Μ΄ αυτή την υπέροχη φωτογραφία «παρμένη» από τον τοίχο της Ευαγγελίας Ρουμελιώτη θέλω να σας ευχαριστήσω για την αποδοχή και την καταξίωση που δείχνετε με την επισκεψιμότητα σας σ’ αυτό το Site.


Η Ευαγγελία, όπως κι εγώ, αγαπάει πολύ τα λουλούδια… Ξέρω επίσης ότι πολλοί κάνετε το ίδιο, καθώς ομορφαίνουν τη ζωή μας και αυτές τις μέρες η άνοιξη γύρω μας, οργιάζει…


Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής, όπου τα λουλούδια κυριαρχούν, είναι πολύ ωραία και δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά στον ιστότοπο που τα φιλοξενεί…

Αυτό με τις 10.000 επισκέψεις σ’ αυτό το web site από διαφορετικές, ξεχωριστές Ι.Ρ., λειτουργεί σαν αέρας… Πότε γράψαμε το ανάλογο σημείωμα, ούτε δέκα μέρες δεν πάνε και, όλο και περισσότεροι έρχεστε και προστίθεστε στην παρέα μας.

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα γιατί έχουμε φτάσει και ξεπεράσει τις 910.000 και μας αρέσει που καθημερινά προσπαθούμε να δώσουμε εδώ κάτι διαφορετικό… Είναι μια πρόκληση αυτό, δεδομένου ότι δεν αρκεί πάντα η δική μας θέληση. Πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το μέσο, αρνούνται να προβληθούν από μετριοφροσύνη, εκτιμώντας ότι αυτό δεν βοηθάει κανέναν και προ παντός δεν υπάρχει κανένας λόγος προσωπικής προβολής.

Διαφωνώ μ’ αυτό αλλά, σέβομαι την άποψη τους. Αν και μοιράζομαι την παρέα τους σε πολύ όμορφες συναναστροφές, τις κρατώ πολλές φορές για τον εαυτό μου… Καμιά φορά, λόγω δουλειάς, εκτιμώ ότι θα βοηθούσε πολύ κι άλλους να σταθούν με ακεραιότητα στην αλήθεια. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, σκέφτομαι, που το επίσημο περιοδικό της Οργάνωσης, η ΣΚΟΠΙΑ, συχνά δημοσιεύει βιογραφίες αδελφών από όλο τον κόσμο. Προσωπικά μ’ αρέσουν πολύ… Γιατί βάζω τον εαυτό μου εκεί και μπορώ να τον δω σαν μέσα από έναν καθρέφτη.

Βεβαίως, για να το ξεκαθαρίσουμε, εδώ είναι το Site ενός δημοσιογράφου και δεν διεκδικεί τίποτα περισσότερο πέρα από τις αλήθειες που προσπαθεί να φέρει καθημερινά στη δημοσιότητα. Δημιουργήθηκε πριν από εννιά χρόνια με σκοπό και στόχο να πει τις δικές του αλήθειες.

Όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκε σε ότι αφορά τη σοβαρότητα του. Έγινε αφορμή να γνωρίσει και να γνωριστεί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι μου έδωσαν πολλά και τους ευχαριστώ. Χαίρομαι να ακούω πια από αναγνώστες μου σε όλο τον κόσμο, ότι παίρνουν κάτι από εδώ.

Δημιούργησα και όχι τυχαία μια ολόκληρη ενότητα ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ με σκοπό και στόχο να μοιραστούμε όμορφα πράγματα και εμπειρίες έχοντας απόλυτη συναίσθηση ως πού μπορεί να φτάσει η δύναμη του.

Ένα όμως κράτησα καθαρό ως κόρη οφθαλμού… Δεν θέλησα ποτέ και δεν πρόκειται να το δείτε και στο μέλλον να προσπαθήσω να εντυπωσιάσω τους αναγνώστες μου, ώστε να αυξηθεί η αναγνωσιμότητα του. Αυτή έρχεται εντελώς φυσιολογικά, χωρίς άγχος και πίεση…

Αν και υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθώ την ειδησεογραφία, όταν χρειαστεί και να τη σχολιάσω από εδώ, είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και όχι τυχαία. Μαθαίνουμε τόσα πράγματα… Καιρός να τα εφαρμόζουμε στη ζωή μας. Το να κάνεις πράξη τη θεωρία, είναι ασφαλώς πολύ εποικοδομητικό.

Δεν θα σταματήσω, κάθε φορά που ανεβάζω εδώ μια ανάρτηση για τις 10.000 νέες επισκέψεις να λέω ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Το θεωρώ απολύτως σωστό και φυσιολογικό. Χωρίς όλους εσάς ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ δεν θα ήταν τίποτα. Να είστε καλά! Και να συνεχίσετε να γράφετε, να σχολιάζετε, να συμμετέχετε… Κάνετε τη χαρά μου, ακόμα μεγαλύτερη…

Τέτοιες φωτογραφίες σαν αυτές που δημοσιεύουμε σήμερα διακινούνται στο διαδίκτυο καθημερινά. Ιστορίες οπτικοποιημένες που βοηθούν όλους να κατανοήσουν μερικά πράγματα.


Άλλη μια τέτοια ενθαρρυντική φωτογραφία η οποία αποτυπώνει ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας, είτε πρόκειται για άνδρες, είτε για γυναίκες. Η ελπίδα είναι πάντα εδώ.


Όσο γι’ αυτή την αλήθεια, τι να πεις; Πολλοί άνθρωποι νομίζουν και προσπαθούν μάταια να διορθώσουν τις αδικίες, αλλά δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο το ένα πρόβλημα φέρνει κάποιο άλλο και παέι λέγοντας…


Αυτό το χάπι βοηθάει πραγματικά τον καθένα από μας να δούμε με πιο καθαρά μάτια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας… Ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Για μας είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο.


Και, δείτε τώρα πως μπορείς να μας αποξενώσει καμιά φορά η τεχνολογία, αν δεν τη χρησιμοποιούμε σωστά και με μέτρο… Αν ρίξετε μια ματιά στους νέους ανθρώπους και στην ανάρτηση τους από τα κινητά τηλέφωνα θα καταλάβετε τι εννοώ.


Έφτασε σε μένα με το e-mailόπως τόσα πράγματα καθημερινά: Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.

Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".

Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση, μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας". 

Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".

Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.

Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.

Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.

Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου. 

Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.

"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...

Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Ας είσαι μια ευλογία για τους άλλους.

Ας είναι έτοιμος κάθε στιγμή ο ώμος σου να στηρίξει, να κρατήσει, να παρηγορήσει τα δάκρυα με αγάπη, με την αγάπη του Ιεχωβά!

• Και μια προειδοποίηση για επερχόμενους σεισμούς. Διαβάστε ΕΔΩ.

Ήταν μια πολύ καλή ιδέα που τη θέσαμε υπόψη των φίλων μας, στην παρεούλα που κάναμε το βράδυ του Σαββάτου στο σπίτι μας... Και εκείνοι την αποδέχθηκαν. Δώδεκα το μεσημέρι, ξεκινήσαμε… Ο καιρός ήταν καλός και η διαδρομή όμορφη… Ούτε κίνηση, ούτε τίποτα…


Όταν φτάσαμε, διαπίστωσα πως ο δήμος έχει αλλάξει κάπως τα πράγματα από την τελευταία φορά που είχα έρθει.. Τα αυτοκίνητα έφταναν με χωματόδρομο κοντά στη θάλασσα. Τώρα, μόνο περπατώντας μπορεί να φτάσεις ώς εκεί.


Φαίνεται ότι ακόμα συνεχίζουν τα έργα… Ίσως γιατί ακόμα δεν έχει αρχίσει η καλοκαιρινή σεζόν. Κι ωστόσο η υψηλή θερμοκρασία έφερε πολύ κόσμο αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι στη θάλασσα. Όσοι αποφάσισαν να το κάνουν είναι βέβαιο ότι πέρασαν καλά.


Έχουν πάρει ήδη θέσεις στην παραλία… Αρκετοί έχουν μπει στη θάλασσα να κάνουν μπάνιο, αν και σ’ αυτό το σημείο είναι ρηχή και χρειάζεται να περπατήσεις αρκετά... Αλλά αυτά αφορούν του κολυμβητές. Κι εμείς δεν πήγαμε χθες για να κολυμπήσουμε.


Είναι όμως προσεγμένα, οφείλω να ομολογήσω και μπράβο στον τοπικό Δήμο που έχει ρίξει ένα μικρό βάρος σ’ αυτή την υπόθεση, ώστε να έχει ένα αξιοπρεπές επίπεδο παροχής υπηρεσιών να του προσφέρει… Κι εμείς το είδαμε στην πράξη, χθες.


Σ’ αυτό το μονοπάτι μπορείς να περπατήσεις με την παρέα σου… Δεν το κάναμε χθες. Διότι ήταν μεσημέρι και δεν ήταν κατάλληλο για την υγεία κάτω από τον καυτό ήλιο… Ωστόσο, όπως βλέπετε κάποιοι το επιχειρούν… Πάντα υπάρχουν οι τολμηροί στη ζωή…


Οι καλαμωτές είναι εκεί και περιμένουν… Αλλά φαίνεται ότι είναι ακόμα νωρίς, αν κρίνω από το πόσοι τις χρησιμοποιούν… Προφανώς χρειάζεται να φύγει και ο Μάιος για να μπορέσει το μυαλό μας να δεχτεί την ομορφιά του πρώτου, ίσως, καλοκαιρινού μπάνιου…


Επιλέξαμε τη μια από τις δυο ταβερνούλες με την παρέα μας. Μην ψάχνετε για όνομα... Ίσως γιατί παλιά ήταν καντίνα. Αλλά τώρα οι υπηρεσίες που προσφέρουν, όπως βλέπετε κι εσείς είναι σαφώς πολύ περισσότερες και καλύτερες…


Κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει τη θάλασσα. Φυσά ένα πολύ ελαφρύ, δροσιστικό, αεράκι… Έτσι που κάνει πολύ ανεκτή την ατμόσφαιρα… Ναι, τη χαρήκαμε αυτή την κυριακάτικη βόλτα στο Μεγάλο Καβούρι… Η παρέα ήταν πολύ όμορφη και οι κουβέντες που κάναμε, καλές.

Σκληρό το θέμα που έχουμε σήμερα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Τροφή για τη μνήμη που πρέπει να είναι και να παραμείνει ζωντανή. Τι καλύτερο για εικονογράφηση, από ρόδα ανθισμένα στο μπαλκόνι μου, ρόδα με ευωδιές…


Ναι, έτσι όμορφα κι απλά επειδή το κομμάτι που ακολουθεί είναι δύσκολο για ψυχές ευαίσθητες που νομίζουν ότι τα πράγματα ήταν πάντα έτσι απλά και όμορφα όπως είναι τώρα… Κάθε άλλο… Κάποτε, όχι πολύ μακριά η σκληρότητα περίσσευε…


Και μερικές ορχιδέες από το σπίτι του Κώστα και της Γεωργίας που επισκεφθήκαμε την Παρασκευή το βράδυ… Είπαμε, ας ομορφύνουμε τουλάχιστον την καρδιά μας. Και το κάναμε πράξη…

Για να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε… Επειδή η αλήθεια καμιά φορά δεν είναι ευρέως γνωστή επειδή εκείνοι που πήραν μέρος δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ήρωες, αλλά μάρτυρες. Το άρθρο αυτό μου το έστειλε με λιγκ ένας καλός αδελφός ,ο Ευκλείδης, με την επισήμανση: Εβραίους 11:35... άλλοι βασανίστηκαν επειδή δεν δέχονταν απελευθέρωση με κάποιο λύτρο.

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, φυλακισμένοι πάνω από έξι χρόνια, αντιρρησίες συνείδησης, όπως ο Βασίλης Δεδότσης, κυκλοφορούσαν περισσότερο μέσα στο στρατόπεδο και μπορούσαν να βοηθούν τους έγκλειστους. Ο Δεδότσης θυμάται τα ουρλιαχτά για βοήθεια του Κάππου. Θυμάται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου που ξυλοκοπούσαν τελετουργικά όλους τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις ίδιες μέρες που αργότερα δικάστηκαν οι βασανιστές, ο ίδιος σε διπλανή αίθουσα δικαζόταν ξανά ως αρνητής στράτευσης».


Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Διονύσου οργάνωσε συλλογικό περίπατο την Κυριακή 26 Απριλίου «αναζητώντας τα ίχνη της Αντίστασης» στη δικτατορία, με συμμετοχή του ΣΦΕΑ και του Οργανισμού Νεολαίας, Άθλησης και Πολιτισμού «ΘΕΣΠΙΣ» του δήμου Διονύσου. Κρατούμενοι της χούντας, Ρηγάδες, μέλη του ΠΑΜ Νέων, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, της Δημοκρατικής Άμυνας, αλλά και μάρτυρες του Ιεχωβά, αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, νεότεροι πολίτες από τον Διόνυσο και ολόκληρη την Αττική επισκέφθηκαν τόπους κράτησης, βασανιστηρίων και εξόντωσης. Η συμμετοχή απρόσμενα μεγάλη για τους οργανωτές και το λεωφορείο του δήμου δεν μας χώρεσε όλους.

Οι φυλακές Αβέρωφ ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Πριν ακόμα από το 1967, όταν πηγαίναμε το πρωί σχολείο και επιστρέφοντας, διασχίζαμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ξέραμε ότι μέσα ήταν φυλακισμένοι άνδρες και γυναίκες, πολιτικοί κρατούμενοι. Το ΕΑΤ-ΕΣΑ ήταν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, δεν φαινόταν από το δρόμο, η Ασφάλεια πίσω από το Πολυτεχνείο στη Μπουμπουλίνας, ξέραμε.

Στο στρατόπεδο, όμως, Διονύσου, στο δάσος μακριά, στο δρόμο για Νέα Μάκρη, λίγοι γνώριζαν ότι βασάνιζαν κρατουμένους. Το δάσος ήταν σκοτεινό και κρύο και ήθελες να το περάσεις γρήγορα.

Οι στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου ήταν δίπλα στην εθνική οδό. Πολλοί οι ταξιδιώτες που περνούσαν. Μετά το 1968 ξέραμε ότι εκεί είχαν φυλακισμένο τον Αλέκο Παναγούλη, χτισμένο στο κελί του. Χρόνια μετά, βλέποντας ακόμα τις σκοπιές, μνημονεύαμε το φόβο και τον αγώνα εκείνων που είχαν ξεπεράσει τον φόβο.

Αφυπνίζοντας αντιφασιστικές μνήμες

Ο περίπατος δεν είχε επετειακό χαρακτήρα, αλλά με αφορμή την επέτειο της 21ης Απριλίου είχε στόχο να αφυπνίσει αντιφασιστικές μνήμες. Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία θα τοποθετήσει, εξάλλου, και κάποιες πλάκες με πληροφορίες, για να σηματοδοτούν τους χώρους και να κρατούν τη μνήμη ζωντανή, καθώς τα περισσότερα στοιχεία έχουν σβήσει.

Ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, από τα ΑΣΚΙ, με λίγα λόγια έθετε το ιστορικό πλαίσιο και οι αφηγήσεις των βασανισμένων από τη δικτατορία ξεδιπλώνονταν, αποκαλύπτοντας το συγκροτημένο μηχανισμό καταστολής και βασανιστηρίων των συνταγματαρχών. Τα οργανωμένα και «προσεκτικά» βασανιστήρια στην Ασφάλεια, τα ανεξέλεγκτα και εκτός ελέγχου βασανιστήρια στα στρατόπεδα, η επιλογή κάθε φορά κρατουμένου προς βασανισμό, η καλλιέργεια φόβου και αβεβαιότητας. Ταυτόχρονα προέβαλε ανάγλυφα η συντροφικότητα και η πίστη στη δημοκρατία, που κράτησαν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες όρθιους. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Οι αντιστασιακοί μιλούσαν και για συντρόφους απόντες και παρόντες, κάποιοι αφηγούνταν πρώτη φορά στιγμές βασανισμών.

Το στρατόπεδο του 505 τάγματος Πεζοναυτών και της 2η Μοίρας Αλεξιπτωτιστών στον Διόνυσο γκρεμίστηκε τη δεκαετία του 1980. Ο χώρος πέρασε στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και άρχιζαν να χτίζονται συγκροτήματα κατοικιών, μισοτελειωμένα ακόμα, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων για σχολεία, γήπεδο ποδοσφαίρου. Σώζεται μόνο ένα μικρό κτίσμα, μάλλον το ΚΨΜ του στρατοπέδου. Στον Διόνυσο κρατούνταν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες πολίτες από το 1967 ακόμη, και η Μαρία Καλλέργη, η μόνη γυναίκα.

Οδυνηρές διηγήσεις

Εκεί φυλακίστηκαν οι πρώτοι αντιστασιακοί, που είχαν άμεσα ξεκινήσει τον αγώνα εναντίον της χούντας μέσα από τις δομές των αριστερών, κομουνιστικών κυρίως, οργανώσεων. Τα βασανιστήρια ήταν οργανωμένα από τον διοικητή των Πεζοναυτών ταγματάρχη Ιωάννη Μανουσακάκη με συνδρομή εσατζήδων. Εικονικές εκτελέσεις, ηλεκτροσόκ, ξύλο ανεξέλεγκτο, το μαρτύριο της σταγόνας, χτυπήματα στις λαμαρίνες της στέγης για να μένουν άγρυπνοι, όπως διηγήθηκαν ο Νίκος Κιάος και ο Παύλος Κλαυδιανός. Θαμμένος ζωντανός ο Άγγελος Πνευματικός, ταγματάρχης τότε και αργότερα βουλευτής της ΝΔ, έδινε κουράγιο στους άλλους. Σκληρά βασανισμένος ο Χρήστος Ρεκλείτης, ο οποίος πέθανε πρόσφατα, όπως και ο Γιάννης Πετρόπουλος, που επίσης λείπει. Στιγμές ανάσας από αξιωματικούς που κρατούσαν αντι-χουντική στάση, προσπαθούσαν κάπως να προστατεύσουν τους κρατούμενους, κι αργότερα κατέθεσαν ως μάρτυρες εναντίον των βασανιστών.

Το ξενοδοχείο «Πευκάκια» στη Δροσιά σήμερα έχει αλλάξει όνομα και έχει ανακαινισθεί. Απέναντι έχει ανοίξει ένα μεγάλο εστιατόριο. Εκεί κρατήθηκαν, χωρίς δικαίωμα προαυλισμού, 22 κρατούμενοι, ένα χρόνο σχεδόν, Ιούλιο 1969 – Απρίλιο 1970, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί, βουλευτές, δικαστικοί, πρώην αξιωματικοί. Αντικομουνιστές με μεγάλη δράση στον Εμφύλιο κυρίως, αλλά και αριστεροί. Τους βασάνισαν, τους τρομοκρατούσαν, χωρίς να τολμήσουν να τους δικάσουν και ύστερα τους εξόρισαν. Η κράτησή τους έγινε αναμφισβήτητα σε καλύτερες συνθήκες από τα στρατόπεδα. Ωστόσο, έπληξε τη χούντα από τα μέσα και ακύρωσε την εικόνα του Στρατού ως προστάτη του αστικού καθεστώτος.

Φιλόξενη υποδοχή

Με ειδική άδεια άνοιξε το στρατόπεδο του Αγίου Στεφάνου και ο διοικητής δέχθηκε φιλόξενα το συλλογικό περίπατο. Το ΚΨΜ είχε ετοιμάσει αναψυκτικά, μεζέδες και ωραίο χαλβά. Οι στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου γκρεμίστηκαν τελείως στη δεκαετία του 1980. Κρατούμενοι υπήρχαν εκεί από το 1962, και πριν τη χούντα, άνοιξη του 1967 του ΑΣΠΙΔΑ. Στην επταετία διοικητές ήταν ο Ν. Ζαχαράκης και το μεγαλύτερο διάστημα ο βασανιστής Π. Γκόρος.


Δυο αδέλφια δίπλα – δίπλα

Το Μπογιάτι ήταν τόπος εξόντωσης και αδιανόητων βασανισμών εξευτελισμού και πόνου. Εκεί μεταφέρονταν κυρίως όσοι είχαν πρώτα κρατηθεί στην Ασφάλεια. Ήταν το φόβητρο για όσους δεν έσπαγαν στις πρώτες ανακρίσεις, όπως τόνισε η Νάντια Βαλαβάνη. Ο Ιπποκράτης Σαβούρας, ο Κώστας Κάππος που ακόμα και σήμερα δεν ήταν γνωστά όλα όσα υπέστη εκεί, βασανισμούς που δύσκολα καταγράφονται, μέθοδοι που είχαν τελειοποιηθεί τον Μεσαίωνα.

Σε κελί δυόμιση μέτρων έχτισαν τον Αλέκο Παναγούλη. Εκείνος, όπως κατέθεσε στη δίκη των βασανιστών, είχε κάνει το κελί «ένα κομμάτι Ελλάδα», έγραφε «κάτω η χούντα» στους τοίχους, έκανε εικοσιπέντε φορές απεργία πείνας.

Ο Στάθης Παναγούλης δεν μπόρεσε να μας ξεναγήσει. Ήταν κρατούμενος ενάμιση χρόνο, έως τον Μάρτη 1974, χτισμένος σε κελί δίπλα από τον αδερφό του τον Αλέκο, χωρίς να βγει ούτε μια μέρα έξω. Στο Μπογιάτι οι κρατούμενοι έζησαν τη σκλήρυνση του καθεστώτος με τη δικτατορία του Ιωαννίδη.


Και ένας «πολυεπίπεδος» μάρτυρας

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, φυλακισμένοι πάνω από έξι χρόνια, αντιρρησίες συνείδησης, όπως ο Βασίλης Δεδότσης, κυκλοφορούσαν περισσότερο μέσα στο στρατόπεδο και μπορούσαν να βοηθούν τους έγκλειστους. Ο Δεδότσηςθυμάται τα ουρλιαχτά για βοήθεια του Κάππου. Θυμάται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου που ξυλοκοπούσαν τελετουργικά όλους τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις ίδιες μέρες που αργότερα δικάστηκαν οι βασανιστές, ο ίδιος σε διπλανή αίθουσα δικαζόταν ξανά ως αρνητής στράτευσης.

Στο Μπογιάτι κρατήθηκαν τελευταίοι «τα αγόρια», μέλη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της αντι-ΕΦΕΕ που είχαν συλληφθεί Φεβρουάριο 1974 και από εκεί ξεκίνησε η τελευταία περίοδος λειτουργίας της Γυάρου, όπου τους μετέφεραν. Όρθιοι στον ήλιο ο Θόδωρος Τζιαντζής, ο Ν. Κιάος, ο Θανάσης Αποστολάς αφηγήθηκαν τις ημέρες της αντίστασης και των βασανιστηρίων. Μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας μίλησε για τις μεταφορές εξόριστων στη Γυάρο τις πρώτες μέρες του 1967, όταν υπηρετούσε στο Ναυτικό, και μετά για τις συλλήψεις - στο πολεμικό Έλλη - και την κράτηση των μελών της Άμυνας.

Οι βασανιστές του Στρατού δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Όπως είπε η Νάντια Βαλαβάνη, έστω και με δυόμιση μόνο χρόνια κράτησης στον Γκόρο, η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Αντίθετα οι βασανιστές της Ασφάλειας έμειναν ουσιαστικά ατιμώρητοι. Ο Γκόρος σκοτώθηκε αργότερα, όταν μεθυσμένος, μετά από γιορτή χουντικών πίσω από το στρατόπεδο, προσπάθησε να διασχίσει την εθνική οδό.

Θυσιάζονται ζωές ξανά

Σήμερα οι εξουσίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο θυσιάζουν ζωές ξανά, σήμερα οι ναζί στη χώρα μας δικάζονται και προσπαθούν να ανασυνταχτούν, όπως τονίζουν μέλη της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας. Σήμερα γίνονται προσπάθειες εξωραϊσμού της χούντας σε πολλά επίπεδα. Δράσεις στους δρόμους και περίπατοι όπως της περασμένης Κυριακής, οδυνηροί αλλά τόσο ουσιαστικοί, συμβάλλουν καθοριστικά στην αφύπνιση σε τοπικό επίπεδο, αναγκαία και συχνά επείγουσα. Κυρίως όμως σηματοδοτούν τη συλλογική αντίσταση για να ανατραπεί το καθεστώς έκτακτης, και τελικά διαρκούς, ανάγκης και να νικηθεί ο φασισμός.

• Της Μαρίας Σπηλιωτοπούλου, από την εβδομαδιαία εφημερίδα ΠΡΙΝ

Η Κηπούπολη βρίσκεται στα διοικητικά όρια της Πετρούπολης. Ψηλά, σχεδόν στους πρόποδες της Πάρνηθας... Εκεί μένουν  οι φίλοι μας Κώστας και Γεωργία. Και πήγαμε, ύστερα από πρόσκληση τους, να τους δούμε… Παρασκευή απόγευμα… Φτάσαμε με ζέστη, αλλά εκεί ήταν ψηλά κι έκανε, καθώς βράδιασε, ψυχρούλα…


Βεβαίως εγώ τους έβλεπα δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν από το Βανκούβερ, μέσω Skype όταν τους πήρε από το σπίτι του ο αδελφός του Κώστα, ο Γιάννης…), αλλά η Σούλα τους γνωρίζει πάρα πολλά χρόνια πριν. Μάλιστα έζησαν μαζί στο παρελθόν, στον Καναδά… Εδώ φωτογραφίζονται μαζί με τη Γεωργία το μπαλκόνι του σπιτιού της.


Εκεί καθίσαμε κι εμείς και συζητήσαμε. Εκεί ήπιαμε τον καφέ μας… Ήταν πραγματικά όμορφα…. Βιάστηκα όμως να βάλω το κοντομάνικο για το φετινό καλοκαίρι κι έτσι, λίγο αργότερα χρειάστηκε να ρίξω κάτι επάνω μου… Το έκανα και αισθάνθηκα πολύ όμορφα, καθώς μπορούσα να απολαύσω την παρέα, απερίσπαστα…


Η Σούλα και η Γεωργία στο τραπέζι που καθίσαμε αργότερα να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Έχουμε τελειώσει και κοιτάζουν κάτι στο τάμπλετ, ίσως φωτογραφίες όπου ανακαλύπτουν κοινούς γνωστούς... Ήταν όμορφα τα χρόνια, το δίχως άλλο, στον Καναδά, γεμάτα αναμνήσεις… Αυτό ανακαλύπτω κάθε μέρα που περνάει…


Η Ρούλα ήταν εκείνη που μας έφερε σε επαφή με το ζευγάρι στην Κηπούπολη, κάνοντας μας έκπληξη... Ότι δηλαδή ήθελαν να μας δουν δυο πολύ φίλοι, χωρίς να πει το όνομα τους ή να μας δώσει επιπλέον πληροφορίες… Η Σούλα που ήξερε, κατάλαβε. Εγώ πάλι όχι. Αλλά μου άρεσε η ιδέα μιας τέτοια έκπληξης. Κι έτσι, ανταποκριθήκαμε άμεσα…


Ο Κώστας στο τραπέζι της βεράντας τους, κάθισε δίπλα μου. Τη χάρηκα την κουβέντα μαζί του... Είναι σοβαρός, έμπειρος και έχεις να μάθεις πολλά κουβεντιάζοντας μαζί του. Εκτιμώ ότι με ωφέλησε αυτή η πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή με καλούς φίλους…


Και δυο φωτογραφίες που τράβηξα από το μπαλκόνι τους, στον τρίτο όροφο, όταν φτάσαμε σπίτι τους. Απογευματάκι Παρασκευής… Ο ήλιος γέρνει στη δύση του. Μου άρεσε από κει ψηλά να βλέπω κάτω τον κόσμο. Πανόραμα… Η πλευρά αυτή «βλέπει» προς την Πάρνηθα… Η Κηπούπολη είναι ακόμα πολύ όμορφη, διαπιστώνω…


Να και η πλευρά που «βλέπει» προς το κέντρο της Αθήνας. Αν προσέξετε μπροστά φαίνεται ο Λυκαβηττός. Κι αν πας τέρμα αριστερά στη βεράντα τους, μπορείς να δεις μέχρι και την Ακρόπολη. Εκπληκτική θέα… Τα σκοτεινά σημεία στη φωτογραφία υποδηλώνουν ότι αρχίζει να πέφτει η νύχτα… Φύγαμε γύρω στις 11 το βράδυ και περάσαμε υπέροχα.

Έτσι παρουσίασαν το θέμα με την μικρή Τάλα τα ΝΕΑ στο φύλλο της Τετάρτης 06/05/2015 επιβεβαιώνοντας στην ουσία όσα καταγράφουμε στις «Επισημάνσεις». Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν διαπιστώνεις πως οι εφημερίδες δίνουν έμφαση σε κοινωνικά, ανθρώπινα δράματα.


Την ίδια μέρα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ, η εφημερίδα συνδέει τα δυο θέμα (Τάλα και Άννυ με δυο τόσο διαφορετικοί πατεράδες…) όπως κάνουμε κι εμείς. Θεωρητικά εδώ γίνεται με εικόνες, ενώ εμείς προσπαθήσαμε να συνθέσουμε σε εικόνα τα λόγια μας…


Επάνω η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, ενώ κάτω το ΕΘΝΟΣ. Έτσι για να ξέρουμε πως αν οι εφημερίδες θέλουν μπορεί να βάζουν σωστές προτεραιότητες στην προβολή των θεμάτων τους. Φυσιολογικά πράγματα, θα μου πείτε…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/05/2015

Αυτές τις μέρες η καρδιά μας πληγώθηκε καθώς μαθαίναμε λεπτομέρειες από τη δολοφονία της 4χρονης Άννυ, από τον ίδιο τον πατέρα της. Δεν το θέλεις καμιά φορά… Αλλά ως αναγνώστες, δεν μπορείς να προσπεράσεις κάποιες καταστάσεις, από τη φύση τους, σκληρές…

Ευτυχώς η ζωή κάνει κύκλους κι έτσι τις ίδιες μέρες βγήκε στην επικαιρότητα ένα πολύ όμορφο ανθρώπινο γεγονός. Η μικρή Τάλα από τη Συρία που έχασε τον πατέρα της, όταν πριν έξι μήνες πέρασαν τον παγωμένο και φουσκωμένο Έβρο αναζητώντας μια πιο ειρηνική ζωή, συνάντησε προχθές τη μητέρα της και η χαρά της μας έκανε να χαρούμε κι εμείς…

Θυμάστε ότι ο πατέρας της πέθανε από υποθερμία και το κοριτσάκι το βρήκαν ύστερα από 10 ώρες δίπλα του, ενώ εκείνος ήταν νεκρός πια… Η μικρή Τάλα τεσσεράμισι ετών τότε, φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις του «Χαμόγελου του Παιδιού» στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στον Φοίνικα Καλαμαριάς. Πήγε στο παιδικό σταθμό και έμαθε να μιλά άπταιστα ελληνικά… Το παιδί δέχθηκε πολύ αγάπη, γεγονός που το βοήθησε να σταθεί στα πόδια του.

Και δείτε, όταν η κοινωνία βοηθάει και στέκεται αρωγός, τότε τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά… Πολύ γρήγορα ξεκίνησαν τις απαραίτητες διαδικασίες για την ασφαλή και νόμιμη έλευση της μητέρας και του μικρού αδελφού της από τη Συρία στην Ελλάδα.

Το παιδί τακτικά επικοινωνούσε μέσω τηλεφώνου με τη μητέρα του, αν και μερικές φορές κι αυτό ήταν δύσκολο γιατί, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ των εφημερίδων, η μητέρα του δεν μπορούσε να βγει καν από το σπίτι της… Φανταστείτε την κατάσταση που υπάρχει στον τόπο τους... Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε την αγωνία τους να φύγουν, με όποιο τρόπο, αναζητώντας κάτι καλύτερο.

Το πιο σημαντικό που επιχειρεί τα «Χαμόγελο του Παιδιού» εφόσον και η οικογένεια το θέλει, είναι να παραμείνουν στη χώρα μας και έτσι ήδη έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες για να χορηγηθούν οι σχετικές άδειες, υπενθυμίζοντας ότι ο πατέρας θυσιάστηκε για ένα καλύτερο αύριο.

Δείτε εδώ δυο εντελώς διαφορετικές ιστορίες με ανθρώπους που έφτασαν στη χώρα μας κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναζητώντας κάτι καλύτερο από τη χώρα που έφυγαν. Το δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό, είναι και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ένας πατέρας… Υπόδειγμα του καλού ο ένας, του κακού ο άλλος. Ο ένας έσωσε τη ζωή του παιδιού του θυσιάζοντας τη δική του, ο άλλος την αφαίρεσε…

Ο πρώτος κεφαλή του σπιτιού του, φύλακας - άγγελος και προστάτης. Με αγάπη για το παιδί του, ώστε να το νουθετεί μαθαίνοντας του να περπατά στο σωστό δρόμο, το διαπαιδαγωγεί, το διορθώνει, το ελέγχει… Χαίρεται όταν το βλέπει να εκδηλώνει σοφία και λυπάται όταν δυσφορεί και το βλέπει να ακολουθεί το δρόμο της αφροσύνης… Βέβαια ο πατέρας της Τάλα δεν πρόλαβε να τα δει όλα αυτά…

Ο δεύτερος δεν υπήρξε ούτε συμπονετικός, ούτε ελεήμων... Αντίθετα όλα δείχνουν ότι αφαίρεσε τη ζωή του, αν και αυτό θα το κρίνουν τα δικαστήρια με βάση τα στοιχεία που θα έχουν μπροστά τους, ενώ στην απολογία του ακόμα και έμπειροι αξιωματικοί της αστυνομίας που ανέκριναν τον δράστη, έμειναν με το στόμα ανοιχτό: «Περιέγραφε σαν υπάλληλος σφαγείου, τις κινήσεις του. Πώς έσφαξε και τεμάχισε το παιδί του». Η αγριότητα που υπέδειξε ο παιδοκτόνος στο άψυχο κορμάκι της Άννυ σόκαρε όλον τον κόσμο εκτός από τον ίδιο, όπως φάνηκε από τη στάση του στην ανακριτική διαδικασία… Τέτοια κυνικότητα είχαμε χρόνια να δούμε και μακάρι να γινόταν να μην ξαναδούμε ποτέ στο μέλλον.

Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε αυτό το ισχυρό αρνητικό συναίσθημα και ευτυχώς που η δεύτερη ιστορία, μας γεμίζει χαρά, αισιοδοξία, αγαλλίαση, ευφροσύνη… Και επισημαίνουμε την ανάγκη να παραμένουμε σωστοί και υπεύθυνοι γονείς, απέναντι στα παιδιά μας, τα βλαστάρια μας που σεβόμαστε και αγαπούμε ως συνεχιστές της ζωής… Ευθύνη του καθενός από εμάς, να το κάνει πράξη στην καθημερινότητα μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 09/05/205 στην κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».