσους δεν άκουσαν ή δεν κατάλαβαν τι συνέβη στο Κερατσίνι...

Απογευματάκι Κυριακής... Μια αψίδα στην είσοδο του Πεδίον του Άρεως με καλωσορίζει στο 42 Φεστιβάλ Βιβλίου... Εκατοντάδες Αθηναίοι είχαν το ίδιο σχέδιο για κείνη την ημέρα. Ενθαρρυντικό...


Μια φωτογραφία μέσα από το χώρο του Φεστιβάλ. Τα περίπτερα, δεξιά και αριστερά έχουν απλώσει την πραμάτεια τους και μας καλούν να τα επισκεφτούμε, να δούμε τις εκδόσεις τους και να τις ξεφυλλίσουμε...


Άλλη μια φωτογραφία από το χώρο του Φεστιβάλ... Περπάτησα με ργούς ρυθμούς, δυο φορές πάνω – κάτω και στάθηκα πολλές φορές να ξεφυλλίσω βιβλία και να μιλήσω με τους ανθρώπους πίσω από τους πάγκους.


Ακόμα κι έξω από το χώρο του Φεστιβάλ “μυρίζει” βιβλίο... Μικροπωλητές έχουν φθηνές εκδόσεις για όσους ενδιαφέρονται. Δεν τα απορρίπτω. Κανένα βιβλίο δεν είναι έτσι, χωρίς λόγο φτιαγμένο. Ξεφυλλίζοντας το μ' αγάπη θα το ανακαλύψεις...

Βρεθήκαμε στο πεδίον του Άρεως την Κυριακή που μας πέρασε. Αφορμή στάθηκε το Φεστιβάλ Βιβλίου που λαμβάνει χώρα εκεί, εδώ και δυο εβδομάδες και θα είναι ανοιχτή μέχρι την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013. Αν το γράφουμε τώρα, είναι γιατί η επικαιρότητα των προηγούμενων ημερών ήταν γεμάτη. Κι εδώ δεν... βιαζόμαστε.

Ζούμε την κάθε στιγμή, αλλά προτιμούμε να την απολαμβάνουμε αργά, έτσι όμορφη όπως μας προκύπτει... Έτσι λοιπόν, αφήσουμε άλλα ζητήματα να προηγηθούν και τώρα ήρθε η ώρα του βιβλίου. Προλαβαίνετε ακόμα αν το θέλετε να την επισκεφθείτε με τα παιδιά σας ή με τον σύντροφό σας αν κι εκείνον τον ενδιαφέρει το καλό βιβλίο και να απολαύσετε έναν πνευματικό περίπατο στον τόπο της γνώσης και του πολιτισμού.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του συνδέσμου εκδοτών βιβλίου που υλοποιείται σε συνεργασία με τονΟΠΑΝΔΑ του Δήμου Αθηναίων και την , υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στο χώρο υπάρχουν 71 περίπτερα, δεξιά και αριστερά του δρόμου ανάμεσα στα δέντρα του πάρκου, από του εκδοτικούς οίκους που συμμετέχουν και στις προθήκες τους έχουν ότι καλύτερο διαθέτουν αυτήν την περίοδο.

Μπορεί να βρει κανείς τα πάντα: Φιλολογικά βιβλία, μυθιστορήματα, εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης, παιδικά, φιλοσοφικά και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς... Περπατώντας, όχι βιαστικά μπορείς να ξεφυλλίσεις βιβλία κι αν είσαι τυχερός να συναντήσεις και τον ή την συγγραφέα και να μιλήσεις μαζί τους...

Δεν χρειάζεται να έχετε προετοιμάσει πρόγραμμα... Μπορείτε να το διαμορφώσετε εκείνη την ώρα. Επίσης δεν είστε υποχρεωμένοι να αγοράσετε, οπωσδήποτε, αν και οι τιμές είναι πολύ προσιτές και σε πολλές περιπτώσεις θα βρείτε προσφορές σε τιμές ιδιαιτέρως ελκυστικές. Ότι απορίες έχετε μπορείτε να τις εκφράσετε στους ανθρώπους που θα δείτε εκεί. Δεν μεμψιμοιρούν και είναι διαθέσιμοι για κουβέντα. Εδώ που τα λέμε χαίρονται να βλέπουν ανθρώπους που δεν έχουν γοητευτεί από τα τηλεοπτικά σκουπίδια, αλλά αναζητούν κάτι που θα τους βοηθήσει να ανοίξουν το μυαλό τους...

Προσωπικά κάθισα δυο ώρες περίπου κι ύστερα περπάτησα λίγο πιο πέρα από την έκθεση του βιβλίου στο πάρκο του Πεδίον του Άρεως... Είχα να πάω από τότε που ο Λάμπρος ήταν μικρός και συχνά τον πηγαίναμε εκεί βόλτα να παίξει στην παιδική χαρά. Δεν την είδα την παιδική χαρά, αν και κάτι τέτοια μέρη τώρα που μεγαλώνει η εγγονή μου, μάλλον πρέπει να τα ξαναψάξουμε, να τα εντοπίσουμε, για να μπορεί να παίξει, αλλά είδα τις αλλαγές που έχουν κάνει εκεί...

Πραγματικά αλλιώτικο. Όμορφο, καλοφτιαγμένο... Βεβαίως δεν έλειπαν οι βανδαλισμοί, μάρμαρα σπασμένα, φωτοστήλες κατεστραμμένες και φώτα καμένα, αλλά παρόλα αυτά, ήταν όμορφα.

Χάρηκα που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, με αφορμή το Φεστιβάλ Βιβλίου να δω το ανανεωμένο πάρκο. Έφυγα όταν πια είχε βραδιάσει για τα καλά, μετά τις 9 και η έκθεση φωτίζονταν με προβολείς. Θα ήταν ανοιχτή, έτσι κι αλλιώς, ώς τις 10.30...

• Όσο δεν παίρνουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο κινδυνεύουμε να γίνουμε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τα ζήτημα της κάπως έτσι. Ζούγκλα δηλαδή, κανονική... Η είδηση είναι, δυστυχώς, σημερινή...

Το σημερινό πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ αναφέρεται στην απεργία των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που ξεκίνησε από χθες...


Πολλούς τους βλέπει και ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων, η χθεσινή...


Εκφραστικός ο τίτλος της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Πρωτοφανή τα ποσοστά των εκπαιδευτικών στην απεργία.


Μικρή η προβολή του θέματος στο ΕΘΝΟΣ. Μια “φάσα” στην πρώτη της σελίδα αποδεικνύει τη διάθεση της να το υποβαθμίσει...


Προτρεπτικός ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, επισημαίνει την ανάγκη για περισσότερη ενότητα, ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς – γονείς – μαθητές...


Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επισημαίνουν κάτι που το είδαμε το πρωί στο δικό μας σχολείο, το 53 Λύκειο Αθηνών. Κατάληψη από τους μαθητές
Μας αρέσει να το βλέπουμε να συμβαίνει, να έρχεται από διαφορετικές Ι.Ρ. και να βρισκόμαστε εδώ, σ' αυτόν τον ιντερνετικό χώρο να μοιραζόμαστε σημεία της επικαιρότητας... Κάθε 10.000 καινούρια “κλικ” το κάνω αυτό το σημείωμα. Προσπαθώ μ' αυτόν τον τρόπο να κοιτάζω λίγο πίσω μου, να κάνω έναν μικρό απολογισμό και να κοιτάζω μπροστά χαράζοντας τα επόμενα βήματα στο διαδίκτυο...

Την βλέπετε την αλλαγή που επιχειρήσαμε... Αθόρυβα και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο... Κι αυτό χάρη στη μεγάλη βοήθεια των τεχνικών της Onscreene που φιλοξενεί στους σέρβερ της τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Πρόκειται για μια προσεκτική δουλειά που δείχνει στον καθρέπτη της ψυχής μας, μια καθαρή κατάσταση.

Σύγχρονο, καθαρό ντιζάιν, φτιαγμένο από την αρχή. Κι απ' την άλλη αυτό που προσπαθώ καθημερινά, είναι να καταγράφω μ' ένα αισιόδοξο βλέμμα, τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας... Το γεγονός ότι τώρα μπορείτε να κάνετε πολύ εύκολα σχόλια για κάθε ανάρτηση, είναι επίσης πολύ σημαντικό... Επιχειρήστε το και θα δείτε. Το Site μπορεί να μας ενώσει περισσότερο. Αρκεί να έχετε κάτι να καταθέσετε...

Με ρωτούν καμιά φορά οι φίλοι μου που ακούν ότι έχω Site, με τι ασχολείται... Πασπαρτού το χαρακτηρίζω. Δεν έχει εξειδίκευση. Ίσως εάν είχε εξειδίκευση θα είχε και μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί εμένα... Και οι 600 επισκέψεις, όταν έρχονται την ημέρα, είναι καλοδεχούμενες...

Ξέρω ότι φτάνουν μέχρι εδώ, επειδή εκτιμούν τον γράφοντα και τις απόψεις του πάνω σε ζητήματα που αφορούν, είτε τη δημοσιογραφία, είτε το σχολείο, είτε την Κρήτη που αγαπώ, είτε την επικαιρότητα, είτε προσωπικά πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Ψύχραιμα, χωρίς κραυγές, καθαρά στο φως, χωρίς ψιθύρους, αντιμετωπίζει τα ζητήματα και τα καταγράφει... Είτε συμφωνείτε μαζί μου, είτε διαφωνείτε, εδώ θα μπορέσουμε να συζητήσουμε. Κι αυτό, είναι ένα μεγάλο κέρδος στις μέρες μας...

Σας ευχαριστώ γι' αυτή την πλατιά αποδοχή. Με τιμά...