Ένα εξώφυλλο όλο αίμα κι απανθρωπιά... Πόσο μπορεί να κοστολογηθεί η ανθρώπινη ζωή; Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο Τύπος; ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, σήμερα... Αγνοήστε ακόμα και τα κουπόνια του σούπερ μάρκετ που πωλούν μαζί με το αίμα... Ας τους δώσουμε ένα μάθημα...



Η φωνή μας ενώνεται μ' αυτούς που από χθες κυκλοφορούν αυτή την εικόνα. Ναι, ας μην του δώσουμε τη χαρά να μετρήσουν στο πουγγί τους μερικά ευρώ παραπάνω με την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου... Αφού δεν έχουν τσίπα και ντροπή, ας μάθουν αλλιώς...

Λένε πως ο αναγνώστης είναι ο κριτής των πάντων... Αξίωμα δημοσιογραφικό είναι αυτό... Αλλά μερικά πράγματα πρέπει να τα σεβόμαστε... Η ζωή πρέπει να έχει και αξίες αν θέλουμε να διαφέρουμε από τα ζώα που λειτουργούν μόνο με το ένστικτο.

Από χθες το μεσημέρι η καρδιά μου έχει γίνει κόμπος, καθώς είδα στο διαδίκτυο το πρωτοσέλιδο του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ. Πες τε το δημοσιογραφική διαστροφή, πάντα το κάνω αυτό τα απογεύματα του Σαββάτου για τις κυριακάτικες εφημερίδες.

Παλιά, τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής, πήγαινα στους πάγκους της Ομόνοιας, το Σάββατο μετά τις 6 μ.μ. να αγοράσω τα κυριακάτικα φύλλα. Το ίδιο πράγμα, επειδή οι συνήθειες δεν ξεχνιούνται, κάνω και τώρα... Μόνο που αυτή τη φορά, αυτό γίνεται από το γραφείο μου, μέσω του διαδικτύου...

Ντράπηκα για το σημερινό πρωτοσέλιδο... Ύστερα είδα και τις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διάβασα την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ. Υγιείς αντιδράσεις. Οι περισσότεροι καταδικάζουν το φαινόμενο... Αν είναι δυνατόν... Να τραβάει κάποιος φωτογραφία εκείνου που ψυχορραγεί και να την εμπορεύεται στη συνέχεια... Και να υπάρχουν Μέσα που τη δημοσιεύουν με σκοπό να κεντρίσουν τα χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα, την περιέργεια για να προσθέσουν μερικά ακόμα χρήματα στο πουγγί τους...

Προσπάθησα να αναδείξω το θέμα μέσα από το Blog της Ομάδας μου στα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας. Ήταν η θέση που έπρεπε να γίνει αυτό. Δείτε το ΕΔΩ.

Έκρινα όμως, μετά από σκέψη, ότι έπρεπε να γράψω δυο λέξεις κι από δω. Ολόκληρη ενότητα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ διαθέτω στο Site. Τι στην ευχή, μπορούσα να σιωπήσω; Κι όμως άκουσα μερικούς να λένε πως υπάρχει ώρα που “η σιωπή είναι χρυσός”. Μπορεί να μην έχουν κι άδικο... Αλλά εμείς, εδώ, μάθαμε χρόνια τώρα να μιλάμε... Να τα λέμε όλα... Όσο σκληρά κι αν είναι...

• Διαβάστε ΕΔΩ ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου...